54. Gepensioneerd zijn is zo gek nog niet!

Halverwege januari ging het heel hard sneeuwen. Tot die tijd hadden we een kwakkelwinter gehad, maar toen werd het menens!  Er viel meer dan 20 centimeter en ik moest geregeld het voorplein sneeuwvrij maken, het valt nog niet mee om alle steentjes te laten liggen waar ze horen en alleen de sneeuw weg te scheppen. Er lagen weer flinke sneeuwwallen, waar de auto's tussendoor moesten laveren. De bakker sloeg de bezorging zelfs een paar keer over. Lex had haast een dagtaak aan het voeren van de Vogeltjes. Dat is één van de dagelijkse drie V's waar zijn verzorgende taak elke dag uit bestaat. Elke ochtend maakt hij ontbijt voor me, voor het Vrouwtje dus, dat is de tweede V en de derde is het onderhouden van het Vuur in de kachel. Hij heeft zijn handen vol aan die drie V's!

Omdat er zo veel sneeuw lag, kreeg Yvette weinig bezoek en ging ze ook niet naar Marcelle, behalve op zondag, dan brachten we haar met de auto. We wilden haar met liefde vaker brengen, maar daar kwam ze hevig tegen in opstand, zelfs met dreigen kregen we haar niet overstag! Ach, Yvette, altijd bang om mensen last te bezorgen, en daarom juist overlast bezorgend…want we maakten ons natuurlijk zorgen over haar nu ze zo alleen zat en van de weeromstuit ging ik dan maar twee of drie keer per dag een half uurtje naar boven. Ze had ook al niets meer te breien en verveelde zich stierlijk, dus gaf ik haar het voorpand van mijn eigen trui om te breien. De vonken vlogen van haar pennen en in een ruime week was het klaar. Ze overhandigde het me met een blijde, trotse lach: zo, Janny, nu is je trui klaar, zet hem maar gauw in elkaar, dan kan je hem aan als je naar het concert gaat met Juri. Dat deed ik, maar met pijn in het hart, want Yvette breit veel losser dan ik en het voorpand paste dus totaal niet bij de rest! De trui verdween in de bak voor het Leger des Heils in Almere, tegen Yvette zei ik, dat hij nog in Nederland lag. Dat was niet gejokt, toch?

Na al die sneeuw kregen we een belachelijk mooie maand maart, stralende zon alom! Dus er werd hard in de tuin gewerkt.
Eind maart kwam de 'police municipale', die blijkbaar de garde champêtre, die met pensioen is gegaan, heeft vervangen, met de verheugende mededeling dat ze eindelijk aan het vernieuwen van de goot naast de weg gingen beginnen. De opzichter en een mijnheer van de gemeente kwamen kijken en overleggen en we besloten het hele voorplein, op onze kosten, te laten asfalteren. Die steentjes zijn prachtig, maar een ramp met sneeuwruimen en ook slecht voor de lak van de auto's, als er weer eens een 'keurig 50 rijdende' auto langs scheurt, half of helemaal over ons terrein. De dag voor de werkzaamheden begonnen, was er weer eens één met een magistrale slip vanuit de bocht via ons voorplein in de greppel aan de overkant terecht gekomen.
Ik vroeg ook meteen of ze iets wilden doen aan het 'trottoir' naast de rij mispel-struiken tussen Marcelles schuur en Gérards terrein in, waar Yvette steeds overheen moet. Het onkruid staat daar ruim een meter hoog, zodat Yvette op de weg moet lopen, maar omdat ze doof is, hoort ze de haar achterop komende auto's niet. Ze kan ook niet aan de andere kant lopen, want daar is de afwaterings-geul vlak naast de weg, zodat ze niet opzij kan stappen zonder daar in te rollen. De burgemeester had me vorig jaar beloofd dat naast de mispels een echte stoep zou komen, maar het was een laag heel grof grint geworden waar het onkruid al weer doorheen groeide en waar je je enkels op verzwikte. Dat zou ook aangepakt worden.
Marcelle werd in Reims geopereerd aan haar heup en ging herstellen in Charleville-Mézières, dus tijdens de werkzaamheden hoefde Yvette er gelukkig niet langs.

De werklieden van de firma Tisseront maakten eerst een geul langs de weg, om met de auto over te steken vulden ze hem voor elke bewoner op met grint. Monsieur Gérard reed eroverheen, maar niet precies op de goede plek en zakte met één voorwiel in de diepte. Natuurlijk was het iedereens schuld, behalve de zijne en deed niemand het goed, hij zou wel eens even vertellen hoe ze hem eruit konden krijgen…dat werd dus niks. Er moesten uiteindelijk 8 man aan te pas komen om hem eruit te tillen. Er werd ook een goot halverwege ons terrein gemaakt, die kwam uit op een put aan de kant van de boze buurvrouwen, vandaar kwam een pijp naar de put van het rooster voor de garage.

Een dikke laag steentjes en grond werd afgegraven, aan de kant van Yvette kwam een opstaande rand die het gras van de stoep moet scheiden. Het hele terrein werd bedekt met zand en aangestampt. Er werd een plan bedacht om het paadje van Yvette, dat zo wel erg in de diepte kwam te liggen, op te hogen. De onderste trede van haar trappetje kwam daardoor gelijk met het pad. De rand beplanting naast het oude pad verhuisde naar voor, tussen de nieuwe stoeprand en het gras, dat stond erg leuk.
Lex zat hele dagen op een stoel buiten om de werkzaamheden op de voet te volgen. Zijn longen weigeren steeds meer dienst, we hadden het druk met het bezoeken van de longarts in Charleville en later 'de' professor in Reims. Er volgden vele onderzoeken en uiteindelijk bleek het een hardnekkige bacterie te zijn, die alle ellende veroorzaakte. Lex kreeg 3 maanden antibiotica. Die 3 maanden werden er later 9...

Omdat Lex niet veel meer kon doen, riepen we de hulp in van één van de stratenmakers, Julien, die rondom de vijver débroussailleusde, de heg snoeide en takken afzaagde van de bomen van Gérard, die rechts achterin onze tuin flink over onze heg heen groeiden. Het ging allemaal niet zonder slag of stoot, want bijna alle machines lieten het afweten, op de débroussailleuse na. Lex kreeg alles weer aan de praat (zittend op een stoel bij de werkbank), behalve de heggenschaar, die brachten we naar Monsieur Dujardin in Willerzie. Het bleek, dat de benzine uit de gewone pomp de boosdoener was, voortaan moet er speciale benzine in.  Marc Bouillot kwam langs en toen hij zag hoe hoog het gras stond, ging hij zijn maaimachine halen en maaide de hele tuin. De keren daarna deed ik het…Lex legde uit hoe het rode maaimonster werkte en ik reed lustig rondjes…tot ik, de eerste keer, in een berg stenen bij de moestuin belandde. De tweede keer raakte ik met één wiel gestrand tussen de tuinbonen en andijvieplanten, onderwijl de door Yvette daar strategisch geplaatste plastic gieter plettend. Alle begin is moeilijk…
Toen we de gerepareerde heggenschaar op gingen halen, kochten we 'en passant' ook een nieuwe zitmaaier. Mèt opvangbak! Geweldig! Lex knapte al een beetje op van de antibiotica en deze machine stuurt erg licht, dus hij kon zelf weer maaien, zodat de moestuin niet meer te lijden had onder mijn gestuntel.
Het was een erg droge, hete zomer, daardoor was de opbrengst van de moestuin niet zo goed als andere jaren, ondanks mijn voortdurend gieten.

De asfaltmensen hadden aarde gestort naast Yvettes pad, maar dat was meer steen en wortel dan aarde, dus alle troep moest er eerst uit gehaald worden. Daarna werden er een paar zakken goede aarde over uitgespreid en gras gezaaid.

Julien zou komen om het 'wilde zwijnen-gebied' te egaliseren, maar er was nergens aarde te koop en toen brak Julien ook nog zijn knie, dus daar kwam niets van. Het werd wel groen…van de boterbloemen.

Als grote verrassing kwamen Mariëtte en John voor Lex' verjaardag, 31 juli. John zaagde de onderste, te laag hangende takken van de notenboom af en fatsoeneerde de eikenboom rechts achterin de tuin, die aan de achterkant, waar de bosschages van monsieur Gérard over de heg hadden gehangen, helemaal kaal was en die aan de voorkant heel erg lange takken had. Op de dag dat wij naar het ziekenhuis in Reims moesten voor controle, snoeide hij rondom de heg, kaarsrecht en super strak, en Mariëtte harkte alles bij elkaar en kruide het naar de composthoop. Geweldig!

Camille, de dochter van Guy en Florence en dus de kleindochter van Marcelle en het achternichtje van Yvette, trouwde op 3 augustus. Daar gingen we natuurlijk naartoe, het was tenslotte een meisje hier uit les Woieries. Guy kwam de ochtend van de bruiloft een grote bos Annabelle-hortensia's halen om de ereboog bij de kerk mee te versieren.
We reden met Yvette naar de kerk in Hauts-Buttés. Het was een gemoedelijke, druk bezochte dienst. Er was een koor uit Bogny, waar 'onze' kassière van de supermarkt in Monthermé in meezong en een stel jachthoornblazers die uitblonken in het produceren van hard, maar vals geluid. Ik, als één van de twee niet-katholieken in die kerk, werd door de priester eropuit gestuurd om nog zes liturgie-boekjes te verzamelen in de kerk. Er stonden twee stoelen klaar voor het bruidspaar, waar er nog gauw even vier bij werden gezet voor de getuigen, maar ze hadden vergeten om daar liturgieën op te leggen…
Na de kerkdienst reden we met Yvette naar Charleville-Mézières, waar in een partycentrum een receptie werd gehouden. Buiten, want het was schitterend weer. We zetten Yvette af op de binnenplaats waar het feest plaats ging vinden en werden toen verjaagd van het parkeerplekje. Later stonden daar de Mercedessen, Maserati's en dergelijke van de zeer rijke familie van de bruidegom…tja, dat geeft wat meer cachet dan een Citroën Berlingo, natuurlijk!
Volgens ons gingen er minstens 50 flessen champagne doorheen, die werd geserveerd in witte glazen met een prachtige gouden opdruk met de namen van het bruidspaar. Glazen van plastic, dat dan weer wel…
Wij gingen na de receptie naar huis, daarna was er nog een diner voor de familie, dus tante Yvette en oma Marcelle bleven. Ze werden met een taxi thuisgebracht. Om half vier!!! Stelletje nachtbraaksters!