37. Nu wonen we echt in Woieries

Op een ochtend deed ineens de radio het niet meer beneden. We hadden nog wel TV, maar geen radio. Ook boven was de radio uit, en daar hadden we al geen TV, dus nu deed niets het meer. De winkel in Nederland gebeld, die het ook niet wisten, dus toen maar weer mijnheer Marques uit Monthermé gevraagd, die ons de eerste keer zo goed geholpen had. De TV en radio beneden kreeg hij aan de praat, er moest van alles ge-updated worden, maar boven werd het niks. We kochten daarom, toen we in Nederland waren, een nieuw kastje voor de canaldigitaal-kaart en daarna was alles opgelost. Mijnheer Marques hielp ook nog even met alle draden achter de TV, zodat het geluid van de TV weer, als vanouds, uit de luidsprekers van de radio kwam, en boven op de slaapkamer konden we nu ook hetzelfde kanaal kijken als beneden. Dat is fijn als je het laatste stukje van een film nog even op bed wilt afkijken! Hij bezwoer Lex ‘niet meer met de draadjes te spelen’!

Het was prachtig weer, er viel wekenlang geen druppel regen. De vijver raakte bijna leeg en we vreesden -gelukkig onterecht- voor de waterput. Yvette mopperde dat de groenten niet wilden groeien in de moestuin.

Lex bracht alles wat in de garage lag en niet verbrand kon worden naar de stort en zaagde al het hout dat er nog lag in kachelklare brokken voor de winter. De garage was helemaal leeg en kon worden afgebroken. Hij begon met het slopen van het caravan- schuurtje.

De caravanschuur wordt afgebrokenOp een avond kwam buurvrouw Sylviane vragen of ze de caravan mocht kopen. Ze heeft een vriend, Daniël, en gaat op 3 september met hem trouwen. Haar zeventienjarige dochter Mélanie kan die vriend niet uitstaan en het is elke dag schreeuwende ruzie. ‘Onleefbaar’ volgens Daniël. Ze wilden de caravan om rustig in te kunnen ‘slapen’. Het zou hun mooiste huwelijkscadeau zijn als we hen de caravan verkochten, aldus Sylviane.
We verkochten ze dus onze aftandse, bijna 40 jaar oude caravan, voor driehonderd euro! Heerlijk, want nu hoefde Lex hem niet te slopen, dat scheelde een boel werk. Buurman Frédo kwam helpen hem weg te halen, met de jeep was dat zo gebeurd.
Ze ‘slapen’ er heerlijk in, hoorden we.

De eerste gast voor de chambres d’hôtes kwam en bleef vijf nachten toen ik in Nederland was om te pedicuren. Het was Carla, een vriendin van Hans en Joke, dus geen onbekende. Gelukkig maar voor Lex, want ze sprak dus ook gewoon Nederlands!
René, de zakenpartner van Igor, kwam langs tijdens een motor-tocht en bleef ook een nachtje slapen, in de magische kamer. We hadden de keuken boven van hem gekregen, maar die herkende hij niet eens!
Toen ik weer terug was kregen we drie Franse mensen voor één nachtje. Ze hadden telefonisch gereserveerd bij Lex, die had verstaan dat ze om acht uur, half negen zouden komen. Toen ze er om half twaalf nog niet waren, gingen we maar naar bed. Lex sliep al en ik gelukkig nog niet, toen om twaalf uur de bel ging. Lex had de tijd verkeerd verstaan...
Ik rende met een ragebol- hoofd, in ochtendjas en op blote voeten naar beneden, daarna moest ik natuurlijk alles laten zien en uitleggen. Die nacht sliep ik niet erg rustig meer...
Ze waren wel vol lof, de Fransen, de volgende morgen.

Met Angela en Dieuwerke bij YvetteDe derde gasten waren twee heel aardige ex-cursisten van de Volksuniversiteit, Angela en Dieuwerke, die ik al heel wat jaren in de klas had gehad. Ze wilden er ook Franse lessen bij. Dat is er niet van gekomen, maar ze hebben wel heerlijk gewandeld (en erg lang...ze waren hopeloos verdwaald en kwamen helemaal in Monthermé uit), gezellig bij ons gegeten en op het terras gezeten en zondag met ons koffie gedronken met rabarber- galette bij Yvette, die het daar weken later nog over had, zo gezellig vond ze het!

Portes ouvertesOp 8 juni hadden we ‘portes ouvertes’, open dag voor de B&B, van vijf tot negen. We zaten om vijf uur kant en klaar te wachten, maar de eerste anderhalf uur kwam er niemand! We waren al bang dat we de 18 flessen champagne zelf op moesten drinken, maar dat viel gelukkig mee. Het hele dorp kwam, mensen van de VVV en de restaurantjes, de aannemer, dakdekker en de vrouw van de loodgieter. We deelden met gulle hand de prachtige folders uit, die Sacha voor ons had gemaakt. Alle rokers stonden opeengepakt op ons kleine terrasje en de oude dames zaten aan de eettafel gezellig te kletsen over hun eerste vriendjes en hun heilige communie, zo’n zestig of zeventig jaar geleden.
Iedereen was vol lof en we werden de hemel in geprezen om onze smaak en werklust...
Het was gezellig en nuttig, maar we waren blij toen om negen uur de laatste vertrok en de nette kleren weer uit konden!
Nu maar hopen dat het ons klanten oplevert. Volgens ‘het dorp’ moet dat lukken.

Mieke en Martin, Pat and TomWe verwachtten een echtpaar ex-cursisten, Mieke en Martin, die op zaterdagavond zouden komen en ook graag mee wilden eten. Ik had dus een rollade ’à la bonne femme’ gemaakt, aardappeltjes en worteltjes, een voorafje en sla uit de tuin en ik had lekkere toetjes gekocht. Toen belde het VVV of we twee fietsers konden hebben. Ja, natuurlijk. Het duurde twee uur voor de fietsers arriveerden, totaal uitgeput. Het waren Engelse mensen, dik in de zestig, met fietsen met aanhangertjes, die de klim maar ternauwernood overleefd hadden. Ze vroegen waar ze konden eten. Nergens, hier in de buurt eet je om 12 uur ’s-middags, daarna gaan de restaurantjes dicht. We vroegen ze dus of ze mee wilden eten, dat wilden ze heel graag, en zo zaten we met z’n zessen aan tafel Engels te kletsen. Het was razend gezellig en Tom en Pat, zoals de Engelsen heetten, juichten dat ze weer eens een ‘home-coocked meal’ kregen (op een gegeven moment keek Tom verliefd naar zijn vork en zei met een behaaglijke zucht: 'a real potato!') en betaalden daar de volgende dag de dubbele prijs voor, hoe ik ook tegenstribbelde dat dat niet nodig was!
Alle vier de gasten schreven heel aardige dingen in het gastenboek.

De buitentafel krijgt een nieuw bladLex knapte de bank om de notenboom, het bankje voor het huis, de tafel en de bank van het terras op. Onderdelen werden vernieuwd (bijvoorbeeld het hele tafelblad, het werd nu 2 meter 60 lang) en alles kwam weer keurig in de beits.

Er kwamen twee Duitsers een nachtje logeren en ook zij kregen een home-coocked meal (zu Hause bereitete Mahlzeit?), maar deze keer boven geserveerd. Zowel Lex als ik hadden het lastig met het Duits...we moesten lang nadenken om de goede woorden te vinden. Sinds we van Texel weg waren, hadden we ook geen Duits meer gesproken en dat is bijna 30 jaar... Gelukkig vonden de Duitsers het eten ‘sehr, sehr gut’.

Jolanda en GerritYvette ontfermde zich nog steeds over de moestuin, ik had geen schijn van kans om me ermee te bemoeien. Met de gewone tuin trouwens ook niet! We kregen andijvie, sla, aardappels, courgettes, uien en zelfs bloemkool uit eigen tuin.

Gerrit en Jolanda, al weer ex-cursisten, kwamen een weekend, bekeken de omgeving en genoten volop en ik had het geluk dat ik gezellig met hen mee terug mocht rijden naar Almere, waar ik weer een weekje ging pedicuren.

Het volgende bezoek was ook een ex-cursite (en tevens ex-collega Engels), die met haar man kwam eten, ze stonden met de caravan op de camping in Monthermé. We hebben trots het huis geshowd, dat Ingrid natuurlijk herkende van de site en we hebben lekker bijgekletst. De volgende dag zakten ze verder af naar het zuiden om hun vakantie voort te zetten.

Ik heb hele grote bloemkolen!In juli kwamen neef Sebastiaan en nichtjes Melanie en Daniëlle gezellig een paar dagen logeren. De meiden sliepen in de poezenkamer en Sebastiaan in de bloemenkamer. Lastig, want daar was geen bed meer, het bed uit de bloemenkamer stond nu bij Igor in Almere. Lex en Sebastiaan sjouwden het slaapbankje dat bij Yvette in de boerderijkamer stond en dat ze nooit gebruikte, naar beneden en zo kon Sebastiaan ook lekker slapen. Toen ze weer weg waren –jeetje, wat was het toen saai-stil - haalden we de koeienprint- hoes van het bankje en ik maakte van een van Mariëtte gekregen bloemetjes- dekbedhoes een nieuw overtrek, de bloemenkamer waardig.
 
Wokken bij de Thai in CharlevilleDe kinders kwamen eigenlijk om te helpen met het buiten- schilderwerk, maar het was te slecht weer, dus dat ging niet door. In plaats van de brug, rozenboog, schommel en het bankje op het eiland te schilderen, gingen ze naar het fort in Sedan en de grotten van Han. Ook trakteerden ze ons op een etentje bij het wokrestaurant in Charleville, dat we de vorige boodschappen- ronde bij de Cora ontdekt hadden. We wilden toen, zoals gewoonlijk, bij de cafétéria gaan eten, maar er stond een enorm lange rij. Lex zei:’ hier vlak bij is volgens mij een soort Chinees, laten we daar gaan kijken’. Die Chinees bleek een Thais wokrestaurant te zijn waar je voor elf euro per persoon buitengewoon heerlijk en uitgebreid kunt eten. Dat zullen we nog wel eens vaker doen, besloten we... elf euro, dat moet kunnen!

Op een nacht werd ik om twee uur bruut uit mijn eerste slaap gewekt door een harde, irritante PIEP. Lex hoorde niets, die sliep als een roos. Ik strompelde mijn bed uit en ging op zoek naar de bron van dit geluid. Ik dacht dat het één van de rookmelders op zolder moest zijn, die aangaf dat de batterij bijna op was, en klom de trap op naar de chambres d’hôtes (waar gelukkig niemand logeerde op dat moment), maar daar was alles stil. ‘PIEP’...dan was het vast die van beneden...dus slaapdronken twee trappen af. Ook niet. ‘PIEP’...misschien die bij Yvette in de gang...dus met het oor tegen de tussendeur. Bij de laatste ‘PIEP’ kwam ik tot de ontdekking dat er in onze slaapkamer ook eentje boven op de kast lag. Ik probeerde het snertding, dat gelukkig opgehouden was te piepen, te demonteren, maar kreeg het niet voor elkaar. Dan dat ding maar in de badkamer beneden gelegd, dan zouden we er geen last van hebben als hij weer begon te piepen. Lekker weer naar bed, waar ik door de adrenaline niet meteen in slaap viel en nog een poos lag te woelen.
Om vijf uur werd ik wakker van een zacht gepiep op de achtergrond en van Lex, die trap op- trap af stormde. Ik weer mijn bed uit, Lex achterna, die dus, je raadt het al, wanhopig op zoek was naar de bron van dat piepje, maar overal zocht, behalve natuurlijk in de badkamer beneden.
Een spannende nacht met weinig slaap!

Toen we vroeg in de avond op ons terrasje zaten, zagen we twee schattige vogeltjes in- en uit de conifeer tussen Gérard en ons vliegen. We zochten ze op in het vogelboek en het bleken puttertjes te zijn, die daar een nestje hadden. De volgende dag, toen Lex weer ging kijken, vlogen de jonkies hem al om de oren.

Nest putterPuttertje

 

Pas de Problème
Powered by CMSimple