43. Een nieuw jaar - nieuwe kansen!

Het nieuwe jaar begon met een boel sneeuw en het uitvallen van de Fyra-trein. De spoorwegen hadden, in hun grote wijsheid, per 1 januari de gewone intercity van Amsterdam naar Brussel totaal opgeheven en daarvoor in de plaats kwam de (veel duurdere) Fyra. Maar deze super-trein bleek niet bestand tegen sneeuw en vorst en werd toen helemaal uit de roulatie genomen, waardoor ik de grootste problemen had om naar Almere en weer terug naar Woieries te komen. In januari moest ik 7 keer overstappen en deed ik er uren langer over. In februari en maart werd het niet veel beter, heen reisde ik over Maastricht, dan ging ik steeds langs Sacha in Amersfoort, met ‘slechts’ 5 keer  overstappen, en terug met de trein van 8 over 5 ’s-ochtends, dat was de enige redelijke verbinding, ook met 5 keer overstappen.

Eind januari ging het eindelijk dooien en regenen en waren we bevrijd van de sneeuw, die ons echt zo langzamerhand de spuigaten uit kwam! Jammer genoeg was het van korte duur, er viel in februari weer een heel pak en eind februari ging het alweer dagen lang sneeuwen, terwijl de oude portie nog niet eens weg was gedooid. Koude dagen dus. We waren bijna door de 6 stère hout heen en bestelden er nog 5 bij Monsieur Phillippot. En 1500 liter olie bij de olieboer.
Brandstof genoeg dus, maar de schoorsteen trok voor geen meter, elke keer als je het deurtje opdeed, kwamen er enorme zwarte rookwolken uit, en dat terwijl hij in september nog geveegd was. Lex haalde de pijp op de kachel los en die bleek helemaal vol hard roet te zitten. Het nieuwe hout was waarschijnlijk te nat. Alles werd er uitgebikt en toen werkte ons kacheltje weer prima!

Ik maakte voor Yvette een fotoreportage en leende haar mama’s oude digitale fotolijst. De lieve schat was in de wolken. Ze zette hem alleen aan als ze ook echt keek, een ‘voorstelling’ (zo noemde ze het) duurde meer dan een uur. ‘Ça fait passer le temps’ zei ze.

Eind februari gingen we op een woensdag weer een dagje naar Charleville, boodschappen doen bij de CORA, waaronder een flink aantal pakken wijn, bier halen bij de Aldi en daarna eten bij de Thai, waar we enthousiast werden ontvangen als echte ‘stamgasten’, handen werden geschud, praatjes gemaakt.
We gingen al vroeg eten, want om kwart over één moesten we bij de bioscoop zijn, omdat we naar de Misérables gingen. Ik had Lex met enige moeite overgehaald, hij zag wel een beetje op tegen al dat Franse geklets en gezang in zo’n nagesynchroniseerde film. Want in Frankrijk zijn ondertitels uit den boze, alles wordt nagesynchroniseerd en dan heb je ineens allemaal vreemde stemmen, heel onwerkelijk. De avond ervoor had ik op Internet gekeken of, waar en hoe laat de film draaide en ik verheugde me er erg op. We hadden in de auto uitgerekend dat de laatste keer dat we samen naar de film waren geweest, 45 jaar geleden was, toen gingen we naar Dokter Zjivago. Dus Lex en Janny samen naar de film is een weinig voorkomend verschijnsel!
Het was wel eigenaardig dat er buiten allerlei affiches hingen, maar niet één van de Misérables... Toen de deuren opengingen en we het aan de portier vroegen, bleek waarom... de Misérables draaide niet meer! ‘Maar ik heb het gisteren nog op Internet opgezocht’ riep ik vertwijfeld. ‘Ja madame’ zei de portier met een medelijdende blik in de ogen, ‘maar woensdagochtend om 11 uur start het nieuwe weekprogramma en dan wordt het ook veranderd op Internet. Ach, zo erg is het niet dat u hem mist, hoor, deze film was toch niet nagesynchroniseerd, maar helaas alleen ondertiteld’. Dat was dus juist perfect geweest...
Ik had flink de pest in en thuis maakten we meteen het eerste pak wijn open om ons (vooral mijn) verdriet te verdrinken. Ik zette het hele verhaal op Facebook en toen kwam Sacha met de oplossing: hij downloadde de film en toen ik de maandag erop weer in Nederland was, keken we hem gezellig samen (met bordje op schoot) op zijn giga-TV !

Op een middag, rond 5 uur, werd er aan de voordeur gebeld. Het was een mijnheer die vertelde dat zijn auto bij les Masures vast zat in de sneeuw. Of wij iemand wisten die hem er uit kon trekken. Philippe en Guy, beiden eigenaars van een tractor, waren aan het werk en Frédo, eigenaar van een jeep, ook. Toen Frédo eenmaal thuiskwam, bleek zijn jeep stuk en Philippes tractor ook. We gaven de dappere wandelaar (want de plek waar zijn auto vast zat was hier wel 8 km vandaan) een kop koffie, Yvette kwam er ook gezellig bij zitten, en ik belde Marc Bouillot. Die was bij dakdekker Rudy aan het werk, maar hij kwam er meteen aan. Toen hij er was, stapten de wandelaar en Lex, met een spa bewapend, bij Marc in de vrachtauto en daarmee trokken ze de auto, niet zonder moeite, uit de dikke laag sneeuw. Wandelaar was helemaal blij en vertrok snel naar huis, Marc bleef een biertje drinken.
Een paar dagen later bracht wandelaar een fles champagne voor de moeite!
De sneeuw bleef liggen tot eind maart.

De week voor Pasen reden Lex en ik op zaterdagmorgen met de auto naar Almere.  Igor was inmiddels bij Astrid ingetrokken, zijn spullen waren grotendeels verhuisd en Astrid en hij hadden, samen met een kennis, met gipsplaten een pedicure-kamer en een gang in de woonkamer gemaakt en al onze spullen naar beneden gesjouwd. Astrid was met haar vriendin Tina een paar keer naar de stort gereden om alle overbodige troep te dumpen.

Die zaterdagmiddag hadden we ‘open kijkdag’ voor alle mensen die gereageerd hadden op onze advertentie voor een te huren kamer. We kozen drie mensen uit, die per 1 april in ons huis kwamen wonen.

Sacha kwam zondag helpen behangen, de rest van de week maakten we dat af, zetten alles op zijn plaats, haalden keuken en badkamer leeg, sopten het hele huis en ondertussen behandelde ik mijn voetenklantjes. Alles kwam klaar, de pedicurekamer was keurig, mijn ‘bejaardenflatje’ heel gezellig en praktisch.
Aan het einde van de week was het Pasen. Goede vrijdag gingen Juri en ik in Utrecht naar de Matthaüs Passion. Eerste Paasdag waren we bij Sacha, met alle kinderen en kleinkinderen, ook daar werd flink geklust, maar ook heel gezellig en lekker gegeten. Tweede Paasdag waren we met z’n allen bij Igor en Astrid, waar niet geklust hoefde te worden, maar waar de broers -net als vroeger- spelletjes deden.
De dag daarna gingen Lex en ik terug naar Woieries... om uit te rusten!

 De volgende keer dat ik naar Almere ging, was dat toch wel een beetje met een knoop in mijn maag...vreemde mensen in huis, daar zag ik eigenlijk wel tegenop. Maar dat viel erg mee, ze hadden duidelijk hun plekje gevonden, hadden het naar hun zin en konden gelukkig ook goed met elkaar overweg. In mijn oude pedicurekamer slaapt nu Luna, een schattig vijfjarig meisje, dat loopt te zingen en te lachen en dat brengt een boel gezelligheid in huis.

Ik ging vrijdagochtend weer om 5 uur met de trein terug naar Frankrijk, want die vroegste trein is de beste verbinding van de hele dag. De reis verliep voorspoedig tot Dinant. Daar bleek geen trein naar Gedinne te rijden, maar een bus. Ik stapte dus in de bus en belde Lex dat hij nog maar even thuis moest blijven en dat ik hem weer zou bellen zodra ik wist hoe laat ik in Gedinne zou zijn. Hoewel ik Lex goed hoorde, hoorde hij mij niet. Hij kreeg me niet te pakken op mijn mobieltje en ging op de gewone tijd naar het station. De trein doet er een half uur over, de bus anderhalf. Onderweg probeerde ik Lex weer thuis te bellen, maar daar werd natuurlijk niet opgenomen. Als ik zijn mobiele nummer belde, kreeg ik de mededeling dat het nummer buiten gebruik was. Achteraf bleek dat het nummer gecancelled was omdat er een jaar niet met het toestel was gebeld. Ik kon Lex dus niet bereiken en was erg ongerust dat hij niet al die tijd zou wachten. Die ongerustheid bleek ongegrond, toen de bus het stationsplein opreed, zag ik tot mijn grote opluchting aan de overkant, waar ik altijd uit de trein stap, ons autootje staan. Ik liep het pleintje af naar de weg, zag Lex starten en dacht: ‘de mallerd, ik kan dat kleine stukje naar de auto toch makkelijk lopen, hij hoeft me echt niet te komen halen, hier aan de andere kant van het spoor.’ Dat deed hij ook niet. Terwijl ik op 20 meter afstand opgelucht en blij naar hem toe liep...reed Lex met grote vaart WEG! Ik keek hem verbijsterd na, zwaaide met twee armen, maar het autootje verdween in de verte. Ik was die dag om 4 uur opgestaan, had een week hard gewerkt, de emoties van vreemde mensen in huis, had een trein- en busreis van 6 uur achter de rug met vijf overstappen en de angst dat Lex er niet zou staan... dat was teveel en ik barstte in huilen uit. Er stonden nog meer mensen, die uit de bus waren gestapt, maar niemand keek naar me om. Ik ging als het zigeunermeisje uit het liedje op een steen zitten en huilde...huilde... Ik moest een half uur wachten voor ik Lex thuis kon bellen. Mijn mobieltje was ondertussen leeg, het begon zachtjes te regenen, er was geen mens op straat, behalve dan die medereizigers die deden of ik niet bestond. Na een half uur liep ik naar de telefooncel, waar je een kaart voor nodig bleek te hebben en die had ik niet. En ja hoor, daar kwamen de tranen weer! Gelukkig zag ik verderop een huisdeur opengaan, die mevrouw heb ik aangesproken, zij gaf me een telefoonkaart te leen en ik belde Lex, die net thuis gearriveerd was en met onverantwoordelijke vaart terug kwam rijden.... De mevrouw wilde van geen betaling weten voor het gebruik van haar kaart. Waarschijnlijk vond ze me een raar geval, met mijn verhuilde gezicht...

Lex legde uit dat hij er anderhalf uur had gestaan, verbaasd dat er geen trein kwam. Er stond ook nergens aangegeven dat er een bus reed in plaats van een trein. Hij had doorlopend het spoor afgekeken en had de bus niet zien komen. Hij kreeg maar geen berichtje op zijn mobiel en was vreselijk ongerust, dacht aan treinongelukken en zo, dus besloot naar huis te gaan om daar uit te zoeken wat er aan de hand was. Als hij mij op mijn mobiel belde, kreeg hij me niet te pakken (hij dacht er natuurlijk helemaal niet aan dat het aan zijn eigen afgesloten mobieltje lag!) Als hij dat besluit om te vertrekken nu eens een halve minuut later had genomen...
Al met al was ik die dag 9 uur onderweg geweest...
Thuis kroop ik, na een paar glazen wijn voor de schrik, uitgeput en verhuild in bed en sliep urenlang...

Die zaterdag deed ik, zoals gebruikelijk, boodschappen met Yvette en daarna pootten Yvette en ik uien in de moestuin. Jean was eerder die week gekomen met zijn freesmachine en had de moestuin twee keer omgeploegd, met als extra meststof de as van de houtkachel, die Lex de hele winter zorgvuldig had bewaard. Lex en Yvette hadden de grond al netjes geëgaliseerd en daarna had Yvette twee rijen aardappels gepoot. Ik zaaide bietjes en wortels en plantte de kiemplantjes die ik -ingenieus verpakt- in mijn koffertje had meegenomen uit Almere.

We keken naar de inhuldiging van Willem-Alexander, Lex had de vlag uitgestoken en we aten worteltjes en oranje gebakjes met een vlaggetje erop.

De maand mei 2013 was, denk ik, de natste en koudste van de laatste honderd jaar. Het kwik kwam niet vaak boven de 10° en het regende elke dag. Yvette en ik konden dus weinig doen in de moestuin, niets wilde groeien door de kou. De door mij gezaaide boontjes verrotten in de grond. Yvette zaaide opnieuw.
Lex had hout gekocht bij Liesch om een pergola en een hek tussen ons en de heksen (=buurvrouwen) te maken, maar hij moest het meeste binnen doen en de stal-werkplaats lag vol zaagsel. Mensen die hadden gereserveerd voor de chambres d’hôtes belden af omdat het te hard regende en toen de twee heren die voor twee nachten hadden gereserveerd, tot onze opluchting wel kwamen, bleven ze maar één nacht in plaats van twee. Voor de tweede nacht betaalden ze, heel ‘sympathiek’ toch nog ‘ruime’ schadeloosstelling: 10 euro. Toen ik boven ging opruimen en schoonmaken bleken ze voor de genuttigde biertjes geen geld in het busje gedaan te hebben, zodat de schadeloosstelling gereduceerd werd tot 6 euro.
Er kwamen twee Hollanders op de fiets, op bedevaart naar Santiago de Compostella. Ik haalde met de auto hun bagage op in Monthermé, zodat ze makkelijker de berg op zouden komen, Lex haalde later toch nog de (ongetrainde...lekker handig, als je zo ver gaat fietsen!) dame van het stel op, die niet in staat was om nog verder de heuvel op te fietsen. We deden een was voor ze en ’s-avonds laat deed ik hem nog in de droger en vouwde hem op. Voor al deze extra service werden we rijkelijk beloond met 5 hele euro’s. 
Ach, een zakenvrouw zal ik nooit worden...

Lex installeerde een prachtige nieuwe paal voor het Chambres d’hôtes – bord, want de lantarenpaal waar het eerst aan hing, was weggehaald. De pergola werd ook geplaatst en de blauwe regen er tegen vastgemaakt. Ook het hek kwam af.

 Een zaterdagmiddag begin juni kwamen Sacha en Remco, die samen een weekje op vakantie waren met Remco’s auto. Die avond konden we gelukkig barbecuen en daarna  ging onze pyromaan Sacha aan de slag en hadden we een geweldig kampvuur. Zondagmiddag aten we bij ‘La Roche à sept heures’, erg lekker en gezellig en met erg veel wijn... Daarna gingen we naar de Roc la Tour, ondanks de regen... want ja, na een paar dagen mooi weer was de regen weer helemaal terug! We reden langs les Six Chênons, waar we even binnen keken en Remco stak, namens zijn vrouw Wanda, een paar kaarsjes aan in het kerkje van Hauts-Buttés.
Marc bracht 5 kuub hout en Sacha en Remco zaagden dat nog snel even, zodat Lex het onder de trap kon kruien.
Maandagochtend gingen ze verder, naar Zürich.

Half juni vertrokken we samen voor een weekje Almere, de auto moest gekeurd worden, we hadden allebei een afspraak bij de tandarts en onze ID-kaarten moesten worden verlengd. Dit verblijf was extra leuk, omdat Juri door Sony op donderdag en vrijdag naar een congres in Amsterdam werd gestuurd en hij pas maandag terug hoefde te vliegen. Igor had Aeryn dat weekend en Sacha kwam Olga aan ons voorstellen. Zo waren we het weekend weer eens helemaal compleet!