We haalden Juri op uit Lille. Normaal rijdt hij met de trein tot Gedinne, maar vanwege corona mocht hij niet zonder dringende reden in België uitstappen. Met Juri gingen we een ochtend naar Charleville en –natuurlijk-- eten bij de Thai. Ook gingen we met z'n drieën op bezoek bij John en Mary, voor Johns verjaardag. Toen Juri er al een weekje was, kwamen de middag voor mijn verjaardag Sacha en Floki en diezelfde avond Igor, Astrid, Beau, Casper en Aeryn. Sem moest voetballen en was thuis gebleven. Na 1 jaar
en 8 maanden waren we –op Sem na-- weer allemaal bij elkaar! Dat was het allermooiste cadeau voor mijn 70e verjaardag.We hadden een heel gezellige dag, met een taart voor Lex en één voor mij (niet helemaal gepland, maar de 'andere' bakker (de onze was op vakantie) had niet zo'n grote bakvorm, dus hij had maar twee taarten gemaakt.
We werden allebei flink verwend met allerlei leuke en nuttige cadeaus. Van Juri kregen we een nieuw wifi-systeem, dat hij meteen de volgende dag installeerde en wat perfect werkte!
Lex was jammer genoeg niet erg lekker en ging voor het gourmetten naar bed. Wij wijdden de nieuwe gourmetstellen in….tot Lex ineens erg benauwd werd en veel pijn kreeg. Ik belde de SAMU, er kwam een auto van de brandweer met drie man erin en later een ambulance met twee verpleegkundigen en een dokter. Lex werd onderzocht en meegenomen naar ziekenhuis Manchester in Charleville-Mézières. Iedereen was danig geschrokken.
Ik mocht niet mee naar Charleville, bezoek is niet toegestaan op de urgences. Gelukkig mocht ik de dokter om 11 uur bellen, Lex had een longontsteking en kreeg antibiotica door een infuus. En een kapje met zuurstof. Hij bracht de hele volgende dag op de urgences door. Aeryn en ik reden met een tas met pyjama, telefoon, toiletartikelen enz. naar het ziekenhuis en gaven dat bij de voordeur van de urgences af. Aan het eind van de dag verhuisde Lex naar de longafdeling, waar bezoek gelukkig wel toegestaan was, zij het met QR-scan en mondkapje. Maandag en dinsdag ging ik samen met Juri, die de wifi aan de praat probeerde te krijgen, wat wel even lukte, maar niet lang. Woensdag gingen Mary en John en ook John lukte het maar voor even, zodat ik de tablet maar weer mee naar huis nam.Lex las vele Baantjers, maakte eindeloos veel tectonic en sudoku puzzels en knapte langzaam op.
Als grote verrassing waren Joke en Hans ook gekomen op de dag van mijn verjaardag. Omdat ze wisten dat er bij ons geen plaats meer was in de herberg, sliepen ze de eerste nachten bij John en Mary in de gïte. Toen Igor & co zondag weer naar huis waren gegaan, kwamen ze bij ons, zoals afgesproken.
Sacha ging maandag weer naar huis.
Juri moest woensdag naar Lille worden gebracht en omdat ik niet durfde te rijden in Lille, bood Hans heel lief aan om voor chauffeur te spelen. Helaas kwamen we vlak voor Lille in een enorme file terecht en miste Juri de trein. Hij kon gelukkig omboeken naar een latere trein en Hans, Joke en ik reden weer naar huis, via Haybes, waar we bij Robinson een welverdiend, laat, maar heerlijk dinertje nuttigden.
Donderdag reed ik naar de Jysk in Couvin om de nieuwe luie stoel van Lex, die gigantisch knarste als hij er mee wiebelde, wat toch de bedoeling was van die stoel, om te ruilen voor een nieuwe. Hans en Joke maakten verschillende uitstapjes (onder andere naar de longafdeling van het ziekenhuis!) zodat ze toch nog een beetje vakantie hadden. Ze waren een rots in de branding, deze hectische dagen. Zondag gingen ze weer naar huis.
Ondertussen was Yvettes zus Marcelle ook in het Manchester beland, ook met een longontsteking! En dan zeggen ze dat de boslucht in les Woieries zo gezond is…Gelukkig mocht ze na drie nachtjes weer naar huis.
Lex moest langer blijven, hij lag 24 dagen in het ziekenhuis. De 17e dag deden ze een bronchoscopie zonder de algehele narcose die ze beloofd hadden, om te ontdekken waaruit het zwarte gat bestond waarin al zijn ingeademde zuurstof verdween. Die ochtend kreeg hij eerst nog een nieuw naam-armbandje om. Gelukkig ontdekte hij nog op tijd dat zijn naam niet op dat armbandje stond, maar een heel andere. Gelukkig maar, want wie weet, misschien was hij anders zonder blindedarm of met een afgezet been uit het ziekenhuis gekomen! Uit de bronchoscopie bleek dat een, voor Lex nieuwe, bacterie zich in zijn longen had genesteld en daar hele kolonies had gevormd. Hij kreeg speciaal daarop gerichte antibiotica erbij in zijn infuus, de zuurstof kon afgebouwd worden en hij mocht naar huis, waar nog twee weken lang 3x per dag de wijkverpleegster kwam voor het infuus. Dat had ook nog heel wat voeten in de aarde, omdat de firma HomePerf dan wel een prima product leverde, maar administratief en logistiek een ramp was, en omdat de eerste dagen de infuusnaalden maar één dag konden blijven zitten, in plaats van de voorgeschreven vier.. Gelukkig waren alle vier de wijkverpleegsters echte schatten die erg meeleefden.
Maar eindelijk, op 15 oktober om 12 uur mocht de laatste naald eruit!
Bevrijdingsdag!