Tot Lex' grote vreugde viel er op een gegeven moment in februari toch ineens een flink pak sneeuw, zeker 20 centimeter, dat was op de donderdag voordat Lex me, na mijn weekje werken in Almere, op vrijdag tussen de middag op moest halen in Gedinne. Die vrijdagochtend wilde hij de machine uit de garage rijden…maar de sneeuw was zeker een meter hoog tegen de garagedeur aangewaaid, dus die ging niet open. Met de hand sneeuwruimen was te veel voor Lex' longen. Onze tijdelijke huisgenoten John en Mary kwamen helpen, maar uiteindelijk werd besloten me op te halen met hun auto. Daarna ging het snel weer bakken van de hemel regenen en dooide alles in no-time weg.
Lex was er sneu van en overwoog de sneeuwruim-machine in te ruilen voor een waterpomp.
2 Februari is het la Chandeleur (Maria Lichtmis). De traditie wil, dat de Fransen dan pannenkoeken eten. Yvette nodigde ons uit om 12 uur, ze had een fenomenale stapel pannenkoeken gebakken, waar we een aardig gat in sloegen. De rest kregen we mee 'als dessert voor vanavond'.Daar hadden we de volgende dag nog een volledige maaltijd aan!
In februari waren er berichten over een nieuw virus, dat in China was opgedoken. In maart bereikte het Corona-virus Europa en verspreidde zich razendsnel. Overal werden maatregelen afgekondigd en in Frankrijk werd per 17 maart besloten, dat de mensen hun huis niet meer uit mochten zonder geldige reden. Boodschappen doen was een geldige reden, maar bezoekjes afleggen niet, zelfs niet –vooral niet-- aan oude mensen. Alle winkels gingen dicht, behalve de winkels die voedsel verkochten en de apotheken. Als je naar buiten moest voor dokters- of winkelbezoek, moest je een formulier invullen met aangekruist wat je ging doen en hoe laat je wegging, een attestation de confinement. Wie dat formulier niet bij zich had, riskeerde een hoge boete.
Gelukkig was het schitterend weer en konden we veel doen in de tuin. De familie van Yvette begon een 'Team tante Yvette-app', dus ik holde steeds de trap op om haar de berichtjes te laten lezen en filmpjes van haar op te nemen. Ik printte alles uit en ze las haar 'boek' een paar keer per dag… De verplichte anderhalve meter afstand was bij Yvette niet vol te houden, dan zou ze je niet horen…
In de B&B verbleef sinds eind januari een Nederlands echtpaar, John en Mary, die een huis gingen kopen in Monthermé, en die hun oude huis al verkocht en verlaten hadden. Het zetten van de handtekeningen was alles wat er nog moest gebeuren, maar diverse keren ging dat op de geplande datum niet door omdat de verkoper niet kon, of omdat er papieren zoek waren geraakt. De datum werd uiteindelijk verschoven naar 23 maart, maar met de totale lock-down voor het Corona-virus werkte de notaris niet, dus ze moesten nog langer wachten… Ze maakten er het beste van, maar de tijd woog zwaar…Elf mei was het einde van de confinement, vlak daarna konden ze tekenen en een week later verhuisden ze….na vier maanden bij ons gewoond te hebben.
Juri kon natuurlijk niet komen met Pasen, de Matthaüs ging vanzelfsprekend ook niet door.
Lex hing twee vitrinekasten op in de gang, waar mijn thee-eieren-verzameling in kwam. Hij knapte ook het planttafeltje, de door Hans gemaakte bank die nu op Yvettes paadje staat, de bank die op het eiland staat en de lange bank die bij de tafel staat op.Onze tuin zag er tijdens de periode van confinement uit om door een ringetje te halen. Na die periode kwam Julien weer helpen. Hij snoeide de heg en débroussailleusde. Ik vergrootte het perk met de appelboom.
In mei, toen de grenzen weer open waren, gingen we naar Almere. Onze trouwe Berlingo was bijna zestien jaar oud en moest vervangen worden, maar omdat de grenzen maanden dicht waren geweest, konden we niet naar Nederland om een nieuwe auto uit te zoeken. Igor had er een voor ons gevonden in Hilversum, een hemelsblauwe Dacia Lodgy, we hadden hem betaald zonder hem ooit gezien te hebben en gingen hem nu halen. De zondag dat we aankwamen was het Vaderdag en aten we bij Igor en Astrid, die Sacha ook hadden uitgenodigd. Iedereen bleef keurig op anderhalve meter afstand.
Anhar kwam langs, en Sacha met Floki. Donderdag na de suikercontrole en de tandarts weer naar huis.
Half juli kwam Julien om de sparren die de composthoop verbergen om te zagen. Ze werden veel te wijd en te hoog en Lex kon er met de grasmaai-tractor niet tussendoor, zodat hij het gras een paar meter van de berg moest dumpen en ik alles in een kruiwagen moest gooien, 5 meter rijden en weer uitladen. Dat was een omslachtig gedoe. Julien had in twee uur tijd alle vijf de sparren omgezaagd en van takken ontdaan, haalde toen de aanhanger van zijn opa en de auto van zijn moeder op in Haybes en reed alle takkenboel in 2 ritten naar de stort in Haybes. De stammen werden in stukken gezaagd en opgestapeld, die zijn goed voor toekomstige kampvuren. Daarna zaagde hij de onderste, overhangende takken af van de bomen achter in de tuin, die we van Gérard niet om mogen zagen. De takken gooiden we achter de tuin op een berg…daar is over een paar jaar niet veel meer van over. De onderste takken van de grote spar naast de moestuin gingen er ook aan, die verbrandde Lex de dag erop, tegelijk met alles wat van de heggen afkwam, die Julien ook had gesnoeid. Hij had de heg rondom de tuin al eerder gedaan, maar was toen niet toegekomen aan de coniferenheg en het stuk bij de garage.
31 Juli werd Lex 70. Als grote verrassing kwam Igor die dag ineens aanrijden! Hij bleef één nachtje slapen. John en Mary kwamen ook taart eten en champagne drinken.De 12 kuub affouage-hout werd gebracht en minutieus opgestapeld door Michel, een hulp van de nieuwe houtleverancier, Jonathan. Monsieur Phillipot is verhuisd, jammer genoeg. Soms pakte Michel een stuk hout wel drie keer beet om het op zijn gunstigst neer te leggen, het leek wel een ingewikkelde puzzel! Hij deed er wel heel lang over, maar het werd de mooiste houtstapel ooit…voor dat jaartje dat hij er liggen zal.
26 Augustus gingen we voor één nachtje naar Almere, want Igor werd 40. Dat kon niet groots gevierd worden vanwege de Corona, maar met ons, Beau en Casper, Sacha en Aeryn waren er precies de toegestane 6 gasten. Uit eten gaan kon niet, want er mogen maar 6 mensen aan één tafel, maar de thuisbezorgde Chinese maaltijd was ook heel feestelijk.
In het voorjaar had ik, door de langdurig dichte grenzen, het besluit moeten nemen om op te houden met pedicuren. Met pijn in het hart belde ik al mijn klanten op. De huurders in ons huis maakten er een vieze puinhoop van, ik was de hele periode dat we er deze keer waren, bezig geweest met schoon maken en de tuin snoeien en opruimen. We besloten dat we ons Nederlandse huis maar moesten verkopen, het verhuren haalde ons wel uit de kosten, maar het gaf te veel ellende en we willen nu toch liever een flatje. Zo lang we dat niet gevonden hebben, mogen we bij Igor en Astrid een kamer betrekken.
Toen we weer terug waren in les Woieries, liet Igor het huis taxeren. In gezamenlijk overleg besloten we, dat hij het een flinke opknapbeurt zou geven, zodat we er daarna meer voor konden krijgen.
Een nieuw project!