8. Pas de problème!

Voor mijn 50e verjaardag had ik van Lex en de kinderen een naambord voor het Franse huis gekregen. 'Pas de problème', omdat iedereen dat altijd zei als wij dachten dat iets onoverkoombaar moeilijk was, zoals gaten boren in een muur van 50 centimeter dik, het verplaatsen van de caravan naar achter het huis, het vinden van de waterput, het leeghalen van de hooizolder, het meubileren van het huis, het afhakken van alle stucwerk....
Het transport van dat bord was trouwens een 'problème' op zich, we moesten wachten tot we een keer met een grotere auto naar Frankrijk konden, want in een gewone auto paste het niet.

Lex en ik gingen aan het eind van het jaar voor een weekje naar het huis. We hadden, toen we er in het najaar waren, (heel verstandig, dachten we), al onze Franse francs op onze Franse girorekening gestort, zodat we het nieuwe jaar meteen met euro's konden betalen. Gelukkig kreeg Lex van een klant een handjevol Franse muntjes, zodat we 31 december toch nog een broodje en een tijdschrift konden kopen. Toen waren alle francs gelukkig op en dat vertelde ik dan ook voldaan en met veel enthousiasme aan de bakkersvrouw. Twee januari ging ik met de meegebrachte Nederlandse euro's twee fotokopietjes maken in de supermarkt... en toen bleek dat de fotokopieermachine nog niet was omgebouwd en moest ik bij de kassa een euro wisselen voor 6 franc 50, zodat ik met de overgebleven 4 franc 50 bij een verbaasde bakkersvrouw precies weer een brood kon kopen.

Lex en ik vierden oud- en nieuw 2001 – 2002 dus in les Woieries. Monsieur Massin had alle verwarmingen aangesloten en het zou dus warm moeten zijn in het huis. Maar buiten was het - 6°, er lag een dik pak sneeuw en alle bomen waren wit berijpt. Binnen kregen we het niet warmer dan 16° en dat is niet erg comfortabel als je stil zit. Dat deden we dus ook weinig, Lex isoleerde de rand van de stompe kant van het dak, die waren we in het najaar vergeten, en daarna begonnen we aan het plafond van de woonkamer: rails stellen, glaswol ertussen en placo ertegenaan. Het hele plafond kwam klaar in die week.

Oudejaarsavond vierden we met een spelletje Yahtzee, de Belgische radio en een fles champagne, dat alles bij 16°, wat niet uitnodigde tot lang opblijven...we lagen er dan ook om half 1 in, in Frankrijk is geen vuurwerk en TV hadden we niet. Ook geen nieuwjaarsconcert en skispringen dus.

Tijdens een dagje Cora lieten we ons allebei een 'coupe- Charleville' aanmeten en voelden ons meteen een heel ander mens. Ook eten bij de cafétária hoorde elke keer bij de geneugten van dat uitje. En boeken kopen. Veel Franse boeken kopen.

Op de terugweg namen we niet de binnenweg over Revin, daar had je sneeuwkettingen voor nodig. Op de heenweg hadden we gekeken hoe de weg erbij lag en besloten de gok niet te wagen. Voor de terugweg had Lex een leuk wit weggetje gevonden. Dat weggetje bleek na een tijdje echt wit te worden, er was niet geveegd en niet gestrooid en toen kwam er een afdaling van 9° en een enge scherpe bocht naast een ravijn en toen werd Lex om zijn neus net zo wit als het weggetje!

Op een zondag in februari reden Lex en Sacha heen en weer met de bus van de zaak, om weer een grote hoeveelheid gekregen spullen weg te brengen, hoofdzakelijk van de overburen Charlie en José, die waren gaan samenwonen en dus van twee huishoudens één moesten maken, wat heel gunstig was voor ons. Vloerbedekking voor het kleine slaapkamertje beneden en veel huishoudelijke spulletjes.

In april gingen Lex en ik weer een week aan de slag, alweer met een totaal afgeladen auto... een vriezer die Igor gekregen had van kennissen en die hij ruimhartig had afgestaan, diverse tuinplanten en coniferen, een prachtige nieuwe TV die ik had gekocht van mijn laatste salaris dat ik als inval- juf Frans had verdiend en die het bij nader inzien in Frankrijk niet deed... we kregen alleen maar ruis en sneeuw toen we hem aansloten op de aanwezige antenne. We leenden de TV van de buurvrouw en die deed het prachtig. Bij navraag in de televisiewinkel in Monthermé bleek dat we een TV hadden gekocht waar geen 'CL' op zit, of zo. En dat moet in Frankrijk. Wisten wij veel. Hij kan dus alleen gebruikt worden voor de video, maar om rustig videofilmpjes te kijken, daar hadden we deze week geen tijd voor! Met de van John en Mariëtte gekregen bouwstofzuiger stofzuigde ik het hele huis, vooral de zolders, waar een enorme hoeveelheid dode vliegen lagen, we begrepen niet waar die vandaan kwamen. Jaren later, tijdens een muizenplaag, bedachten we dat er waarschijnlijk ergens ver-weg-verstopt een dode muis moest hebben gelegen. Verder stofzuigde ik de hooizolder: muren en vloeren, steentje voor steentje en plankje voor plankje. Er kwam een enorme hoeveelheid stof vanaf en ik recyclede de stofzuigerzakken met behulp van toneeltape. Lex maakte in de stal een prachtige werktafel van een bij de Blokhoeve in Nieuwegein gevonden oud grenen tafelblad.

Op Paaszondag ging Lex al vroeg een lekker vers stokbroodje kopen in Monthermé. Wat we niet wisten, was dat er een wieler- criterium gereden werd van Hauts-Buttés via de D 989 naar Monthermé. De weg werd achter Lex afgesloten en toen hij zijn broodje had gekocht, kon hij niet meer naar huis! Hij zocht en vond asiel bij Madame Didier, die hem voorzag van koffie en hem gebruik liet maken van de telefoon, om mij te waarschuwen dat hij er voorlopig nog niet aankwam. Het probleem was wel dat hij ons nummer niet uit zijn hoofd wist, maar gelukkig stonden we in het kortgeleden gedistribueerde nieuwe telefoonboek!

Deze week stond helemaal in het teken van de sociale contacten, behalve de koffie van Lex bij Madame Didier, dronken we ook nog koffie en champagne bij buurvrouw Marguerite (de moeder), een apéro (kort voor aperitief) bij Jean-Baptiste en koffie bij Monsieur en Madame Massin, nadat we de 'PDG de la Tuyauterie Industrielle' (de Directeur- Generaal van de Industriële Pijpen en Buizen), zoals ik hem altijd plagend noem, omdat er 'Tuyauterie Industrielle' op zijn briefpapier staat, tegenkwamen toen we onderweg waren naar Charleville-Mézières voor onze traditionele winkeldag bij de Cora.

Lex maakte deze week de placo af in de woonkamer en als hij even naar buiten wilde, maakte hij zich nuttig met het planten van een haag van skimmia's, een rijtje coniferen -tegen de inkijk van de buurvrouwen- en het planten van diverse andere meegebrachte struikgewassen. Het was prachtig weer, maar veel in de zon zitten was er niet bij: druk druk druk! Ik had me voorgenomen om al die planten in de grond te zetten, maar daar moest Lex vreselijk om lachen: 'veel te zwaar werk, de grond is meer stenen dan aarde'. En dat was ook zo.
Aan het eind van de week werd alles gewassen en buiten aan de nieuw meegenomen en in een gat met stenen en cement geplaatste droogmolen gedroogd.

Lex en Sacha ondernamen eind april nog een tweede verhuisrit met de bus van de zaak en in dit weekend schuurden en plamuurden ze het placo van muren en plafond in de woonkamer. Jammer was alleen dat Lex was vergeten de deur naar de slaapkamer dicht te doen...alles was wit! Toen moest hij dus ook nog stof afnemen in de slaapkamer. Vorig jaar waren we met oma Iet en Hans en Joke in de recentelijk verbouwde Auberge les Tilleuls gaan eten en hadden daar vol bewondering gekeken naar het prachtig gemaakte, strakke plafond, waar het stucwerk naadloos aansloot op de balken. Lex en Sacha probeerden dit zo goed mogelijk te evenaren, maar dat werk viel niet mee, Sacha stortte beide avonden half dood van de spierpijn in zijn Franse bed! Het plafond werd trouwens nog mooier dan dat van de Auberge!

Eind juni ging ik op donderdagmiddag met de trein naar Lex, die die dag nog had gewerkt in Nieuwegein, om van daar uit samen met het Twingootje richting Ardennen te gaan. De avond tevoren hadden we het autootje volgestouwd met spullen en planten, vooral kruiden, die ik van collegaatje Greta uit Bussum had gekregen. De auto rook heerlijk naar al die kruiden. We gingen op donderdagavond, omdat zwager John en zijn vader Freek hadden beloofd de plavuizenvloeren te komen leggen. John voelde zich, geheel ten onrechte overigens, een beetje verantwoordelijk voor onze keus van plavuizen en niet van zeil en hoewel hij zelf thuis midden in een verbouwing zat, brak hij er toch een weekend tussenuit om ons te helpen.
Toen we bij het huis aankwamen, stonden er allemaal planten voor de deur en een pamflet in de brievenbus met 'unique transport exceptionnel de plantes et d'escaliers' (uniek buitengewoon transport van planten en trappen). Hans en Joke en oma Iet waren dus al langs geweest op weg naar de camping in Monthermé. Hans had voor ons op de sloop in zijn woonplaats Winschoten een houten binnentrap op de kop weten te tikken, die hij op het dak van zijn bus vervoerde. Omdat het hoosde van de regen en hij een trap vervoerde en geen zwembad, had hij in elke trede een gaatje geboord om het water weg te laten lopen. De vele planten kwamen van vrienden van hen, die hun tuin aan het reorganiseren waren. John en Freek kwamen aan en werden, na een drankje, ondergebracht in de logeerkamer en op de hooizolder.

De volgende dag was iedereen al om half 7 op. Freek wilde vroeg beginnen. Hij werkte in een razend tempo, geholpen door John en Lex, die specie aanmaakten, tegels aansjouwden, kortom, ervoor zorgden dat de echte meester aan één stuk door kon tegelen. Toen ik terug kwam van boodschappen doen, was al ruim een derde van de kamer klaar. John merkte gekscherend op dat Lex behoorlijk handig was om mensen te vragen om een dagje te komen helpen op 21 juni, de langste dag van het jaar! Ze lieten een rand bij het aanrecht vrij tot na het avondeten en de afwas, maar die werd 's-avonds ook nog dichtgelegd. Het tegelen van ruim 50 m2 was in één dag gebeurd! Die twee dagen leefden we in de stal: we aten er en dronken koffie en een borreltje, tussen de stapels tegels, de zaagmachine en het olievat, bij het licht van de TL. Een heel apart sfeertje!

Na een korte nacht (weer om half 7 op), werd de vloer gevoegd. Dat ging niet zonder slag of stoot, want er bleken klonten in de voegspecie te zitten. Zo kon het gebeuren dat John en Freek voor het huis op stoeltjes in het zonnetje zaten, met een bak cement tussen hen in, leuk aan het spelen met een vergiet, een emmertje en een schepje. Een gezellig tafereeltje dat hun jongste dochter respectievelijk kleindochter Daniëlle vast wel prachtig had gevonden om te zien!
Na een warme lunch met gegrilde kip ('we gaan niet weg voor de kip' hadden ze gedreigd), vertrokken John en Freek, ons dankbaar achterlatend met de meer dan prachtige vloer.

Jean-Baptiste was, op ons verzoek, ook langs geweest met zijn maaischijf en had de borsthoge begroeiing gemaaid. Ik was net boodschappen doen, maar Lex liep met hem mee om te wijzen waar hij wel en waar hij niet mocht maaien. De tuin was één zee van onkruid, brandnetels, kweekgras en distels, de 'echte' planten waren niet meer te vinden, vooral de skimmia-heg was totaal verdwenen onder de wilde begroeiing. Joke stortte zich op het maken van een perk rechts achter het huis, tegen de gevel: onkruid eruit, omspitten en Lex legde er een rand stenen langs, zodat de planten er in konden. Ook bij de coniferenheg, het perk bij de appelboom en de skimmiaheg deed Joke haar uiterste best, ze liet zich zelfs niet tegenhouden door de kleine uit het gras opstijgende vliegende prikbeestjes, waardoor ze helemaal onder de bulten kwam te zitten. Hans legde in de loop van de week boomstammen om die perken heen, zodat Jean-Baptiste voortaan in zijn ijver om alles te maaien, de 'echte' planten niet meer per ongeluk kon decimeren.

Lex ging plinten in de keuken en kamer maken met prachtige op elkaar passende hoeken, Hans installeerde de trap, met een traphek boven op de hooizolder voor de veiligheid en een, speciaal voor mij en mijn pijnlijke rug uitgevonden, wasmandensteun bovenop dat hek! We maakten een bord met daarop 'slaapzaal meisjes - dortoir filles' dat naar de hooizolder wees en Hans schroefde bedden in elkaar en maakte er een echt gezellige slaapzaal van, naast elk bed een stoel en een schilderijtje aan de muur. Oma poetste het koper van de letterbak en nog allerlei andere voorwerpen die uit de dozen kwamen die we van zolder naar beneden sjouwden. Ze waagde zich zelfs aan een heel nieuwe activiteit: het verven van de letterbak, terwijl ze nog nooit van haar leven iets had geverfd. Zelfs als je 75 bent, kan je nog nieuwe vaardigheden leren! De meubels werden van zolder en uit de stal gehaald, schoongemaakt, in de olie gezet en geplaatst, de ontzettend smerige bekleding van de leunstoelen eraf gehaald en gewassen, wat nog een heel gedoe was met de capitonneer- knopen die erin zaten en die meegewassen werden in een dichtgebonden sok, die natuurlijk toch openging in de was, zodat de knopen door de hele was en zelfs buiten de trommel terecht kwamen. Alle vaatwerk werd afgewassen en in de kasten gezet, evenals spelletjes, siervoorwerpen en op het laatst de boeken in de door Lex gemaakte boekenkast in de muur. De zolder kwam aardig leeg en wat er nog over was werd ook verder opgeruimd.

Waar Lex wel een beetje tegenop zag, was het witten van het plafond in de woonkamer, omdat hij daar niet echt goed in was. Hans, die dat zag, nam ridderlijk deze taak over. Ik verfde daarna de randjes van de balken, waar met gips en verf op geknoeid was, weer bruin.

Lex tegelde en voegde de muur onder de schoorsteenmantel, diagonaal, omdat anders de voegen van de vloertegels niet mooi aan zouden sluiten op die van de muur. Er kwam een lijst langs van plinten en toen kon het kacheltje er neergezet worden. Dat lichtblauwe Kolibrie--kacheltje hadden we in de stal gevonden toen we het huis kochten en Hans was er helemaal verliefd op. Hij vond het een schatje en roemde haar uiterlijk en kwaliteiten. Ze zou veel warme moeten geven, volgens hem. Dat konden we nog niet testen, we hadden nog geen kachelpijp, maar beloofden onszelf dat we dat zeker in orde zouden maken voor we ons weer zouden wagen aan een verblijf in het huis bij -6°. Afgelopen januari lag ons nog vers in het geheugen!

Toen Denis, de vriend van de campingbeheerster, weer met de vuilniswagen langskwam om het vuilnis op te halen, vertelde hij ons na de gebruikelijke stevige handdruk, dat het afval tegenwoordig gescheiden opgehaald werd. Wij hadden daar geen bericht van gekregen, maar dat was geen probleem: die middag kwam er speciaal voor ons een monsieur van het gemeentehuis langs met een rol gele vuilniszakken en een folder waar in stond wat er wel en wat er niet in die gele zakken mocht. Wel plastic flessen, papier en blik, maar geen papier met plastic eraan, vuile flessen en glas. Glas moest in de splinternieuwe, schitterend vormgegeven glasbakken, die bijvoorbeeld tegenover de Auberge neergezet waren. Een dorp van tien huizen met een eigen glasbak, nu ze in Frankrijk dan toch eindelijk besloten hadden wat aan het milieu te doen, gebeurde het meteen goed ook!

Een belangrijke klus was ook het ophangen van het naambord. Hans had een prachtig systeem verzonnen met dikke stukken eikenhout, veel roestvrijstalen schroeven en superstevige onderdelen van scharnieren, die we tijdens de traditionele boodschappendag bij de giga- bouwmarkt Leroy-Merlin in Charleville waren gaan kopen. Het bord werd bevestigd en met een deken aan het oog onttrokken. Aan oma de eer om het te onthullen, wat ze met veel verve deed. Daarna doopten we het huis met bubbeltjeswijn, maar omdat het zonde was om dat tegen het huis aan te gooien, goten we het in onszelf. Pas de problème!

De kamer naderde zijn voltooiing, Hans installeerde stopcontacten en we zochten geschikte lampen uit de enorme voorraad op zolder. Er was ook nog een groot, droevig verlies te betreuren: de mooie lelijke lamp boven de eettafel bleek niet zo stevig te zijn als we hadden gedacht. Toen Lex er een nieuwe gloeilamp in wilde draaien, viel de glazen bol stuk op de vloer. Igor hoefde er dus niet meer per ongeluk- expres tegenaan te lopen. Wat er nog over was van de lamp werd gerestaureerd met een melkwitte bol, wat eerlijk gezegd toch wel veel mooier stond! Gelukkig ontdekte ik bij de voorraad op zolder het kleine zusje van de verscheiden mooie lelijke lamp, een schemerlampje met precies hetzelfde geschulpte gebloemde glas erin. Dat vertelden we nog maar niet aan Igor!

De laatste zondag gingen we 's-middags bij de Auberge wild zwijn eten en 's-avonds bij de koffie aten we het toetje, bosbessentaart, dat we er die middag echt niet meer bij konden proppen en dus meekregen op een bord. Bosbessen groeien in grote hoeveelheden in het bos voor het huis, op een middag zagen we een oudere buurvrouw met een flinke emmer vol geplukte bosbessen naar huis gaan. 'Voor jam en taart en voor in de vriezer' zei ze.

De kamer was op de placo bij de ramen en de doorgang naar de keuken na, klaar. Lampen, schilderijtjes, frutsels, boeken in de kast ...alles was er. We maakten snel foto's en gingen toen naar bed en de volgende dag op tijd naar huis. Het regende pijpenstelen.