59. De Covid bedwongen?

Op 6 januari 2021 begon het vaccineren tegen Covid in Nederland, in Frankrijk iets eerder. Wij waren voorlopig nog lang niet aan de beurt.

Op 11 januari gingen we naar Almere om te tekenen voor de verkoop van ons huis. We sliepen een paar nachten in een hotel, dat was sinds onze huwelijksreis, 48 jaar geleden, niet meer gebeurd. Het was van tevoren nog spannend of de grenzen niet dicht zouden gaan en/of er een negatieve testuitslag nodig zou zijn, maar in die periode hoefde dat nog niet.

Igor had, met hulp van Astrid, haar vader en mensen van Igors werk, ons huis prachtig opgeknapt (dat hebben we alleen op de foto's gezien) en de tuin bijna helemaal leeg gehaald. Een van zijn medewerkers die ook had geholpen, Michael, was altijd degene geweest die Igor naar ons toe stuurde bij acute lekkages en dergelijke calamiteiten. Hij en zijn vriendin Anouk kochten het huis nu en we tekenden 14 januari bij de meest grappige notaris aller tijden. Nog nooit hadden we zo'n boel plezier gehad bij zo'n serieuze zaak, en dat ondanks de afstand en de mondkapjes.
We sliepen dus in een hotel bij het station en aten bij Igor en Astrid, Sacha, Els en Ad en weer bij Astrid en Igor. Er waren ook bezoeken aan de tandarts, Helen van de suikercontrole (die ik de suikertante noem), de apotheek, de pedicure die mijn overtollige spullen wilde hebben en de opticien. Ook regelden we voor ons allebei een paspoort, want nu Engeland uit de EU is gestapt, mogen we niet meer met alleen onze ID kaart naar Juri. En stel dat we er plotseling heen zouden moeten…in de toekomst, want nu is reizen met Brexit-Engeland-in-corona-tijd niet mogelijk.We gingen ook langs Lex' neef Wichert en zijn vrouw Kris om het door mij –op bestelling--  geborduurde bridgekleed te brengen.

We reden terug door sprookjes-wonderland: vanaf Namen lag er sneeuw en de bomen waren helemaal wit, prachtig! Thuis gekomen zagen we dat die schat van een Yvette een voetpaadje voor ons door de diepe sneeuw had gemaakt met de sneeuwschuiver. Dat was jammer genoeg niet echt breed genoeg voor de auto, zodat Lex die met een aanloop door de sneeuw-wal naast de weg ramde…
De volgende dag wilde Lex natuurlijk zijn nieuwe speelgoedje, de sneeuwblazer in gebruik nemen. Dat viel tegen, de sneeuw was te nat en de blaas-tube raakte steeds verstopt. Met gewone handkracht ging ik sneller dan Lex met de machine!
Er bleef sneeuw liggen tot eind januari, toen regende het een poosje heel hard en was alles weg. Waarna er weer nieuwe viel, die bleef liggen tot half februari.

Toen ik mijn Pas de Problème-website bij wilde werken, bleek dat die helemaal verdwenen was. Ik belde Juri, die aan de provider vroeg wat er aan de hand was. Het bleek door de Brexit te komen (ja, echt!)…omdat er eu in de adresregel staat, moest Juri speciaal een formulier invullen om de site weer tot leven te wekken. Toen de site weer op Internet verscheen, bleken alle gegevens die ik er na 2017 op had gezet, verdwenen te zijn, de foto's op de verkeerde plekken te staan en alle accentjes en leestekens vervangen te zijn door een ? in een zwart wybertje. Met hulp van Juri kwam het weer goed, maar ik was er dik twee weken zoet mee..

Er lag een best pak sneeuw en we hadden in februari nachten van -11Ëš. De bocht voor het huis van de boze buurvrouwen is dan altijd heel erg glad, omdat er doorlopend water overheen stroomt.
Op een avond ging bij ons de bel: een meiske dat uit de bocht was gevlogen, dwars door het bord 'Les Woieries' en een telefoonpaal was gereden en aan de kant van de weg tegen een boom tot stilstand was gekomen. Wonderlijk en gelukkig genoeg had ze zelf geen schrammetje, maar de auto was total-loss. Haar vader kwam haar halen, clandestien, want de avondklok ging om 8 uur in en hij kwam hier pas om 8 uur aan en daarna moesten ze nog ruim een half uur rijden naar huis, achter Charleville. De volgende dag werd de auto weggesleept en weer later kwam Camille, zo heette het meiske, een doos bonbons en een zéér Christelijke kalender brengen als dank voor de hulp. Lief!

Februari eindigde met uitbundig mooie dagen en maart begon hetzelfde. Yvette zaaide potjes vol courgettes en pompoenen en ook de broeibak werd ingezaaid, met allerlei soorten kool. Wij zijn niet erg dol op kool. Maar Yvette was niet te stuiten, dus ik hoop dat we haar zo ver kunnen krijgen om al die kolen straks bij Marcelle in de tuin te planten, ik wil heel andere dingen in de moestuin hebben, en zeker geen variëteit aan kool!
Mijn Vlijtige Liesjes en de andijviezaadjes die Adri had opgestuurd (want Hollandse andijvie kennen ze hier niet en die is toch echt veel lekkerder dan de Franse) zaaide ik dus maar in Yvettes oude, plastic broeibak die nog in de schuur stond.

We gingen een ochtendje op excursie naar het tuincentrum in Cliron, 22 hele kilometers verderop. Voor Lex echt een uitstapje, hij komt immers nergens meer. Hij was dan ook niet gewend aan het zien van iedereen met een mondkapje voor, wat ik al doodgewoon vindt. Een mens past zich blijkbaar snel aan veranderingen aan. Ook boodschappenkarretjes en handen, de autosleutel en de deurknoppen desinfecteren met een flesje wat ik in mijn zak heb en een kleenex…het zal raar zijn als dat –ooit-- niet meer hoeft!
We kochten pootaardappelen en –uien, allerlei zaad, aarde en mestkorrels voor Marcelle, Yvette en onszelf.

Op 11 maart kwam de postbode vertellen dat hij zojuist had gezien dat er bij de boze buurvrouwen ingebroken was, allebei de voordeuren lagen plat in de gang en binnen lag alles overhoop. Hij zag ze nergens en de hond blafte ook niet. Ik wilde net de gendarmerie gaan bellen, toen de buurvrouwen thuis kwamen van het boodschappen doen. Later kwam de gendarme nog bij ons vragen of we wat gezien hadden. Lex had een klein donkergrijs autootje voor hun deur zien staan, het was hem opgevallen omdat dat een idioot gevaarlijk plekje is om te parkeren, zo op de weg, maar verder hadden we niets gezien. Het bleek dat de hond kortgeleden naar de hondenhemel was afgereisd met hulp van een injectiespuit. Kan hij daar mooi de hemelse buren tot wanhoop brengen met zijn eeuwigdurend geblaf dag en nacht!
Voor zover we weten, is de inbraak niet opgelost en de boze buurvrouw had een week later alweer een nieuw hondje. Ook zo'n keffer…

We bestelden twee vrachtwagens aarde en vroegen Julien om te komen helpen. Jammer genoeg was de grond te drassig, zodat de vrachtwagens niet tot achterin de tuin konden rijden, maar de aarde stortten op het gras naast het paadje van Yvette. Marc had met een vriend al een halve vrachtwagenlading, dat is 1 ton  sable de Givet achter de golfplaten rand gestort en nu moest de hele boel geëgaliseerd worden. Ook naast de vijver wilden we de grond glad hebben, zodat Lex overal met de zitmaaier zou kunnen maaien, want met de débroussailleuse wordt te vermoeiend voor hem. Ik transporteerde twee weken lang s-ochtends en s-middags een paar kruiwagens aarde en was dan compleet gevloerd, terwijl Julien er tientallen op een ochtend deed! We bestelden nog een derde lading, die half voor, half naast de garage werd gestort. In het door de wilde zwijnen omgeploegde en later door Marc met de graafmachine weer een beetje gladgestreken stuk waren nog veel diepe kuilen. Naast de nieuwe garage wilden we ook aarde hebben, vooral omdat daar een treetje zit naar het asfalt toe en dat is erg onhandig als het hout van de naast de garage liggende houtstapel naar de stal en/of de garage gekruid moet worden. Daar kwam een glooiende helling tegenaan.
Ik zaaide gras en toen ging het, gelukkig, flink regenen.

Pasen ging ook dit jaar geruisloos voorbij, zonder een bezoek aan de Matthaus Passion en zonder visite…hopelijk voor de laatste keer. Het gemis aan 'lijfelijk' contact met de kinderen gaat steeds zwaarder wegen…
Daarna begon de derde confinement in Frankrijk, de avondklok bestond al vanaf half oktober, toen was het 6 uur, na Pasen werd het 7 uur. In Nederland was de avondklok ook nog steeds van kracht, die was half januari ingegaan, maar daar mocht men veel later buiten blijven dan in Frankrijk.
Maar er gloorde licht aan het einde van de tunnel, Yvette en Marcelle kregen hun twee vaccinaties en op 4 april kregen Lex en ik onze eerste prik! Dat had een boel voeten in de aarde, want de regering had dan wel besloten dat daklozen, buitenlanders en illegalen ook recht hadden op die gratis vaccinaties, maar niemand had bedacht hoe dat administratief moest worden opgelost als je niet in het bezit was van een Franse ziekenkostenverzekering-kaart, de Carte Vitale. Ik heb stad en land afgebeld, tot het Ministerie van Gezondheid aan toe, maar niemand die het wist. Uiteindelijk belde ik voor de tweede keer het vaccinatie-centrum in Bogny en legde uit wat ik allemaal had ondernomen. 'Zoveel volharding verdient een beloning' zei de aardige mevrouw aan de lijn 'komt u zaterdag maar allebei om kwart over acht'. Hoera! In een grote sporthal waren drie tenten neergezet, waar je via een wachtruimte om de beurt heen werd gestuurd. Wij hadden het geluk dat we geprikt werden door onze 'eigen' wijkverpleegster, we kregen het Pfitzer-vaccin. Daarna ging je naar een andere wachtruimte om daar het verplichte kwartier uit te zitten.
Op het formulier hadden ze op de plaats waar het nummer van de Carte Vitale moest komen 'Carte Européenne' gezet.

Zo simpel kan het zijn…
1 mei kregen we de tweede prik.