60. Het rustig voortkabbelende leven van twee pensionnado's op het platteland.

Het regende de hele maand mei ontzettend veel. Lex maaide het hoog geworden gras op één van de zeldzame droge dagen. De grond was nog erg zompig en achterin bleef hij toch weer steken met de tractor. De buurman kwam hem te hulp en trok hem er met zijn zitmaaier uit. Toen hij zag dat Lex totaal buiten adem was, ging hij heel lief het maaiwerk afmaken. Helaas reed hij in zijn ijver ook achter de vijver langs. De pas opgeworpen (en keurig strakke) laag aarde was daar niet tegen bestand en hij maakte hele diepe voren. Ik moest dat allemaal weer opvullen met aarde uit de composthoop en er een bovenlaag van 3 zakken gekochte aarde overheen uitspreiden. Er was ook een flink stuk golfplaat opzij geduwd, waar Lex metalen stangen aan de vijverkant achter sloeg, die met dik nylondraad richting heg getrokken werden. Ze werden vastgezet aan een andere in de grond geslagen metalen staaf, zodat de golfplaat weer zo goed mogelijk recht getrokken werd. De hele strook moest ook weer opnieuw worden ingezaaid, dus op naar het tuincentrum in Cliron…

Op een zondag in mei kwam Yvettes 'kleine zusje' (ze schelen 7 jaar) Marcelle, die schuin tegenover ons woont, ten val in haar badkamer en brak daarbij haar rechter bovenarm. Jean en Ginette waren toen net op weg naar hier en gingen erheen om te helpen haar op te tillen. Er kwam een ambulance en ze vertrok naar Charleville, waar ze twee dagen later geopereerd werd, er werd een plaatje ingezet. Ze ging revalideren in een ziekenhuis in Sedan, waar haar kleindochter Lydie werkt. Dat was gezellig voor haar, want vanwege covid is bezoek nog steeds niet toegestaan, maar zij had dus elke dag wèl bezoek!
De hele familie en de buurt spande zich tijdens haar verblijf daar in om haar tuin te verzorgen. Ik maakte foto's van haar tuin en moestuin stuurde ze steeds op, samen met een lange brief.

Nieuwe vloerbedekking in de poezenkamer.Omdat we buiten niet veel konden doen, besloten we de vloerbedekking in de poezenkamer te vervangen, die helemaal 'verbrand' was door de zon. Ik bestelde mosterdkleurige vloerbedekkings-tegels en in 3 dagen was de klus geklaard.
Bomen omzaag machine

De tweede dag kregen we een Roemeense bosarbeider in de B&B, die zich op de gang tussen de stukken meubilair uit de poezenkamer heen moest wringen.
De buitengewoon vriendelijke, rustige –en gelukkig Engelssprekende-- mijnheer heette Sebastian en bleef tot we half juni weer een keer naar Almere gingen. Hij werkte (voor een Nederlandse firma!) met een grote machine in de buurt van la Neuville-aux-Haies. Na een poosje kwam er een tweede Roemeense mijnheer bij, Claudio.


Op een zeer zonnige dag wilden Lex en ik die grote machine wel eens zien en we namen de auto om erheen te rijden. Jammer genoeg moest je ter plaatse nog een paar kilometer lopen over een zeer hobbelig bospad, dus Lex bleef bij de auto en ik ging het bos in. Na een paar kilometer had ik Sebastian gevonden, hij demonstreerde hoe de machine werkte: boom vastpakken, afzagen en in stukken zagen, terwijl tegelijkertijd alle zijtakken er af geroetsjt worden. Fantastisch!


IJsWe hadden ijsjes meegenomen, en die lustte hij wel! Ik wilde weer op pad gaan naar de auto, maar toen bood hij aan me even te brengen…met die enorme machine! Wat een ervaring!
Claudio kwam ook net naar die bomen-opslagplaats waar Lex stond om stammen af te leveren, dus die kreeg ook ijs.

Al met al waren de bosarbeiders er in wisselende samenstellingen ruim een maand. Dat betekende: ruim een maand al voor 5 uur opstaan om brood en croissants boven te brengen.
Toen de laatste vertrokken was, moest ik daar wel flink van afkicken…

In juni en juli regende het weer enorm veel. Yvette raakte totaal vertwijfeld omdat ze de bietjes niet uit kon dunnen, de aarde plakte in grote klonten aan elkaar. Marcelle was weer terug na 6 weken ziekenhuis (voor een gebroken arm! Kom daar in Nederland eens om!) en haar tuin was verworden tot een enorme woesternij. De mouron (=muurpeper) en ander onkruid namen de hele tuin over…van de worteltjes was totaal niets terug te vinden, de bietjes waren niet uitgedund, niemand plukte de aalbessen… de wil was er wel, maar het weer werkte enorm tegen.

We gingen een paar dagen naar Almere om naar de tandarts te gaan. En naar de apotheek, de brillenman, de winkels, naar Adri en naar Sacha om zijn nieuwe badkamer en WC te bewonderen. Van te voren had ik gevraagd wat iedereen wilde dat ik hiervandaan meenam en tot onze grote blijdschap reageerde Aeryn daar ook op…na jaren radiostilte. Ze kwam ook eten bij Igor en we vonden het fijn haar weer te zien.

Tussen de diluviale buien door kwam Julien om de heg te snoeien. Hij deed eerst de overkant van de weg en daarna de heg aan de kant van Gérard. Verder kwam hij niet, want de regen bleef stromen…de Maas overstroomde in Limburg en in België, daar vielen ook veel doden, evenals in Duitsland. De hele maand juli verdronk in plensbuien… Yvette zei geregeld: 'de Maas stroomt weer hier voor de deur'.


Een week voor Lex' 71e verjaardag kwam Igor een weekendje met het hele spul, heerlijk! Ze moesten wel een boel formulieren invullen en zich laten testen, want de corona-regels waren nog streng en ze waren pas 1x ingeënt.

Vlak daarna kwam de zoon van Wietske met vrouw en 3 vrienden, om hier te fietsen en te wandelen. Er stonden ineens 8 peperdure fietsen in onze stal! De wijnproeverij die Lex op hun verzoek gaf, zal ons lang in gedachten blijven. Hij begon om acht uur en was om…half twee pas afgelopen! En alle wijnflessen waren toen leeg!

Een paar dagen voor Lex' verjaardag, de 31e, kwamen John en Mariëtte. John houdt niet van stilzitten en maakte de heg af. Hij snoeide ook de buxusbollen weer mooi rond. Mariette plukte kapucijners, en dopte ze ook. John plantte de tuinplanten die ik van de hele familie alvast voor mijn verjaardag had gekregen, de verregende tuin knapte er flink van op. Al voor ze kwamen was mijn extra ruggenwervel flink dwars gaan liggen, zodat ik alleen kon toekijken…helemaal niets voor mij…

 

René, Sonja, Melanie, Thijs en kleine Bobby van bijna 2 waren er ook voor Lex' verjaardag, zodat het huis weer gezellig vol was…eindelijk, na zo'n lange tijd. Sonja, Melanie en Bobby plukten de tuinbonen en dopten ze. Bobby hielp hard mee.

 
Twee dagen nadat ze weg waren kwamen Kris en Wichert twee nachtjes met de camper. Ze trakteerden ons op een etentje bij Robinson in Haybes. Het eten was heerlijk en toen ik de toetjes lijst vertalend aan ze voorlas, dacht de dienster blijkbaar dat we dat bestelden. Lex en ik wilden eigenlijk geen toetje, maar ze kwam toch met de desserts voor Kris en Wichert èn een mousse au chocolat èn een crème brûlée… die Franse woorden had ze blijkbaar opgepikt toen ik de lijst vertalend voorlas!
Tja…eigenlijk was het wel héél erg lekker!
Maar het bleef 'het restaurant met de extra toetjes'.

 

Twintig jaar geleden hadden we ons huis ingericht met gekregen spullen, die wat betreft de woonkamer weliswaar perfect bij het huis pasten, maar niet onze smaak waren. We besloten dus op zoek te gaan naar nieuwe meubels.
Dat was makkelijker gezegd dan gedaan…we wilden, voor de toch redelijk kleine kamer,  'luchtige' meubels met een lage rugleuning, die toch bij het 130 jaar oude huis met de eiken balken moesten passen en waarop ik, met mijn korte benen en lastige rug, ook goed kon zitten.
De eerste pogingen deden we in Charleville, waar we een winkel vonden die alleen banken en lelijke kunstwerken verkocht. Daar zagen we al snel dat er één bank was die aan alle eisen voldeed. Helaas, die was al verkocht en het was het laatste exemplaar.
Op naar de volgende winkel. Daar vonden we, na lang zoeken, het ideale stoeltje, een goede bank, een luie stoel voor Lex en een salontafel. We riepen er een verkoper bij, die ons opgewekt vertelde dat de stoelen en de bank er wel waren, maar de rest was uitverkocht. 'Waarom staat het er dan nog?' vroegen wij verbaasd. 'Politiek van de zaak' antwoordde hij. Rare politiek, dachten wij. Toen bleek dat we voor thuisbezorgen 70 euro per meubelstuk moesten betalen, haakten we af.
De derde winkel had niets leuks.
De vierde winkel had een leuke bank, maar rekende ook 70 euro voor het thuisbezorgen.
Tegen die tijd waren we bekaf en het winkelen helemaal zat, gaven de moed op en gingen, na twee jaar, eindelijk weer bij de Thai eten. Die was helemaal gemoderniseerd, heel jammer, de mooie driedimensionale muur was er niet meer, maar het eten was gelukkig nog net zo lekker.

Een paar dagen later reisden we af naar Bertix, bij Libramont in België. Volgens Julien, de tuinhulp die op een avond kwam débroussailleusen, was daar een grote meubelwinkel. Die was snel gevonden en bleek zo groot als een klein dorp! Arme Lex, hij moest einden en einden lopen…maar met resultaat, want we vonden een leuke bank, waar ook leuke midden-grijze bekleding op kon. We zagen ook nog geschikte ovale de-één-onder-de-andere tafeltjes en waren helemaal blij: ze rekenden geen bezorgkosten. De levering zou twee tot drie maanden duren. Opgewekt verlieten wij als tevreden klanten het pand (om met Herman Finkers te spreken…alhoewel…we hadden geen kussentjes gekocht!). Aan de overkant zagen we een Jysk, waar we ook naar binnen gingen ('het kan geen kwaad, we kunnen altijd even kijken') en in no-time stoeltjes, een stoel voor Lex en een kleed vonden. Klaar! Bij Jysk konden we alles meteen meenemen.
Om het te vieren lunchten we op een terras in het zonnetje.
Lex zette de stoelen in elkaar en verfde de blank-houten pootjes van de stoelen zwart, want de tafeltjes en Lex' stoel hebben ook zwarte pootjes. We verhuisden de versleten bank en Lex' luie stoel naar de garage en zetten de nieuwe spullen vast neer. Géén gezicht, samen met de oude! Maar dat komt over een paar maanden helemaal goed…

Een week later ging ik voor het eerst weer eens met de trein naar Almere, voor de borstenbus, om de medicijnen op te halen en voor het eerst weer eens bij de koffieochtend met mijn vriendinnen te zijn. De treinreis was een regelrechte ramp, want hoewel ik expres niet over Maastricht ging in verband met eventuele vertragingen doordat daar kort daarvoor vreselijke overstromingen waren geweest, waren de gevolgen daarvan toch nog merkbaar, de treinen waren helemaal ontregeld en ik deed 10 uur over de reis. Twee dagen later kon ik met Hans en Wietske mee terugrijden naar Woieries, dat ging heel wat sneller!.

Hans en Wietske bleven maar kort, maar het was heel gezellig ze weer hier te hebben.