32. Afwachten

Toen we in Nederland waren, kwam in Woieries 2x een aangetekende brief van de gemeente Monthermé, die Marguerite voor ons ontving (wat natuurlijk helemaal niet mag, officieel moet de geadresseerde ervoor tekenen) en die onze lieve vrouwelijke postbode voor ons aangetekend doorstuurde naar Nederland. Ze schoot het geld wel even voor uit eigen zak. Waar vind je dat nog, zo’n service?
De eerste brief was een bericht van ontvangst van de aanvraag voor de bouwvergunning en de tweede kregen we nooit aan, omdat Marguerite er een verkeerde postcode op had gezet. Toen we in juli in Woieries waren, ben ik dus op de mairie gaan vragen wat er in stond. We moesten foto’s van veraf bijvoegen en een tekening van het terrein met alle maten, vooral de maat van de trap tot de erfscheiding. Ik voelde de bui al hangen en inderdaad, op de laatste dag van ons verblijf kregen we aangetekende brief nummer 3, de bouwvergunning werd geweigerd, want de trap was maar 2 meter van de erfscheiding en daar moet 3 meter tussen zitten. Marc had gezegd dat een trap niet telt, dat had hij dus mis. De hele procedure moest overnieuw, inclusief foto’s, plattegronden, formulieren en alles in 5-voud. Ik belde thuis de mairie om te vragen of ze nieuwe formulieren op wilden sturen, paste de tekeningen aan, drukte alle foto’s weer af en stuurde de hele mik naar Monthermé. Nu maar weer afwachten...

Afwachten ook voor de zolder, Marc had nog geen balken gemaakt, dus daar kon Lex niets beginnen. Het werd dus het verblijf van de kleine klusjes, wat niet verkeerd was, want het was stralend weer, het was zelfs zo droog, dat de vijver bijna leeg was en veel mensen geen water meer kregen uit hun put. Wij gelukkig wel, maar we deden super- zuinig, 2 minuten douchen en de bloemen begieten met het water waar de sla in was gewassen en zo...

Nadat Nederland de finalewedstrijd voetbal tegen Spanje had verloren, ging Lex de laatste rij tegels van het terras overnieuw leggen, de hele boel was flink verzakt en er zaten gevaarlijk grote kieren tussen. We kochten een paar zakken zand bij Leroy-Merlin, de boel werd opgehoogd en de banden om het terras opnieuw gesteld en gestut. Het werd weer keurig. Alle onkruid werd tussen de tegels uitgekrabd en ik begon heel voorzichtig met wat onkruid in de perken weg te halen, een kwartiertje per dag, dat ging gelukkig redelijk goed. Yvette was elke dag wel even in de moestuin bezig, alles groeit als (boeren)kool. Ze deed ook de moestuin bij haar zus Marcelle, die is vele keren groter als die van ons. Niet te stuiten, die schat!

Het was 30° in de schaduw toen we in Charleville bij de fabriekswinkel van Deville een kachel gingen kopen. We kozen een ‘Sylvester’ van gietijzer, die 10 uur blijft branden nadat hij gevuld is. Dat zal vooral Juri groot plezier doen, want hij had met kerst altijd ‘kachel-wacht’, omdat het kleine blauwe kacheltje elk half uur bijgevuld moest worden. Voortaan horen we dus nooit meer: ‘Juri, de kachel!’
Ik vroeg Frédo, Christophe en Philippe van Nathalie om hem uit de auto te helpen sjouwen, want de kachel weegt 120 kilo.
Ondanks de warmte stookte Lex toch een klein vuurtje, de kachel heeft een groot raam en je kan het vuur dus goed zien.

Lex maakte de nieuw gekochte ruitjes in de kastdeuren en die werden in de poezenkamer opgehangen, de planken kwamen in de kast, mijn geborduurde kastrandje aan de enige zichtbare plank en ook dat project was weer afgerond.

Op maandagochtend 12 juli was er een geweldig heftig onweer met heel harde windstoten. De vuilnismannen, die de zakken kwamen ophalen, hebben de bui bij ons binnen afgewacht met een kopje koffie. Er waren veel bomen ontworteld, bij de ouders van Marc in Thilay ook, bij hun buren waren de pannen van het dak en een schoorsteen dwars door het dak gevallen. Toen we terug reden over Revin, bleek pas echt hoe erg het was geweest, hele grote stukken bos waren weg, alle bomen in het midden doorgebroken, heel veel afgebroken takken, en aan het begin van Revin was geen huis zonder zeil op het dak, elektra-palen lagen aan de kant van de weg en overal van huis naar huis nood- elektrakabels... Afschuwelijk.

Lex schepte de kampvuurkuil leeg en gooide alles op de geul. Hij verbrandde de waaiboom- struik die achterin de tuin stond en die was omgewaaid tijdens de storm. Ik was blij, want dat in het wild- gegroeide ding werd veel te groot.

Lex verfde en repareerde de paaltjes van de lantarentjes rondom het terras en hing het lantarentje naast de schuifpui op en ik blancheerde ondertussen vele ladingen boerenkool en vroor het in. Ik plukte ook nog een vuilniszak vol om mee naar huis te nemen, die deelde ik uit aan klanten, want we zijn nog niet aan het einde van dit boerenkool-avontuur, Yvette vertelde me namelijk blij dat ze de volgende oogst wel aan Igor mee zou geven, die een week na ons vertrek met vrouw, kind en schoonmoeder vakantie zou gaan vieren in Woieries.
Fijn, nog meer boerenkool...

Op een avond, toen ik rustig zat te lezen op ons kleine terrasje, zag ik ineens twee reetjes in de tuin van de buurman. Gauw Lex gewaarschuwd, die ze gelukkig ook zag, want anders had hij weer gezegd dat ik niet zoveel drugs moest spuiten, zoals de vorige keer dat ik een hertje zag in onze eigen tuin. Nou, dat was er echt, hoor!

Op een dag stopte er een Frans autootje voor de deur en er werd gebeld. Ik liep naar beneden en wie was daar? Een oud-collega vertalen, die ik nog kende van kring Hilversum, Annick, die in Charleville geboren is en nu op bezoek was bij haar nicht in La Neuville aux Haies, bij ons om de hoek. Wat leuk...ze herkende de naam van ons huis uit mijn verhalen en kwam even gedag zeggen.

De laatste zaterdag kwam ook Marc gedag zeggen, zijn voeten laten doen en natuurlijk  champagne drinken. Chantal, zijn ex, kwam ook, om ons papieren te laten tekenen, want ze hadden problemen met de belasting en hoopten met nieuw door ons gedateerde en ondertekende papieren de boel op te kunnen lossen.

Die zaterdag aten we bij Marguerite, die erg haar best had gedaan, het was ook heel lekker. Zondag gingen we naar huis, met een zak vol boerenkool, aardappels en courgettes.

In augustus gingen Igor, Saripa en Aeryn drie weken naar Woieries. Saripa’s moeder ging ook tien dagen mee en toen zij naar Almere terug was, ging Lex richting Frankrijk, om samen met Igor een garderobe te maken naast de pomp, want de kapstok hing aan de deur naar de stal en dat was niet handig, dat pak jassen en alle schoenen die daar op de grond stonden, je kon er haast niet door als er, bijvoorbeeld met Kerst, veel mensen waren. Lex en Igor sloopten de deur (die Lex een paar jaar geleden zo netjes naar achter had verplaatst) en gingen in Charleville gipsblokken kopen. Bij Leroy-Merlin hadden ze er niet genoeg, dus Liesch leverde de rest.

De deur werd een klein metertje verder opnieuw gesteld en de muren werden opgetrokken.  Igor en Saripa kochten in Revin spotjes voor in het plafond, die werden ook gemonteerd. Toen Lex alleen achterbleef, tegelde hij de vloer, verfde en behangde, maakte nieuwe plinten en hing alles op. Hij maakte ook een kastje naast de olietank, daar kwamen alle verfspullen in die daar altijd op tafel hadden gestaan.

Igor en Saripa gingen naar huis en Lex was twee weken alleen. Alleen, maar niet vergeten! De drie buurvrouwen Marguerite, Sylviane en Yvette beijverden zich om hem van bordjes eten en lekkere hapjes te voorzien! Hij werd dus behoorlijk in de watten gelegd en hoefde zelf niet meer te koken. Prima natuurlijk, maar het was wat minder leuk toen Sylviane met twee bordjes gekookte aardappelen met blinde vinken-met-saus-uit-blik aan kwam zetten toen ik er weer was en we op 13 september met een romantisch luxe etentje onze 38e trouwdag wilden vieren...

Ik mocht meerijden toen Sacha en Stella naar Woieries gingen. Ze wilden er ook wel eens zijn met mooi weer, en dat hadden we gelukkig ook, we konden twee dagen BBQ-en. De garderobe was helemaal klaar en werd naar behoren bewonderd.

Met Sacha zaagde en kliefde Lex het hout voor de winter. Stella had haar computer meegenomen en werkte vlijtig aan een klus die af moest voor de zaak.

We gingen een dagje naar de Cora en aten in de cafétéria. Lekker, maar helaas had Sacha koude biefstuk en die van Lex zat vol zenen. Als troost maakte ik de dag erna konijn, maar kreeg van Lex te horen dat die van Saripa veel lekkerder was! Ik moet dus snel bij mijn schoondochter (die net zomin konijn eet als ik) in de leer.

Donderdag gingen de kinderen weer naar huis en ik ging voetjes doen in Thilay. Op de terugweg reed ik langs Madame Dubois van de Service Technique van de Mairie, want er waren problemen met de (tweede) bouwaanvraag voor de garage. Na een lang en gezellig gesprek werden we door haar naar de DDT (Direction Départementale du Territoire) in Charleville gestuurd, waar een aardige, zachtmoedige mijnheer Guerain ons vol excuses uitlegde, dat hij de aanvraag weer af moest keuren, omdat we, door de grootte van ons huis, eigenlijk een architect in de arm hadden moeten nemen als we extra ‘leefoppervlakte’ wilden toevoegen. We besloten toen maar dat we het hele idee van een appartement op de garage overboord moesten gooien en ik maakte nieuwe tekeningen, zonder ramen, zonder extra’s, alleen een garage en een schuur met allebei een grote garagedeur. Wel een dakraam achter, zodat we eventueel later stiekem toch nog een klein kamertje zouden kunnen maken bovenin de garage. Daarvoor moet de garage een plafond krijgen, maar dat hebben we niet gemeld. Dat werd weer ingeleverd op de mairie en nu maar hopen dat driemaal scheepsrecht is,
De dames van de Mairie vonden trouwens dat we wel erg veel moeite deden. ‘De meeste mensen doen gewoon wat ze willen, zonder iets aan te vragen, en geen wonder, met al dat administratieve gezeur’ zeiden ze.

Lex maakte een houten vensterbank voor het raampje in de werkplaats en een wasmand-steun-op-pootjes voor mij, zodat ik niet meer hoef te bukken bij het ophangen van de was. Hans A had die plank al eerder voor hetzelfde doel gemaakt, in de tijd dat we de was nog op zolder hingen, daar waar nu de woonkamer van Yvette is, en de pootjes waren van een dienblad-tafeltje van mijn vriendin Rianne.

Lex snoeide de heg voor het huis en die tussen Marguerite en ons in en maaide het gras.

Ik was jarig en kreeg van de kinderen twee grijze stenen plantenbakken met een bol-buxus voor aan weerskanten naast de voordeur, die had ik zelf uitgekozen en Lex had ze meegenomen toen hij naar Frankrijk ging.

De olieboer kwam 1400 liter stookolie brengen op de laatste dag van ons verblijf, de dagen ervoor kon hij er niet door, overal waren blokkades door stakingen, de Fransen willen de 60-jarige leeftijd voor het pensioen houden. Ze zijn wel èrg verwend in Frankrijk! Staken omdat ze voortaan misschien tot 63 jaar moeten werken! En dat zijn nog maar sommige groepen, ambtenaren, mensen die bij het spoor werken, mensen in zware beroepen, militairen, en nog een heleboel anderen, gaan met 55 jaar al!

Marc hebben we niet gezien, die durft zeker niet meer te komen omdat hij nog steeds geen balken op zolder heeft gemaakt! Hij is weer terug bij Chantal, hoorde ik tijdens het pedicuren van zijn ouders.
Tja.

We gingen vrijdag naar huis om Aeryns 6e verjaardag te vieren en omdat maandag mijn laatste schooljaar bij de Volksuniversiteit begon.
Achterin de auto lagen grote zakken met boerenkool, andijvie, aardappels, wortels, courgettes en augurken.
Merci Yvette!

Toen we weer thuis waren, kregen we weer 2 aangetekende brieven doorgestuurd. De eerste was de weigering van de 2e aanvraag en de tweede het antwoord op de 3e aanvraag.....

--- tromgeroffel ---

de vergunning !

Drie maal is dus echt scheepsrecht !