7. Hulptroepen

We hoopten gedurende de zomer van dat jaar een flink eind op te schieten. De hele familie had beloofd te komen helpen en we hadden in totaal vijf weken vakantie.
De eerste week kwamen broer Hans en schoonzus Joke met oma Iet naar de camping in Monthermé. Juri was ook met ons meegekomen en zo waren we met zes personen. Hans repareerde de voordeur en haalde hem helemaal uit elkaar om de onderste verrotte delen te kunnen vervangen. De nieuwe zaagmachine die we van Lex' oudste zus hadden gekregen, deed goede diensten. Juri verfde het plafond van de toekomstige badkamer en ik verfde de gerepareerde voordeur. Het was prachtig weer en tijdens het schilderen maakte ik een gezellig praatje met een mijnheer die bij de buren het gras aan het maaien was. Hij stelde voor ons gras ook te maaien en daar was ik heel blij mee, want om naar de caravan en het 'terras' onder de sparrenbomen te komen moest je je een weg banen door kniehoge brandnetels. De vriendelijke mijnheer maaide ook nog een ruim pad naast het huis en leek er veel plezier in te hebben. Toen hij na gedane arbeid op het zonovergoten 'terras' aan een welverdiend colaatje zat, vertelde hij dat hij Jean-Baptiste heette en gepensioneerd gendarme was. Van betaling wilde hij niet weten. 'Non, non, we zijn tenslotte buren'. Buren? Hij woonde ruim twee kilometer verderop. Hij hield van buitenwerk en als we nog eens wat hadden, kwam hij graag.

'Nou', begon ik aarzelend, 'u hoeft niets meer te doen, maar misschien weet u raad... we hebben een hooizolder vol met hooi en zolang dat er ligt, is het huis niet verzekerd tegen brand. We hebben al overal gevraagd, maar niemand weet hoe we er vanaf kunnen komen. De een zegt dat we het in het bos moeten gooien, maar hoe krijgen we het daar? De ander zegt dat we het moeten verbranden, maar dat vinden we te gevaarlijk. Boeren willen het niet hebben omdat het te oud en stoffig is. We zijn nu maar begonnen met elke vuilnisophaaldag tien zakken met hooi bij het vuil te zetten, maar dan zijn we zeker twintig jaar bezig, de hooizolder is dertien bij zes meter en er ligt een dik pak.' Jean-Baptiste keek ons ongelovig aan en begon eerst stilletjes en toen heel hard te lachen. 'Hooi in vuilniszakken? Ha ha ha! Dat kan toch helemaal niet? Dat moet je verbranden, pas de problème, dat is helemaal niet eng of gevaarlijk. Ik haal thuis wel even mijn hooivork en dan gooi ik het naar beneden en jullie lopen het om het huis heen en dan verbranden we het achter in de tuin met kleine porties tegelijk! Hooi in vuilniszakken, hoe verzinnen jullie het!'
'Ja maar... de buurvrouw heeft haar was buiten hangen!'
'Nou, dan wast ze het maar overnieuw. Hooi in vuilniszakken! Ha ha ha!

Zo gebeurde het . Jean-Baptiste gooide het hooi door het hooiluik naar beneden en Lex, Hans, Juri en ik prikten dan een pluk aan een hooivork (Jean-Baptiste had ons laten zien hoe het moest) en liepen om het huis heen met de hooivork op de schouder om de pluk op het vuurtje te gooien, waar het dan verbrand was voor de volgende aankwam met zijn lading. Het was erg warm, hooi is razend zwaar en we begrepen nu volledig het gezegde 'Neem niet te veel hooi op je vork'. Als de berg voor het huis te hoog werd, hielp Jean-Baptiste even mee. Zijn plukken waren twee keer zo groot en zijn tempo twee keer zo snel... terwijl wij ons voortsleepten in ploegen van twee, terwijl de andere twee sjouwers uitrustten, liep hij zingend naar achter, terwijl hij toch al die tijd bezig was geweest op die stoffige, hete hooizolder! Tijdens de algemene pauzes hield Jean-Baptiste de moed erin door te zeggen dat we er bijna waren. Achteraf meldde hij met een grote grijns dat we toen nog niet eens op de helft waren, maar dat hij dat gezegd had om het moreel op te krikken.
Vier uur later was al het hooi verbrand en Jean-Baptiste, die nog steeds van geen betaling wilde weten, had een mooi verhaal over 'die Hollanders', die een zolder vol hooi in vuilniszakken af wilden voeren...
Oma en Joke waren op de camping gebleven en hadden voor een heerlijke barbecuemaaltijd gezorgd. Op de camping hebben we voor het eten eerst uitgebreid gedouched en alle hooisprieten, stof en as uit ons haar gewassen.

De rest van de week betegelden we de badkamer. We hadden dat nog nooit gedaan en waren zeer trots op het resultaat, het werd prachtig. Lex plaatste de deur van de badkamer en Juri ruimde oud hout op. We durfden nu wel een vuurtje te stoken, zelfs de buurvrouw was niet boos geworden om de verknoeide was, iedereen vindt het heel normaal dat je afval verbrandt.

Na een week thuis gingen we met een nieuwe ploeg weer aan de slag. Lex' broer en schoonzus René en Sonja en hun dochtertje Melanie, Lex' broer Hans, oma Tan en onze Igor waren van de partij. Bij aankomst wachtte ons een verrassing: Monsieur Liesch had alle nieuwe ramen en luiken en de nieuwe keukendeur geplaatst. Dat was al een heel ander gezicht en nu konden de ramen lekker open zonder dat je bang hoefde te zijn dat het glas er uit zou vallen. De monsieur van de verzekering kwam langs, keurde deuren en ramen en lege hooizolder en verklaarde de woning verzekerbaar. Als we tenminste een nieuw slot op de voordeur zetten en twee op de staldeur. Dat gebeurde en het huis en de inboedel waren nu veilig verzekerd!

Hans en Igor begonnen met het voegen van de badkamer en het aanleggen van het sanitair. Zij vertoefden bijna de hele week in de kelder, die, omdat hij er zo akelig en sinister uitzag, algemeen 'de kelder van Dutroux' genoemd werd. René begon aan het verschrikkelijke werk van het kaal hakken van de muren. Van Monsieur Massin hadden we een 'helse machine', een kango, geleend, die loodzwaar was maar waarmee het werk wel prima vorderde. René kon 's-avonds tijdens de maaltijden zijn vork haast niet meer optillen.
Sonja en ik schuurden diverse deuren en begonnen met het afkrabben van de zeker vier lagen okergele verf die op de schoorsteenmantel en de wand naar de kelder zaten. Verder reed ik diverse keren naar Revin, om bij de doe-het-zelf-winkel Monsieur Bricolage de meest vreemde loodgieterspullen te kopen. Gelukkig werkte daar een zeer behulpzame monsieur, die meestal wel begreep wat ik bedoelde als ik uitlegde dat ik 'zo'n afsluitertje moest hebben, maar dan niet zo, maar andersom en ook nog met andere maten en met een kraantje er bovenop'. Of zoiets.

René sloopte, op aanraden van Monsieur Massin, met behulp van een spade het plafond van de zitkamer en Melanie vond niets leuker dan, met pet en zonnebril op tegen het stof, de spijkers die het tengelwerk van het plafond op z'n plaats hadden gehouden er uit te trekken. 's-Avonds kwam de buurvrouw vragen of ze kwam spelen met de 'plastichon'. Wij begrepen niet wat ze bedoelde en Melanie wilde niet. Na lang nadenken kwamen we erachter dat dit de Franse verbastering moest zijn van playstation.

's-Avonds gingen we steeds douchen op de camping. De beheerster van de camping had ons uitgelegd, dat we een picknickarrangement konden nemen voor vijftien franc, dan konden we met een onbeperkt aantal mensen gebruik maken van de faciliteiten van de camping. Zo kon het gebeuren dat we laat in de avond, terwijl het stroomde van de regen en al behoorlijk donker was, met acht man op de camping aankwamen en meldden dat we kwamen picknicken...

Het sanitaire gebeuren in huis vorderde snel. Monsieur Massin kwam de waterpomp en het drukvat aanleggen en toen konden we echt de WC doorspoelen, in plaats van een plons met een emmer pompwater. We konden ook de wastafel gebruiken, voorlopig alleen het koude water.
Hans, oma, Igor en Sonja vertrokken. Monsieur Massin en een hulpje sjouwden de verwarmingsketel naar de kelder van Dutroux en boorden een gat van het brandstofvat van 2000 liter in de stal naar de kelder. Er kwam een binnenpijp in de schoorsteen.

René en Lex begonnen een gipsplaten plafond te maken in de keuken, de platen werden op hun plaats gehouden door lange klampen. We bestelden duizend liter olie en toen die geleverd was, kwam Monsieur Massin dezelfde avond nog langs om de ketel in werking te zetten. Die avond had Lex de eer om als eerste een warme douche te nemen. Een klein wonder!

Het plafond in de keuken was klaar en René en Melanie vertrokken. Lex en ik stelden de rails voor de wanden en plaatsten de eerste gipsplaat, die er met heel veel moeite in kwam... en er net zo hard weer uit moest, omdat we de glaswol waren vergeten. Tijd om terug te gaan naar Nederland en een weekje uit te rusten op het werk!

De derde en laatste periode die zomer werden we geholpen door John en Mariëtte en de kinderen en door Hans, Joke en Saskia en Igor.
Monsieur Liesch had de geïsoleerde deur tussen de keuken en de stal geplaatst tijdens onze afwezigheid en wij gingen verder met de gipsplaten van de keuken. Toen die er tegen aan zaten, kon de keuken worden geplaatst en betegeld. Dit deed John en daarna begon Igor allerlei belangrijke dingen te doen met waterleiding en afvoerpijpen.

Hans maakte een nieuwe stoppenkast, we hadden inmiddels 6 ampère stroom gekregen, zodat de elektriciteit niet meer uitviel als we de waterkoker en het elektrische blaaskacheltje tegelijk aanzetten. Dat was in het begin best onhandig: 'Lex, doe de kachel even uit, ik heb zin in thee' lijkt cryptisch, maar werd volkomen begrepen! Hans maakte overal in huis, tot op de hooizolder toe, 'semi-permanente' aansluitingen en lichtpunten. Joke was ondertussen niet te stuiten met het krabben en schuren van de houten wand in de kamer en toen ze niet verder kon, omdat de koolborstels van de schuurmachine tot op de draad versleten waren, begon ze lustig de muur in onze slaapkamer kaal te hakken, waardoor we die nacht knarsetandend van het stof in slaap vielen. Saskia deed allerlei spelletjes met de kinderen. Lex' zus Ton kwam ook langs, gaf goede raad en zorgde voor de warme hap op de twee gaspitjes van de caravan, want het gekregen fornuis werkte niet zoals het werken moest. Gelukkig wist Hans hier wel raad mee, hij mompelde iets van 'twee fasen' of soortgelijk abracadabra en het kwam allemaal voor elkaar!

Zondag had Lex tot algehele rustdag verklaard. Niemand mocht wat doen. Maar dat vond John helemaal niks en hij ging stiekem een perk maken voor het huis, van stenen die hij daar vond. Igor hielp. Saskia en ik maakten het andere perk, veel minder mooi, maar wel functioneel. Toen ik die maandag met Hans in hun bus verwarmingsleidingen op ging halen bij Monsieur Massin en we ook 'even' langs Monsieur Bricolage reden en tien grote zakken aarde bestelden, keek de behulpzame monsieur, die wist hoe klein ons autootje was, zeer verbaasd. Hij vroeg vertwijfeld of ik wel zeker wist of dat allemaal in mijn auto paste? Het paste prima in de bus! En even later in de perken, waar Saskia voor de grap nog wat plantjes uit de tuin in pootte, die allemaal dood gingen, ondanks de liefderijke zorgen van Hans en Joke en van de buurman, Monsieur Gérard, die ze nog dagen nadat wij naar huis waren vertrokken, water gaven.

Voor de afwisseling gingen we een dagje naar Charleville-Mézières. We wilden ooit graag plavuizen in de keuken en kamer, maar dachten dat dat veel te duur zou worden. Zeil bleek duurder te zijn dan plavuizen, zodat we deze laatste bestelden in een mooie zandkleur.
Terwijl Mariëtte wassen ophing op de hooizolder en tussendoor deurposten afkrabde, hielden John en Hans werkoverleg. De dwarsbalken van het zitkamerplafond waren verrot op de plek waar ze in de muur staken en John wilde een extra balk aanbrengen om ze op te vangen. Er werd een balk besteld bij Monsieur Liesch en John hakte aan beide kanten van de kamer een gat. De balk werd op zijn plaats gebracht en meteen door Saskia in de beits gezet. Door Jokes hakwerk in het slaapkamertje beneden was gebleken dat de steunbalken boven het raam niet veel meer voorstelden. Monsieur Bouillot werd gebeld en zou de laatste zondag komen kijken.

Lex ging gestaag door met het plaatsen van placo, nu in de woonkamer. Door dit onverstoorbare 'placo-en' kreeg hij van Hans de eretitel : 'placopaat'.
Igor legde alle leidingen voor de verwarmingen en sloot de verwarming in de gang aan. Dat ging niet zonder slag of stoot, eerst kwam de verwarming van de muur omdat hij niet de goede steunen had gebruikt en toen bleek hij het warm en koud water te hebben verwisseld, maar het kwam voor elkaar.
Mariëtte, John en de kinderen vertrokken naar huis en wij een dag later ook, nadat Monsieur Bouillot was gekomen om de sleutel te halen. We lieten hem zien wat we deze zomer hadden gedaan en toen de badkamerdeur open ging viel zijn mond ook open... 'aaaah!! aaaahh!! oui! magnifique!'
Over de keuken, die inmiddels in vol bedrijf was, was hij zo mogelijk nog enthousiaster en hij maakte ons het compliment dat een echte 'professionnel' het ons niet had kunnen verbeteren..

In het najaar gingen Lex en ik nog een weekje samen naar het huis. De plavuizen werden geleverd. We behangden de keuken en witten het plafond voor de tweede keer. De 'prachtig lelijke' lamp werd opgehangen. Igor dreigde dat hij hier nog eens per ongeluk- expres tegenaan zou lopen, zo lelijk vond hij hem. Maar het was een ouderwetse eiken lamp met een glazen bol met bloemetjes en een geschulpte rand en hij paste precies in dit huis. Lex isoleerde de hooizolder met piepschuim, alle luchtgaten werden dichtgestopt. De leidingen van de verwarming werden in de glaswol gerold. We hoopten dat Monsieur Massin de verwarmingen nog aan zou sluiten voor de winter. Ik verfde de deur van de badkamer en die van de keuken naar de stal. Er kwamen nieuwe, meegebrachte plantjes in de perken en een heleboel bloembollen. Het volgende voorjaar zouden de tulpen bloeien in les Woieries!