Eind april gingen we op donderdagavond naar Frankrijk : we hoeven nu immers niet meer te wachten tot de zaterdagavond. Het weekend was het mooi weer en dus maaide Lex het gras en wiedde ik het onkruid. Lex maakte een kampvuur van de verzamelde troep in de kampvuurkuil en de oude tafel uit de stal. Hij ruimde die week de stal -sorry, werkplaats- helemaal op en maakte alles schoon.
Massin had de ketel verder schoongemaakt, ik ging langs in Bogny en trof hem zelf, hij begreep niet waardoor al dat roet geproduceerd was, maar had de sproeier vervangen en hoopte er nu het beste van. We hadden in één maand 700 liter olie verstookt, terwijl het een warme winter was... er moest dus 1500 liter olie gekocht, een financiële tegenvaller, olie kost nu al 86,5 cent per liter!
Maandagochtend daalde ik met de moed der wanhoop al om half negen met stofzuiger, emmers, borstels en soplappen af in de kelder en kwam daar pas tegen de middag uit...het roet was weer opgeruimd, de kelder weer schoon en fris.
We gingen op condoléancebezoek bij buurvrouw Marcelle, want Michel was twee weken geleden overleden, zomaar op de trap, toen Michelle en neef Philippe hem naar boven, naar zijn bed brachten. Hij zei halverwege de trap :’het ergste hebben we weer gehad’ en stierf aan een hartstilstand...
We gingen ook naar de Cora en kochten een heleboel wijn, voor onszelf in Almere en ook voor het huwelijksfeest van Sacha en Stella, die trouwen op 13 juni. Bij de Aldi kochten we 10 flessen champagne voor hetzelfde goede doel.
Ik maakte een lijst van alle boeken in het appartement, de kamer en de bloemenkamer. Als ik het boek ingeschreven had, kwam er een sticker in met ‘Blbliothèque Pas de Problème! les Woieries’. Muffe, dubbele en beschadigde boeken gingen bij het oud papier. Lex verzuchtte natuurlijk weer ‘en dat heb ik allemaal eerst hierheen gesleept’. Ik stopte ook de kieren boven de boekenkasten in de kamer en bloemenkamer dicht met watten en repen stof, want ik werd er gestoord van dat daar steeds zoveel puin door naar beneden kwam.
Lex hakte een gat voor de deur van de WC in de poezenkamer en stelde de deur in het gat.
Toen het na een week regen eindelijk mooi weer werd, gingen we naar huis, op zaterdagochtend, want Sacha was jarig en daar gingen we op visite. Het Twingootje was afgeladen met smokkelwaar : wijn en champagne in grote hoeveelheden en een replica van een geweer dat Sacha in Amerika had besteld en naar Blanche en Léon had laten sturen, want in Nederland zijn ze verboden. Met in gedachten het transport van de hasj- plantjes voor Jean-Baptiste, een paar jaar geleden, begin ik me nu toch behoorlijk crimineel te voelen!
De dag na het trouwfeest van Sacha en Stella gingen we weer voor een week naar Woieries. Hans en Joke waren de avond van de 13e juni al gegaan en wij namen, na een nachtje hotel, mama mee in onze nieuwe lichtblauwe Citroën Berlingo. Hans en Joke waren met de Dieetook-bus en hadden mama’s linnenkast uit Roden en een gloednieuwe, in Duitsland gekochte schommel meegenomen. Hans en Lex moesten eerst de tuin maaien met de débroussailleuse, want Claude was niet geweest en het was weer een oerwoud... Ik belde Claude, die zei dat hij geen expliciete opdracht had gekregen om ook dit jaar te maaien en daarom niet geweest was, maar dat hij graag weer wilde komen, hij zou de heg snoeien en het gras kort houden. Graag!
De schommel werd in elkaar gezet, Aeryn kan haar hart ophalen als ze weer komt.
De hele week stond in het teken van de EK voetbal. In het begin van de week was er goede hoop dat oranje door zou gaan, maar die hoop bleek ijdel... dat verhinderde Lex niet om élke avond voetbal te kijken...
Hans zorgde dat de keramische platen en de oven van het appartement naar behoren functioneerden en probeerde ook de wasmachine te repareren, maar die bleek echt stuk, zodat we tijdens ons boodschappendagje bij de Cora een nieuwe kochten, die Hans voor ons meenam in de bus, toen die gerepareerd was. De waterpomp van het koelwater van de bus was stuk en het kostte een heleboel geld, tijd en stress om hem te laten repareren.
Gelukkig was ons verblijf deze week gratis, we leefden luxe van de opbrengst van mama’s spullen, die ik na haar verhuizing verkocht had op Marktplaats.
Marc kwam langs en opperde het plan om de keukendeur uit te breken en daar een grote schuifpui te maken. Dat leek ons een heel goed plan, het ligt een beetje aan de offerte of het ook door kan gaan... De keuken is altijd donker, omdat we van Monsieur Liesch geen glas in de keukendeur mochten, vanwege het inbraakgevaar. We hebben het liefst de deur open, maar dat kan niet altijd, zeker niet in de winter! Een schuifpui met een rolluik, dat zou perfect zijn! Het is jammer dat we het niet meteen hadden bedacht toen we de keuken maakten, maar toen wisten we nog niet dat een gat hakken in die dikke muren voor Marc absoluut ‘pas de problème' is.
Lex legde nog twee lengtes rioolpijp in de greppel naar de vijver, die kan dan helemaal dicht gegooid worden. Joke werkte, zoals altijd, weer hard in de tuin. We hadden de hele week mooi weer. Mama genoot van haar vakantie, met twee liefhebbende verpleegsters de hele dag om haar heen!
Toen we eind juli in Woieries aankwamen, had Claude het gras gemaaid en de heg gesnoeid, super! Deze twee weken werkten we veel in de tuin, omdat het redelijk vaak mooi weer was, soms zelfs boven de 35°, wat wel weer wat overdreven was!
Lex hield zich vooral bezig met de vijver, hij had van een oude zaag en een stok een waterplant- verwijderaar gemaakt, die prima dienst deed. De vijver ging namelijk meer en meer op een moeras lijken, en met het nieuwe stuk gereedschap lukte het Lex prima om de planten uit de grond te trekken. Hij ging daarvoor met laarzen aan in de vijver staan, maar die is op sommige plaatsen verraderlijk diep, zodat het water zijn laarzen in liep! Van Hans en Joke hadden we een stuk plaatijzer gekregen, daarmee werd de dijk gedicht, want er zat een groot gat in de dijk, zodat het waterniveau erg laag was. Toen het gerepareerd was hoopten we op regen en we werden op onze wenken bediend. Erg goed bediend zelfs, het hoosde dagen lang bakken van de hemel! Maar het niveau van de vijver steeg en bleef hoog en daar was het allemaal om begonnen!
Lex’ laptop was gecrashed, gerepareerd en weer gecrashed. Dat was erg onhandig, want nu konden we niet kijken of we nog geld op onze rekening hadden (misschien maar beter ook, nu Lex niet meer werkt. ...), wat voor weer het zou worden en of er mail voor ons was. We hadden wel een vaste computer van Juri gekregen, die Juri ook helemaal geïnstalleerd had, maar daar zat geen modem in. Wichert en Kris kwamen langs en sliepen een nachtje in hun camper voor de deur, onderweg naar hun vakantiebestemming. Van Fred, een pedicureklant, hadden we een modem gekregen en Wichert hielp om dat in de computer te bouwen en daarmee weer toegang tot het internet te krijgen. We waren weer on line!
Bert en Ton kwamen langs, onderweg naar hun huis in Zwitserland en aan het eind van de vakantie kwamen Ad en Els een nachtje slapen, onderweg van hun Franse huis naar Almere. Gezelligheid alom dus in dit huisje- halverwege!
Op een regenachtige dag pakte ik weer alle moed en emmers en borstels bij elkaar om voor de zoveelste keer de kelder van roet te ontdoen. Toen alles schoon was, hing ik oude lakens over alles heen, zodat ik niet weer alle flessen, verfpotjes enzovoorts hoef te poetsen als er toch weer roet vrij zou komen....
Lex knapte twee kisten op, eentje die in mama’s garage had gestaan en Hans’ en mijn oude speelgoedkist/annex zitbank van vroeger thuis. Ze werden prachtig! De oude speelgoedkist zetten we in de leliekamer en de andere moet op de overloop bij de poezenkamer komen. Hij maakte ook een karretje voor Aeryn, daar kan ze mooi mee spelen als ze in augustus twee weken op vakantie komt met haar papa en mama. Om haar veiligheid te waarborgen, maakte de bezorgde opa een extra stuk onder aan het traphek van het appartement, want daar zou ze anders zo onder door kunnen rollen!
Ik had Blanche beloofd dat we tijdens onze tweede week een apéro zouden komen drinken. Helaas ging dat niet door, omdat Léon, die al een hele tijd niet goed gezond en erg moe was, maandagavond tijdens een wandelingetje in zijn moestuin overleed, op de dag en het uur af 4 maanden na de dood van Michel...
Dit is al het vierde sterfgeval in het dorp sinds we ons huis hebben gekocht...Louis, buurman Maurice, Michel en nu Léon.
We gingen natuurlijk naar de begrafenis.
Eerst was er een mis in het kerkje in Hauts-Buttés, waar geen zitplaats meer vrij was. De priester, die geen al te mooie zangstem had, zong het hele gebeuren haast in zijn eentje, haast niemand leek de liederen te kennen, alleen hoorden we achter ons Marianne dapper meezingen. Er was geen papiertje met de teksten er op en er werd ook maar heel even aangestipt wie er nou eigenlijk begraven werd: ‘eerst was mijnheer Léon Titeux houthakker, later werkte hij bij het onderhoud van de wegen, hij had samen met Blanche 5 kinderen en het was een goed gezin’. Dat was het persoonlijke woordje over Léon. Het was een vermoeiende dienst, van de 50 minuten hebben we zeker 40 minuten gestaan, ook de ouderen van boven de 80. Na de dienst liep iedereen langs de kist en sloeg een kruis met de wijwaterkwast, nou ja, het was helemaal geen kwast, het was een soort staf met een bolletje erop. Wij protestanten hebben het kruis-slaan maar overgeslagen en alleen eerbiedig het stokje vastgehouden... De kist en alle bloemen werden daarna in een busje gehesen en 50 meter verder, bij de poort van het kerkhof, weer uitgeladen. Tenminste, alleen de kist, de bloemen bleven in de auto. De kist werd midden op het kerkhof gezet, de priester zei nog iets en toen moest de kist over andere graven naar z’n plekje gedragen worden. Er waren maar 3 mannen van de begrafenisondernemer, dus toen kwam een van de grafdelvers in T-shirt zonder mouwen met woeste opdruk en korte broek een handje helpen.
We vonden het een aparte belevenis.
Op de weg naar huis gingen we nog even bij Léon kijken. Alle bloemen lagen nu op het graf. De paar bossen echte bloemen nog in het plastic.
In september hadden we een dikke week vakantie, die begon met een enorme file voor Breda, we stonden zeker anderhalf uur volkomen stil. Igor, Saripa en Aeryn waren de twee weken daarvoor in het huis geweest en we hadden nog een paar dagen samen, die we voornamelijk doorbrachten met, zoals Saripa zegt : het duwen van ‘hare Smurfigheid’ op de schommel !
Lex en Igor zaagden en spleten een enorme hoeveelheid hout, genoeg om de winter mee door te komen. Ook de oude plafondbalken van de stal die naast het huis lagen gingen aan stukken, op een paar na, die gebruikt moeten worden bij de nieuwe schuifpui en die de mannen in de garage legden, zodat ze konden drogen. De auto kan nu weer naast het huis geparkeerd worden.
We hadden mooi weer, dus Lex repareerde de staldeur, de voordeur en de bank en we verfden ze allemaal in dezelfde kleur glanzend chocoladebruin, 2 lagen en soms zelfs 3. Ik spoot het gras met anti-onkruid, Marc kwam langs met champagne (die Lex op het terras uit zijn handen liet vallen, gelukkig hadden we zelf ook nog een fles op voorraad) om over de schuifpui te overleggen. Het plan is, om daar op 10 oktober mee te beginnen, super!
Mijn verjaardag viel op donderdag, dus toen kwam Marc weer, en natuurlijk weer met champagne. Ik kreeg van Lex een webcam, voor als we hier ‘straks’ wonen, er kwamen veel kaarten en een heleboel telefoontjes.
Vrijdagmorgen was ik Madame Dehoul aan het pedicuren in Nohan. Ze vertelde dat hun Hollandse buurman er weer was om te klussen, hij was drie jaar niet geweest. De bakker kwam en ik ging een broodje voor haar halen, daar was de Hollander ook, die om ‘lait pour le café’ vroeg. Ik vertelde hem in het Nederlands, dat koffiemelk niet bestaat in Frankrijk en hij vroeg of ik even met hem mee wilde gaan. Ik ging er dus heen toen ik klaar was met de voeten van Madame Dehoul.
Het bleek dat Hans, want zo bleek de buurman te heten, die nacht een TIA had gehad en haast niet meer kon praten en zeker niet in het Frans. Ik dus de dokter gebeld, afspraak gemaakt en hem ’s-middags opgehaald en meegenomen naar de dokter in Monthermé. Daar natuurlijk weer eindeloos zitten wachten en ondertussen kennis met elkaar gemaakt, gelukkig ging het praten weer wat beter.
De dokter stuurde hem voor onderzoek door naar Charleville, naar het ziekenhuis Manchester. Dus even via Woieries om tegen Lex te zeggen dat ik voorlopig nog niet thuiskwam, via Nohan om wat spullen voor hem op te halen en naar Charleville. Daar werd een scan van zijn hoofd gemaakt en een foto van zijn longen, bloed afgenomen en onderzocht, bloeddruk steeds opgemeten en ik druk doende met alles vertalen. We hadden uren de tijd om nog beter kennis te maken...
Hans werd opgenomen voor nader onderzoek en observatie en ik ging om acht uur naar huis. De dagen erop natuurlijk steeds op bezoek, hij lag in het ziekenhuis Corvisart, op neurologie. Nederlandstalige boeken en lekkere dingen aangesleept en zondag na het bezoek samen met Lex zijn huis in Nohan winterklaar gemaakt: water, gas en elektra afgesloten, vuilnisbak en koelkast leeg, luiken ervoor, maaimachine naar binnen. We hadden het er maar druk mee!
Toen we dinsdag naar huis gingen lag Hans nog in het ziekenhuis.