44. Een drukke zomer in Woieries.

21 Juni, de dag dat de zomer begon, regende het nog steeds pijpenstelen en de dagen erna ook. Het gras was in onze afwezigheid flink gegroeid, dus de eerste droge dag ging Lex in de weer met maaimachines en débroussailleuse. In de moestuin gaat de groei ook niet geweldig, het is te koud en te nat.
Mijn kantklos- vriendin Elly kwam een paar dagen met haar man. Ze hadden redelijk weer en konden toch nog aardig wat van de omgeving zien. Ze nodigden ons uit voor een etentje in Hargnies, erg lekker en gezellig.

Eind juli hadden we een hittegolf, we vielen hier van het ene uiterste in het andere, we hadden een heleboel dagen van boven de 33°. De Belgische familie met de twee kleine meisjes kwam weer logeren, tot ieders grote hilariteit bleken opa en oma helemaal geen opa en oma te zijn, maar vrienden! Sacha en Olga waren er, dus we hadden kampvuur en daar schoven zij ook gezellig bij aan.
Sacha en Olga besteedden drie -heel warme- middagen aan het maken van een nieuw schilderij op de muur, want de everzwijnen van 12 jaar geleden waren afgebladderd en verkleurd. Sacha schilderde de Roc la Tour en een edelhert. Prachtig!
Na een zonovergoten week met veel barbecuen en uitstapjes naar onder andere Bouillon, gingen Sacha en Olga weer naar Nederland terug.

Op zaterdag was de dorpsbarbecue bij Natalie en Philippe voor de deur.  De nacht en ochtend ervoor had het nog verschrikkelijk gestormd, geregend en geonweerd, maar die middag was het gelukkig prachtig weer. We gingen er maar een paar uurtjes heen, want Lex kon niet lang zitten, hij had nog erg last van zijn  ischias. Dat was begonnen tijdens mijn verblijf in Nederland. Donderdag werd Lex wakker met vreselijke pijn in zijn been, hij kon niet meer lopen, zitten of staan en ik belde de dokter of ze wilde komen. Ze kwam, ik tolkte via de telefoon en dorpsgenote Marianne haalde de voorgeschreven medicijnen op bij de apotheek (onder andere Prednison, een paardenmiddel, maar het hielp geweldig). Buurman Gérard haalde me de volgende dag van de trein. Wat een geregel!

De zondag na de dorpsbarbecue was het koffiefeest in Monthermé. Ik werd in een zaaltje van de Abdij Laval-Dieu  geparkeerd met mijn kantklos-kussen, naast een tentoonstelling van koffie-gerelateerde oude spulletjes, terwijl de rest van het feest zich buiten afspeelde... Gelukkig kwamen er toch veel mensen naar binnen om even een kijkje te nemen. Lex was al een stuk beter en bleef er de hele middag bij, hij slenterde wat rond, keek hoe het koffiebranden op de oude manier in zijn werk ging en genoot van de tap met kersenbier.

De donderdag daarna, toen ik nog in Nederland aan het werk was, kwamen Igor, Astrid en de kinderen. Vrijdag werd ik door Lex, Aeryn en Sem van de trein gehaald! Het was heerlijk weer en er werd druk gebarbecued. Zaterdag vertrokken ze om 6 uur ’s-ochtends richting Franse Alpen, waar ze een week een huisje hadden gehuurd.

De hittegolf hield nog steeds aan, maar ondanks de hitte gingen we naar Champ Bernard, een paar kilometer voorbij de Roc la Tour, waar het broodfeest werd gehouden. Er is daar nog een oude houtgestookte openbare broodoven, waar vroeger het hele dorp een keer per week zijn brood in bakte. Nu bakten ze brood, pizza’s en galettes. Wij kochten een galette met maroilles-kaas voor thuis en genoten van frietjes met vleeswaren, wijn en kersenbier aan één van de lange tafels.

De oogsttijd van de moestuin brak aan. Rabarber in grote hoeveelheden, een volle emmer bietjes, een bak vol kapucijners, aardappelen, vier flinke bloemkolen... een heleboel om schoon te maken en in te vriezen.

Na een week in de Franse Alpen kwamen Igor & Co weer terug, deze keer voor een week. De kinderen hielpen boontjes plukken, Igor en Astrid werkten heel hard: ze snoeiden alle heggen...ongeveer 200 strekkende meter! Wat een geweldige hulp! Igor en Lex installeerden de nieuwe satellietontvanger en –recorder, die we voor onze verjaardagen hadden gekregen van de kinderen. Jammer genoeg bleek het apparaat niet te doen wat we wilden, namelijk dat je kunt opnemen en iets anders kijken tegelijkertijd, dus toen ik weer in Nederland was hebben Igor en ik hem omgeruild.

Zondag kwam Lex’ neef Marien met vrouw Kitty en zoontje Stijn een nachtje slapen. We zaten gezellig met z’n tienen te BBQ-en, toen ineens Sylviane met een flink stuk in haar kraag aan kwam wankelen, ze wilde me even spreken, maar wel privé. Ik nam haar dus apart en ze vertelde me dat haar man het gat in de heg had dichtgemaakt en dat haar hond er dus niet meer doorkon. Ze heeft 2 honden, waarvan één ‘getraumatiseerde’, die was al twee keer ontsnapt en had Lex en mij bedreigd: blaffen, om je heen draaien met opgetrokken tandvlees, grommen...daar waren we niet blij mee, vooral niet omdat de kleinkinderen zouden komen. Ik bedankte haar dus en zei  dat ze nu weg moest gaan. Dat deed ze niet. Ik werd daar behoorlijk boos om, maar Lex leidde haar met zachte hand naar huis. Even later was ze terug. Ze krijste boos dat we niet van honden hielden, maar wel gasten hadden gehad met een hond en dat ze dat idioot vond. Lex bracht haar weer weg. Tien minuten later was ze er weer. Dat we hier in Frankrijk waren en dat wij Duitsers of Hollanders of wat we dan ook waren, hier niets te zoeken hadden. Lex bracht haar weer naar huis. Even later, het was inmiddels half tien,  was ze er weer. Of we nu stil wilden zijn, haar lieve mannetje moest naar bed. (Lieve mannetje? Sinds Daniël bij haar woont, heb ik haar zelden normaal tegen hem horen praten, ze krijst en scheldt de godganse dag tegen hem, net als tegen haar moeder, familie en kinderen). Nu was Lex ook boos, hij pakte haar hand en trok haar mee. Ze klampte zich vast aan de paal van de parasol, Lex trok en zij viel dwars door het bloemperk en lag gestrekt op mijn plantjes. Lex, Igor en Marien sjorden haar met moeite omhoog. Nu blèrde ze dat ze ons aan zou klagen voor mishandeling. Lex, Igor en Marien duwden haar naar huis.
Tien minuten later kwam zoontje Matthieu, die ze gebeld had, aanrijden uit Monthermé. Hij stond bij ons gloednieuwe hek (dat we speciaal gemaakt hadden om dat mens uit onze tuin te houden, maar nu was ze via de andere kant gekomen) en liet een ID zien van de gendarmerie, waarop hij ons gelastte rekening en verantwoording aan hem af te leggen betreffende ons schandalige gedrag jegens zijn moeder. Ze had blauwe plekken om ons brute optreden te bewijzen. Ik legde hem uit hoe het gegaan was en vertelde hem dat we het spuugzat waren dat ze geregeld bij ons binnenviel als ze dronken was en dan niet meer weg te krijgen was. Om ons gelijk te bewijzen, was Sylviane voor de 5e keer aan de andere kant om ons huis heen gewankeld en stond weer bij de BBQ-tafel. De kleintjes waren doodsbang naar binnen gevlucht en durfden niet meer naar buiten vanwege ‘die enge heks’. Matthieu sleepte zijn moeder met bruut geweld naar huis en dreigde dat hij haar op zou laten nemen in een gesticht. Ze viel alweer, maar toen ik zei: ‘kijk, ze valt wel erg makkelijk, die dronken moeder van je’, was dat volgens hem absoluut niet erg als dat door haar familie werd veroorzaakt.

Het was een vreemde avond... bij de buren bleef het nog uren erg levendig, Daniël had alleen vanuit het bovenraam naar al die commotie omtrent zijn echtgenote gekeken, dochterlief kwam ook nog en ze schreeuwden allemaal tegen elkaar en liepen af en aan tot na middernacht.

Wij hadden toch nog een kampvuur, maar niemand zat echt rustig, we verwachtten elk moment Casper het witte spook (ze had een belachelijk strak zittende witte jurk aan) om de hoek te zien verschijnen. Aeryn trilde en Sem wilde er het liefst bovenop timmeren als ze nog eens kwam!

De volgende dag gingen Lex en ik naar de gendarmerie, om te vragen wat we bij eventuele herhaling van dit soort bezoekjes moesten doen. De gendarme die zo welwillend was om ons te ontvangen was een zeer onsympathiek figuur, die absoluut niet geïnteresseerd was in onze avonturen, hij verwees ons naar de burgemeester, die dit soort problemen op moest lossen. Wel was hij geïnteresseerd in Matthieu’s gezwaai met een ID-kaart van de gendarmerie. Hij is namelijk helemaal geen gendarme, al heeft hij daar een paar jaar geleden een zomervakantie als hulpje gewerkt. Dat wisten wij ook wel en we waren dan ook niet erg geïmponeerd door zijn opschepperig, hoog- van- de- toren- blazend gedrag. We kenden hem tenslotte al toen hij nog een pafferig jongetje was van een jaar of negen, dat uit verveling urenlang in zijn boomhut naar ons zat te loeren.
We gingen dus naar de Mairie, waar we het hele verhaal vertelden aan Rafa, de secretaresse, waarmee ik veelvuldig en vriendschappelijk contact heb gehad omdat zij degene is die het koffiefeest altijd organiseert. Ze maakte een afspraak voor ons voor de volgende dag half tien.
De burgemeester, Monsieur Bernard, is een hartelijke man met een grote snor. Hij is wiskundeleraar geweest in Monthermé en heeft de halve gemeente in de klas gehad. Ook Matthieu en zijn zus.
Hij hoorde ons verhaal aan en zei: ‘gemeenheid en domheid zijn niet te genezen’. Toen ik hem vertelde dat ik bang was voor represailles, ze had immers het huis van haar grote vriend buurman Gérard- na een ruzie met hem- vol graffiti gespoten, zei de burgemeester: ‘grote vriend? zeg maar gerust minnaar, iedereen weet immers dat die twee met elkaar naar bed gaan’. Hij beloofde dat hij met de gendarmerie zou praten en Matthieu, Casper het spook, haar man, dochter en moeder Marguerite, ’de hele zooi’ zoals hij zei, zou ontbieden om een zeer hartig woordje met het stel te spreken. Als ze weer een stap in onze tuin zette, mochten we hem bellen, dan belde hij de gendarmes. Op onze vraag of we ons voorpleintje af mochten sluiten, zodat ze niet meer met hun auto’s over ons terrein weg konden rijden, zei hij dat we dat zeker moesten doen, volgens de wet hadden we daar alle recht toe en ten overvloede zou hij ons daar schriftelijk toestemming voor geven. We ergerden er ons al jaren aan dat ze steeds kwam zeuren als een auto van ons, onze kinderen of B&B-gasten, of visite van Yvette, op haar ‘wegrijd-route’ stond. Op ons eigen terrein dus! Ze schroomde niet om bij Yvette aan te bellen en haar visite te sommeren de auto te verplaatsen, en onze gasten erop aan te spreken als ze naar haar idee geen ruim baan had.

De kinderen genoten toch nog van hun verblijf, het bleef prachtig weer en de laatste dag gingen we allemaal –ook opa- lekker zwemmen in het Lac des Vieilles Forges, gevolgd door een BBQ en kampvuur.
Toen ze weer weg waren was het akelig stil in Pas de Problème!