3. Echt van ons

De sleutelOp 25 september 2000, twee maanden na het tekenen van het voorlopige koopcontract konden we de echte koopakte komen tekenen. We planden een korte vakantie en onze oudste zoon Juri ging mee.
De afspraak met de Maître was om 10 uur en wij waren er keurig op tijd. De Maître niet, die liet ons wachten tot kwart voor 11, maar toen ging hij ons toch voor naar zijn kamer, waar ongeveer hetzelfde uitbundige bloemenbehang op de muren was geplakt als waar, in een grijs verleden, ons huis mee was behangen. De Maître vroeg belangstellend of we alles in de acte begrepen hadden en toen dat zo bleek te zijn, ging hij voor de zekerheid toch maar alles uitleggen. Je weet tenslotte maar nooit met die Hollanders. Tijdens het passeren van de akte werd hij ettelijke keren gebeld en terwijl hij hele privé-gesprekken voerde aan de telefoon, praatten wij met de zoon van het vieze opaatje, die ons vertelde waar de waterput ongeveer zat, dat we achter in de 'tuin' op moesten passen, omdat daar ooit een diep gat was gegraven om de koeien te laten drinken en meer van dat soort nuttige wetenswaardigheden. 'En pas ook op voor de buurvrouw, want die is zo brutaal als de beul'.
Champagne !Alle handtekeningen werden gezet, de sleutels overhandigd en de zoon belde met zijn mobieltje de verzekering om te vertellen dat de polis nu op onze naam overging.


Met de caravan achter de auto reden we naar ons huis. De zon scheen en we zetten de campingtafel en de vouwstoeltjes voor de voordeur en ontkurkten een fles champagne. 'Proost, huis! Dat we maar veel plezier aan je mogen beleven!'

Opa's toilet.....Dat plezier begon met het verwijderen van opa's toilet. Met groot ceremonieel, handschoenen aan en mondkapjes voor, tilden we de emmer in een sterke vuilniszak en bonden die snel goed dicht. Het gastentoilet ging dezelfde weg. Ons eigen chemisch toiletje van de caravan zou de komende tijden nog goede diensten doen! We hadden geïnformeerd bij de partner van de campingbeheerster, een vriendelijke man die bij de gemeentereiniging in Monthermé werkte, hoeveel vuilniszakken we per keer buiten mochten zetten voor de ophaaldienst. 'Normaal één of twee, maar voor jullie maken we een uitzondering, het huis moet tenslotte leeg. We komen op woensdag en zaterdag langs en als er dan tien zakken staan, weten we dat jullie aan het werk zijn geweest!' Opa's bed
Dit waren de eerste twee van een lange, lange rij! Ik begon zakken te vullen met beschimmelde kleren, allerlei morsige gebruiksvoorwerpen en opa's beddengoed. Het bed was na opa's vertrek naar het ziekenhuis alleen dichtgeslagen en daarvoor waarschijnlijk in geen maanden verschoond, na elke laag dekens die ik er afpelde werd de stank ondraaglijker en de lakens bleken te krioelen van het ongedierte en waren donkerbruin van het vuil. Lex timmerde de ingegooide ramen van de achterstal dicht met planken, stutte de achterdeur en verving het slot op de voordeur. Juri maakte met een in de stal gevonden hooivork een plaatsje in de schuur vrij voor de caravan. Om de een of andere onnaspeurbare reden lag deze vol met gedroogde varens.

We hadden voor de buren aan allebei de kanten een zak tulpenbollen meegenomen en gingen ons voorstellen en de bollen afleveren, met het vriendelijk verzoek of ze ons huis in de gaten wilden houden als we er zelf niet waren. Aan de éne kant woonde een mijnheer alleen in een heel mooi groot, nieuw huis. Hij leidde ons trots rond door zijn woning, die in de Amsterdamse Jordaan niet misstaan zou hebben, zoveel beeldjes, tierelantijntjes, gordijntjes met ruches, gouden randjes en schilderijtjes waren er te bewonderen. Naast een foto van de paus hing een foto van zijn vrouw, die, zo vertelde hij, 7 jaar geleden was overleden en nooit in dit huis had gewoond.
Aan de andere kant woont een ouder echtpaar met hun dochter en diens twee kinderen. Deze dochter, waarvoor de zoon van het vieze opaatje en Patricia ons al gewaarschuwd hadden, verzekerde ons dat zij zeer te vertrouwen was en graag het huis voor ons wilde luchten voor we kwamen. Dat vonden we toch wel een beetje al te vriendelijk en we vertelden haar dat we al reuze blij zouden zijn als ze de boel in de gaten wilde houden.

Na Juri's inspanningen paste de caravan prachtig in de schuur, waar je aan alle kanten zo naar binnen kon lopen omdat er diverse planken ontbraken. Het gammele deurtje bonden we dicht met een touwtje. Het huis werd afgesloten en we reden terug naar Nederland.
Dezelfde avond belde de buurvrouw. Dat we ons niet ongerust hoefden te maken. Zij paste goed op. Maar het schuurdeurtje had staan klepperen. Ze had het dichtgebonden. Met een touwtje.