4. Spullen

Sinds wij ons huis in Frankrijk hadden gekocht, leken we wel een filiaal van Malle Pietje. Kennissen, familie, vrienden, klanten, collega's, iedereen vroeg ons of we nog iets nodig hadden. En wij zeiden volmondig 'ja graag', want er moest nog veel gebeuren aan het huis en dat zou al ons spaargeld wel opslokken. Alles wat we kregen was dus meegenomen.
Onze vrienden Rianne en Tjeerd lieten een nieuwe keuken en badkamer installeren, wij mochten de oude hebben. Niemand wil meer donker eiken meubelen, wij vonden dat prachtig passen bij een oude boerderij. Zo langzamerhand was ons Nederlandse huis van zolder tot schuur gevuld met spullen voor Frankrijk en we besloten een kleine vrachtwagen te huren om alles naar Frankrijk te brengen.
Om 8 uur haalde Lex de auto op en we laadden alles wat we verzameld hadden in. Via diverse adressen waar ook nog spullen stonden reden we opgewekt richting Breda. De auto was afgeladen, maar gelukkig, alles paste erin: bedden, de keuken, allerlei meubels, radiatoren, een wasmachine, sanitair, keukengerei, kortom, een hele inrichting! We zaten gezellig met z'n drieën voorin, want onze tweede zoon Sacha was ook mee om te helpen sjouwen. In dit tempo zouden we om 6 uur in het huisje zijn, mooi op tijd om nog uit te laden en onze zoon dan op een etentje te trakteren in Monthermé.
Vlak voor de grens kwam er een politieauto voor ons rijden met een verlicht bordje: 'politie - volgen'. Wij waren ons van geen kwaad bewust, we reden niet te hard en alle lichten van de gehuurde auto deden het, dat hadden we gecontroleerd.
'We denken dat één van de vier achterbanden lek is' zei de vriendelijke agent, 'en misschien bent u ook wat te zwaar geladen'. We moesten mee naar de weegbrug. Volgens de papieren die bij de auto hoorden, mochten we 1100 kilo lading meenemen. We waren niet echt ongerust: 1100 kilo, dat is een heleboel, zoveel hadden we toch niet in die auto getild?
Onze lading bleek bijna 2000 kilo te zijn. We moesten dus de helft afladen, alles werd opgeslagen in de garage van het politiebureau en die spullen konden we de volgende dag ophalen. We kregen ook een bekeuring van 360 gulden. De politieagent had best met ons te doen, maar regels zijn nu eenmaal regels. We kregen een ferme hand en hij wenste ons veel succes met ons Franse huis.
De ANWB verwisselt de bandDe ANWB verwisselde de band, de regen stroomde met bakken uit de hemel, de humeuren waren aanzienlijk gedaald en om half 11 kwamen we pas bij het huis aan. Onderweg hadden we broodjes gegeten die we bij een benzinepomp hadden gekocht. Geen gezellig Frans etentje dus. We zetten de spullen in de slaapkamer beneden, die ik zo goed mogelijk schoon had gemaakt en waar we een vochtvreter en een luchtverfrisser in hadden gezet.

De volgende dag reden Lex en Sacha op en neer naar Breda, 7 uur rijden in totaal. Ze waren een kwartiertje weg en ik was net begonnen met het vullen van de volgende 30 vuilniszakken, toen er een auto van de gemeente Monthermé voor de deur stopte. Er stapte een vriendelijke meneer uit die vertelde dat hij gebeld was door Patricia van de notaris. Ik had haar vanuit Nederland gebeld om te vragen of zij een oplossing wist voor onze rommel, omdat het me niet gelukt was een container te huren en de gemeentelijke vuilstortplaats alleen maar vuilniszakken aan wilde nemen. Het probleem was dus wat we moesten doen met de meubels en matrassen en huishoudelijke apparaten.


De eerste berg voor het grof vuil'Geen enkel probleem, ma petite madame' lachte de man, 'u mag alles buiten zetten wat u wilt en de gemeente haalt het elke keer gratis op als u even belt naar dit nummer'. Ik vertelde hem opgelucht dat ik dat een perfecte service vond, waarop de man met wijdopen armen straalde: 'Wij, madame, wij doen alles om u een plezier te doen' en na een stevige handdruk wegreed in de regen.
Ze hebben het geweten, de vuilnismannen van Monthermé. Toen we die avond teruggingen naar Nederland, stond er een enorme afvalberg voor het huis.

Een paar weken later gingen we verder met schoonmaken en leegruimen. Het thuisfront in Nederland vroeg ons steeds of we nog 'schatten' hadden gevonden, maar dat zat er niet in. Alles was wankel, vermolmd, beschimmeld en kapot. Het enige echt leuke was een klein lichtblauw keramieken kolenkacheltje, dat achter een stapel halfvergane kratjes in de stal vandaan kwam en wat gereedschap, zoals een heksenbezem, een brandijzer en een hooivork.

Aan het balken plafond van de stal hing een dikke deken van stoffige grijze spinnenwebben en ik besloot die eerst aan te pakken. Met een harde bezem ragde ik het plafond en elke keer plukte ik de dikke laag spinnenwebben van de bezem. Een vuilniszak vol spinnenwebben! Het huis was ongeveer honderd jaar oud en die spinnenwebben misschien ook wel. Er waren ook 4 zwaluwnesten, kunstig tegen de balken zoldering aangeplakt.


Opa's brommertjeTijdens dit stoffige werkje kwam de buurvrouw aan de deur. Strak kort grijs rokje, zwarte kousen, naaldhakken. Ze kwam de brommer halen, zei ze. Er stond inderdaad een oud brommertje, maar we hebben het huis gekocht met alles wat erin was en die brommer was dus van ons.
'Maar opa had hem aan mijn zoon beloofd'. Wij meldden haar dat we hier niets van gehoord hadden van de zoon van opa, maar ze hield stug vol dat het hier een erfenis betrof en dat ze met die zoon niets te maken had en 'als een dochter' was geweest voor de vader. Wij verdachten haar ervan nog wel meer 'geërfd' te hebben toen het huis nog te koop stond, want de achterdeur sloot niet goed af en er stonden veel kleine dingen op de eerste foto's die we later niet hebben teruggevonden. Omdat we toch niets aan een brommertje hadden, gaven we het maar aan haar mee, onder de vermelding dat we hoopten dat dit de laatste verrassing van dit soort was. Ze wiebelde op haar hakken over de ongelijke stalvloer, omzeilde de oliedrums en het varkenskot op een haar na en duwde de brommer, die onder een dikke laag stof zat, triomfantelijk naar haar huis.
Toen we de buurman van de andere kant, die kwam kijken hoe we al opschoten met puinruimen, dit verhaal vertelden, moest hij hard lachen: 'dat oude brommertje doet het al zeker tien jaar niet meer, dat neemt alleen maar plaats in beslag'.
De volgende dag kwam het buurjongetje, die in de deuropening met verbazing onze opruimwoede stond te bekijken, met de mededeling dat het voetbalspel dat in het varkenskot stond, van hem was. Het voetbalspel was ons al opgevallen, het zag er prachtig en nieuw uit en paste dus niet echt bij de rest van de inboedel. Wij stuurden hem weg met de mededeling dat wij een beetje genoeg hadden van dit gezeur en even later kwam hij terug in het kielzog van zijn moeder, nog steeds op naaldhakken.
'Vraag het dan aan die lieve buurvrouw, mon chéri' zei zij zoetsappig, waarop zoonlief iets mompelde van 'opa zei dat ik het daar neer mocht zetten', het voetbalspel pakte en ermee wegliep. Hij had nog wel zoveel fatsoen dat hij aan zijn moeder vroeg: 'vinden ze dat niet erg dan?' Waarop zij hem antwoordde:
'Welnee, chéri, ze zijn maar al te blij dat ze het kwijt zijn!'
Wij bleven perplex achter.

Om de vuilnismannen te bedanken voor hun harde werk, hadden we een doos stroopwafels meegenomen, die we af gingen geven op het gemeentehuis. De mevrouw aan de balie was zichtbaar ontroerd door deze geste en beloofde dat ze deze Nederlandse lekkernijen 'uit Gouda, net als de kaas' aan de betreffende mannen zou overhandigen. Ze noteerde ons Nederlandse adres voor de gemeentelijke administratie en raadde ons aan even naar de 'Trésor Public' te rijden, omdat die instelling de gemeentelijke belastingen int. Daar aangekomen werden we vriendelijk ontvangen door een mijnheer, die echter meldde dat ze alle gegevens door zouden krijgen van de notaris, dat we ons dus niet ongerust hoefden te maken en dat het allemaal prima in orde zou komen. Daar hoopten we dan maar op!

Nog een berg grof vuilDe stapel grof vuil voor de deur groeide ondertussen gestaag. De buurman had zijn zwager gewaarschuwd dat er nog goede keukenstoelen tussen stonden. Deze zwager is een fervent jager, zoals zo veel mannen in Frankrijk en vooral in de bosrijke Ardennen. Hij wilde de stoelen graag hebben voor zijn jachthut, en omdat onze buurman hem de stoelen had aangeboden met 'voor wat, hoort wat', beloofde hij ons dat we, als we de volgende keer zouden komen, een mooi stuk wild zwijn van hem konden verwachten als dank! Tot op de dag van vandaag hebben we dat nog niet gezien!

Slaapkamer bovenWe hadden de zolder en de tweede slaapkamer boven leeg geruimd en daarna begonnen we aan de kelder. Daar was een enorme hoeveelheid lege flessen opgeslagen, die allemaal naar boven, op de afvalberg moesten. Er stonden twee stenen potten met ranzig vet en we vonden ook nog een paar weckpotten met boontjes, die de vrouw van het vieze opaatje waarschijnlijk nog met zorg had ingemaakt... voor ze 15 jaar geleden overleed!

Als laatste ruimden we de tuinmeubelen op die in de schuur bovenop de berg varens lagen. Alles wat kapot was ging weg en de rest in het kleinere schuurtje achter het huis. Terwijl wij daar mee bezig waren, kwam de oude buurvrouw paniekerig aangelopen. Of we dat zomaar weggooiden, en of we wel wisten dat die tuinmeubelen van hen waren! Vriendelijk doch kordaat vertelden we haar dat ze hun kansen hadden gehad, dat we haar dochter duidelijk hadden verteld dat het voetbalspel echt het laatste was en dat haar dochter zelf gezegd had dat nu echt al hun eigendommen uit het huis gehaald waren.
Tja, maar dit was ze nog vergeten te zeggen....

 

Pas de Problème
Powered by CMSimple