5. Offertes en werkbesprekingen

Met Monsieur Bouillot, de metselaar, waren we het hele huis doorgelopen en we hadden hem verteld wat onze plannen waren: een badkamer in de hoek van de stal, waar een hele nieuwe vloer in moest komen, een doorgang in de muur tussen de keuken en de achterste stal, waar de eetkamer gepland was en een nieuwe vloer in de keuken. En natuurlijk een septic-tank.
Monsieur Bouillot had een offerte gestuurd, waaruit wij de conclusie moesten trekken dat de mogelijkheden van onze spaarpot niet toereikend zouden zijn om alles tegelijk te realiseren, er moesten immers ook nog een elektrische waterpomp, een combiketel en nieuwe ramen en een deur komen.
Lex dacht dat hij de vloeren er zelf wel uit kon halen en de door Monsieur Bouillot voorgeschreven 20 cm grond eronder afgraven. Hij begon in de keuken om te kijken of dat zou lukken en de zwarte leistenen tegels lieten zich vrij gemakkelijk verwijderen, evenals het zand eronder. De vloer van de stal was echter een heel ander verhaal! Na een half uur ingespannen hakken had Lex nog maar één steen met moeite los gewurmd en we besloten dat dit vakwerk was en dat we deze vloer aan Monsieur Bouillot over moesten laten. (Die daar trouwens erg om moest lachen en riep: 'pas de problème, zo'n vloertje, dat is een fluitje van een cent'. Ieder zijn vak!) De betonvloer van de toekomstige eetkamer moest er ook uit, de nieuwe geïsoleerde vloer zou daar anders veel te hoog komen, zodat je niet meer door de deur naar buiten zou kunnen zonder diep te bukken. In de eetkamer moest ook een nieuw plafond gemaakt worden, daar hadden we de eerste keer nog niet bij stilgestaan.
Monsieur Bouillot meldde ons ook nog eventjes tussendoor dat we, om het vocht op de muren kwijt te raken, alle buitenmuren zouden moeten isoleren met isolatiemateriaal en gipsplaat. Daar ging ons idee van een likje verf en een behangetje...

Berg kolen en asIn de eetkamer lag ook nog die berg kolen en as...
Ik schepte kolen en Lex sjouwde ze naar het tweede schuurtje, waar hij ze opsloeg in twee oliedrums. De as ging in vuilniszakken en werd bij de straat gezet voor de ophaaldienst. Aan het einde van deze operatie waren we -met recht- zo zwart als kolensjouwers. Een emmer warm water uit de waterkoker, een washand en een stuk zeep kwamen eraan te pas, maar echt helemaal schoon werden we niet.... het sop dat later van ons afkwam in onze Hollandse badkamer was heel donker grijs!

De 1e nacht in het huisVan een ambulante koopman, die met een busje langskwam om te kijken of er tussen onze oude meubels nog iets van zijn gading was -wat niet zo bleek te zijn- hadden we een nieuwe matras en een lattenbodem gekocht voor in het bed dat in de slaapkamer boven stond. We besloten voor het eerst in het huis te gaan slapen. Het oude zeil (de kranten die eronder lagen waren van 1954!) van de slaapkamer werd voor de zoveelste keer gedweild, het stof dat van de verrotte stuclaag van de muur bij het raam af kwam vallen, opgeveegd en het bed gesopt en schoon opgemaakt. Een ladekastje, een nachtkastje, een geel gordijntje, een wekkerradio, een schilderijtje en een schemerlampje maakten het gezellig. De elektrische ventilatorkachel brandde de hele nacht -want het was februari en bitter koud- en we sliepen heerlijk!

De volgende morgen werd de telefoon aangesloten. We hadden, speciaal voor in Frankrijk, een mobiele telefoon gekocht, maar ons huis lag net in een gebied zonder bereik, dus waren we aangewezen op de 'echte' telefoon.
Opa had ons ook een telefoon nagelaten. Nadat ik hem schoon had gemaakt, zagen we tot onze verbazing dat hij niet donkerbruin maar crème was en na wat ingrepen van Lex bleek hij nog prima te functioneren. We waren bereikbaar!

Met die telefoon belden we de loodgieter die Patricia ons had aangeraden en waarmee Monsieur Bouillot naar zijn zeggen ook veel samenwerkte. Dat kon ook niet missen... Monthermé is met zijn drieduizend inwoners geen wereldstad!
Die loodgieter, Francis Massin, een vrolijke man met een ringbaardje, kwam diezelfde middag langs en we legden hem onze plannen voor. Inmiddels hadden we besloten om de badkamer niet in de stal te maken, vanwege de te hoge kosten van een nieuwe vloer en een nieuw plafond, maar in de slaapkamer beneden. Dit ook omdat de kelder zich vlak onder die slaapkamer bevond en we daar mooi de pomp en de ketel in kwijt konden. Monsieur Massin vond dat een goed plan, ook al omdat de ketel aangesloten moest worden op een schoorsteen, en in het slaapkamertje zat al een schoorsteen.
En passant loste hij ook nog een klein mysterie op: de ringen die overal in het plafond van de keuken gedraaid waren, zaten daar om hammen en worsten aan op te hangen. 'Bij mijn oma vroeger was dat ook zo'.

Een maand later hadden we op een avond drie heren in het huis verzameld voor een werkbespreking. Met een pilsje in de hand liepen ze door het huis met meetlatten en opschrijfboekjes. Bij de slaapkamer beneden aangekomen, daar waar de badkamer gepland was, verbaasde de timmerman zich erover dat we een badkamer wilden waar geen raam in zou zitten. 'Ze willen alleen een ventilatiegat' zei de metselaar over ons hoofd heen. 'Als je dan toch aan het hakken bent voor dat gat, hak dan nog even door en dan maken we daar een mooi raampje voor ze in' kaatste de timmerman terug. 'Ik zou denken, zo'n 60 bij 70 centimeter' deed ook de loodgieter een duit in het zakje. Daar waren de heren het onder elkaar roerend over eens en wij konden alleen nog maar benauwd 'oké' zeggen, met in het achterhoofd de tweeduizend gulden die dit zeker extra ging kosten. 'We maken offerte en dan kunnen jullie altijd nog 'nee' zeggen' zei de timmerman. Maar we zouden niet durven!


De bestaande situatie achtergevelIn de toekomstige eetkamer was maar een klein raam en een deur. Om meer licht binnen te krijgen, wilden we graag een nieuwe deur met zoveel mogelijk glas erin. Maar daar was de timmerman het niet mee eens, te inbraakgevoelig, vond hij. 'Maar dan doen we er toch een luik voor' zei ik, want ik wilde me dit idee niet zomaar uit het hoofd laten praten. Dat kon niet, want de deuropening was daar niet groot genoeg voor en uitbreken wilden wij weer niet, vanwege de mooie constructie van grijze steenblokken aan de buitengevel, 'pierres de Givet', die dan verknoeid zou worden. In de keuken was een dichtgemetselde deuropening. 'Dan breken we die toch open en maken daar een raam, dan heeft u uw licht en ik mijn dichte deur' zei de timmerman, alsof hij van plan was bij ons in te trekken. De metselaar en de loodgieter vonden dat een goede vondst en ook nu weer konden wij alleen maar toestemmend knikken. Zeker drieduizend gulden: hakken, raam, luik.
We bestelden voor het hele woonhuis nieuwe ramen en voor de nieuw uit te hakken ramen en het raam boven achter, luiken.
De lelijke betonplaten aan de buitenkant van het huis waren geen dichtgemetselde ramen, zoals wij altijd gedacht hadden, maar waren daar met opzet aangebracht om de kasten die in de muur waren gebouwd, af te dekken tegen vocht. Dat was niet goed gelukt, bleek later, toen we de betimmering van de kast sloopten en er zich drijfnatte onderbalken onder bleken te bevinden.
Toen ik die nacht niet kon slapen omdat al die cijfers door mijn hoofd tolden, verzon ik dat we de keuken eigenlijk alleen maar in de hoek van de kamer gepland hadden, omdat opa's keuken -of wat daar voor door moest gaan- zich daar bevond, terwijl we hem veel beter achterin de nieuwe eetkamer konden maken, omdat daar veel meer ruimte was en we op die manier een leukere zitkamer rond de houtkachel overhielden. De metselaar en de loodgieter waren het hiermee eens, technisch zagen ze geen problemen. Monsieur Massin, de loodgieter, zei zelfs vaderlijk: 'U mag zoveel veranderen als u wilt, hoor, van gedachten veranderen is menselijk'. Maar het betekende wel langere leidingen en dus: hogere offertes. Toch besloten we het te doen, de kamer zou veel ruimer worden en de toekomstige eetkamer was, dank zij de overredingskracht van Monsieur Bouillot ('doe hem 5 meter breed, dat is lekker groot, dan hebben jullie de ruimte' 'nee, nee, we laten hem 3' ' neem nou toch 5' 'oké, een compromis, doet u maar 4 dan' 'oké, we doen hem 4'), groot genoeg.

 

Muurtje slopen

Om kosten te besparen sloopten we zelf de scheidingswand (op de 3-meter-lijn) in de stal. Monsieur Bouillot had gezegd: 'Het is maar een klein gammel muurtje'. We hakten zo'n 500 bakstenen los, bikten ze af, lieten ze door een gootje over de buitentrap naar de tuin glijden, pakten ze daar op en stapelden ze 20 meter verder onder de bomen op. 'Het kleine muurtje' had na al die uren werk in onze ogen veel weg van de Chinese Muur!


Keukenvloer eruitDaarna pakten we de keukenvloer aan. 26 Vierkante meter leistenen tegels van 20 x 20 moesten eruit worden gepeuterd, door een glijgoot via het raam naar de tuin beneden afgevoerd worden en 10 meter verder in het schuurtje op mooie stapels gezet worden.
Elke avond rolden we om 9 uur in bed en sliepen al voor ons hoofd het kussen raakte!

 

Tussen de bedrijven door ruimden we de tuin op, er stond een totaal vervallen kar vlak voor de achterdeur, die sleepten we naar de afvalberg voor het grof vuil, die Oude kar opruimenal bestond uit het houtfornuis, de oude plinten, de vermolmde meubels die van de hooizolder kwamen en een heleboel oud hout uit het schuurtje en de tuin. In de tuin bleef nog een overwoekerde berg oud dakhout en ook een stapel roestige stalen golfplaten liggen voor een volgende keer.

We reden weer naar huis met een afgeladen auto: twaalf grote zakken hout voor de Nederlandse open haard.

 

 

Pas de Problème
Powered by CMSimple