11. 'Wanneer denken jullie dat huis nou eens klaar te hebben?'

'Wanneer denken jullie dat huis nou eens klaar te hebben?' werd ons herhaaldelijk gevraagd. We hadden geen idee. Daar ging het ons ook helemaal niet om. We konden nu al fatsoenlijk koken en douchen en we hadden een gezellige, warme zitkamer en daar waren we al reuze tevreden mee. Monsieur Bouillot had tijdens onze afwezigheid een extra stuk betonvloer in de kelder gelegd en grind gestort in de hoek waar geen beton lag. Een hele betonvloer was af te raden, zei hij, want dan bleef het minder koel in de kelder. Hij had ook beton in de gang gestort en de kier van het slaapkamertje naar de gang dichtgemaakt. Lex verplaatste de deur van de gang naar de stal meer richting stal, zodat we een kapstok aan de deur konden maken voor de jassen, die tot nu toe op de trap naar boven hingen en geregeld werden vergeten, omdat ze zo uit het zicht hingen. Hij vulde de kieren met pur-schuim en 'purde' ook de voordeur, die toen met geen mogelijkheid meer dicht ging en moest worden afgeschaafd.

We vierden oud- en nieuw 2002 – 2003 met Juri in Woieries. Lex stortte zich op de rails in de oma's -kamer. Juri versierde de kerstboom, las Harry Potter en speelde een spelletje op zijn PlayStation. Er moest een meisje gered worden uit een kasteel en Lex en ik leefden erg met het mannetje en het 'Trutje' mee. Aanmoedigingskreten als 'sleep haar die trap op' en 'pas op, Trutje wordt ontvoerd door de zwarte spoken' waren tussen het werk door geregeld te horen. Gewerkt werd er ook, de rails kwam grotendeels af.

Het regende en had al heel veel geregend en de Maas trad buiten haar oevers. Monthermé stond gedeeltelijk onder water: de campings waren helemaal ondergelopen en de straat bij de bakker ook, er was een soort loopbrug boven het water gemaakt en er stond een hek met een bord 'Route barrée' daar waar eerst de straat was en nu de Maas begon. Toch fijn dat ze even waarschuwden!
Al die regen had in huis ook een naar effect: het bleek dat de muur van de stal aan de zijkant heel erg doorregende. Bouillot meldde ons desgevraagd dat daar of leien op moesten, of dat het aangesmeerd en gespoten moest worden, omdat anders de gipsplaat en de glaswol in de keuken nat zouden worden en de hele boel naar de knoppen zou gaan.
Het grote probleem was echter: hoe kwamen we aan geld? Alle potjes waren meer dan leeg en nog meer lenen wilden we niet.

In Nederland stonden al een paar maanden 120 grindtegels voor ons huis, gekregen van een kennis van Trudy. Die wogen 25 kilo per stuk. Die kennis had ook nog een berg koppelstones die we mochten hebben. Die wogen 10 kilo per 3 stuks. Dat waren heel erg veel kilo's!
Onze vrienden Ad en Els boden aan om op een zaterdag in februari een partij koppelstones weg te brengen, dan konden ze meteen de vorderingen aan het huis met eigen ogen zien. Vorig jaar waren ze langs geweest toen Monsieur Bouillot net de betonvloeren had gelegd en het gat in de muur gemaakt. Ad was laaiend enthousiast over de mogelijkheden en de ruimte.
Vrijdagavond laadden we 213 stenen in de bus van Ad en zaterdag gingen we uiterst vrolijk op pad. Ads oren werden er haast afgekletst, maar hij verdroeg het stoïcijns en gelijkmoedig. Het was een beetje mistig, maar verder prima droog weer. We reden langs de Maas en toen we Hargnies voorbij waren, zagen we wat plekken sneeuw langs de weg. Die sneeuw werd steeds dikker en dikker en bij ons huis lag een heel dik pak, met een hoge wal opgeworpen sneeuw aan de rand van de weg. Ad ploegde de bus erdoorheen, we laadden de stenen uit en Ad en Els bewonderden onze vorderingen. Na de lunch reden we weer terug.

De dag daarna gingen Lex en Igor met de grote bus van de zaak en de helft van de grindtegels en nog andere spullen die we hadden gekregen naar Woieries. Omdat Lex dacht dat de grond wel flink bevroren moest zijn, (hoewel ik gezegd had dat het drassig was en we op laarzen moesten lopen om de tuin te bekijken), besloot hij de bus naast het huis naar achteren te rijden en de stenen daar uit te laden. Dat ging ook perfect. Maar terug ging voor geen meter, de grond was zompig en ze moesten allerlei kunststukken uithalen om de auto weer op de weg te krijgen. Er kwamen touwen, een poelie- trekker en veel hout en karton aan te pas. Igor duwde, Lex gaf gas... en Igor kreeg de volle laag modder over zich heen gesproeid.
Gelukkig kwam Monsieur Gérard, zoals gebruikelijk met zijn handen in zijn zakken, vertellen hoe het moest. Dat hielp.

De zondag daarop werd de tweede helft van de grindtegels weggebracht door Lex en Sacha. In Revin onder aan de berg lag geen sneeuw, dus Lex dacht dat het zeer steile weggetje met de scherpe haarspeldbochten langs angstig diepe ravijnen ook wel sneeuwvrij zou zijn en besloot over Hauts-Buttés te rijden. Er bleek toch heel veel sneeuw te liggen en daar was niet gestrooid, zoals ook op een groot bord aan het begin van de weg aangegeven was: 'bij sneeuw sneeuwkettingen verplicht'. Maar die hadden ze natuurlijk niet en omkeren kon ook niet meer vanwege de diepe sporen in de sneeuw en toen kwam er ook nog een tegenligger aan...
Het was een angstig avontuur, maar ze zijn veilig aangekomen.
Igor en Saripa waren hun ondertrouw in het huis aan het vieren, dus Igor hielp mee sjouwen. Maar deze keer legden ze de stenen voor het huis!

Nog een week later gingen Lex en ik voor een lang weekend met Lex' auto en bijna alle resterende koppelstones. 'Alsof er in Frankrijk geen stenen te koop zijn', verzuchtten we. Maar dat was het hem nu net: te koop! Deze hadden we gratis gekregen en bij de verbouwing van dit huis werd moeite niet geteld!
Lex maakte de rails af en begon aan de elektra. Dat had nog wat voeten in de aarde, op een gegeven moment raakte hij het spoor bijster en belde mijn broer Hans om goede raad voor de hotelschakelaar in oma's kamer. Want de oma's moeten natuurlijk bij de deur hun licht aan kunnen doen en in bed weer uit! Ik beitste het houtwerk boven het raam en de kast. Zes weken later, toen we voor een periode van 10 dagen in Frankrijk waren, gingen we weer verder. Deze keer moest het kamertje afgemaakt worden.

Het afgesopte plafond werd geschuurd, gewit, gerepareerd en nog een keer bijgewerkt toen het toch nog bleek te bobbelen en op sommige plekken loskwam. Lex gooide zich in de strijd met glaswol en placo, dat werd aangesmeerd, geschuurd, wit geverfd en behangen. We hadden nog wit behang, maar besloten toch dat het kamertje een echt Frans bloemetjesbehangetje nodig had. Dat kochten we tijdens ons uitstapje naar de Cora en de Leroy-Merlin in Charleville: een witte ondergrond met lila en lichtblauwe kleine bloemetjes, schattig! Lex hing de houten gordijnrail op en ik daaraan, aan houten ringen de bloemetjesgordijnen van de Hollandse buurvrouw José. De vloerbedekking en ondervloer van haar vriend Charlie kwam op de vloer en haar lamp aan het plafond. Als ze hier een keertje zouden komen slapen, zouden ze zich niet ontheemd voelen! Plinten werden geverfd, op maat gemaakt en vastgelijmd.

De meubels werden naar beneden gesjouwd. Opaatjes bed lag opgeslagen op de balken van de toekomstige slaapkamer boven en stortte naar beneden toen Lex er aan trok. Kapot! Maar Lex, niet voor één gat te vangen, repareerde opa's bed en smeerde er nog een lik beits op en het was weer zo goed als nieuw! Verder verhuisden, sopten en plaatsten we Opa's nachtkastje, de kapstok van Tjeerd en Rianne, de ladekast en de kast met deurtjes van de zus van Zus, een pedicureklant van 94 jaar. Die kasten hadden we boven als nachtkastje gebruikt, maar daar zette Lex een witte toilettafel voor in de plaats. We sjouwden onze matras naar beneden en maakten ons bed boven op met twee gekregen matrassen die daar samen precies in pasten. Er kwamen boeken en prulletjes in de inbouwkast, het lampetstel pronkte op een prominent plaatsje, schilderijtjes werden opgehangen en de 'prachtige' kunstbloemen die we van de buurvrouwen hadden gekregen stonden te stralen op de schoorsteen-mantel.
Toen we naar huis gingen, was de 'bloemetjeskamer' klaar. Op het schilderen van de deuren na. Dat was een klusje voor een volgende keer.