69. Een nieuw jaar – nieuwe kansen

Toen ik in Almere was, werd ik ziek, ik hoestte de longen uit mijn lijf en was erg gammel. Ik bleef dus een paar dagen extra bij Igor en Astrid en ging pas maandag in plaats van vrijdag naar huis. Daar meteen de volgende dag naar de nieuwe dokter, die in de plaats is gekomen van Mevrouw Boillet. Ze schreef een röntgenfoto voors. Ik kon al een paar dagen later komen, maar Lex was ondertussen ook ziek geworden, dus John was zo lief met me naar Charleville te rijden. Gelukkig was er niets verontrustends te zien op de foto. De dokter wilde voor de zekerheid toch nog een scan, die wees ook op niets verontrustends.

Begin februari hadden we ineens twee bezichtigingen in één week. Tot nu toe was Patricia met 4 mensen gekomen, die allemaal eigenlijk iets anders zochten. Nu waren het een stel Limburgers met twee honden, die ons huis op Funda Frankrijk hadden gezien. Ze bleven een nachtje in de B&B slapen en waren erg enthousiast. Als ze het financieel rond konden breien, dan...
Dan niks.
Het tweede stel kwam via Patricia, het waren Franstalige Belgen, alhoewel, zij was Japanse en sprak redelijk Frans. Samen spraken ze veel Engels, zodat ik de rondleiding in het Engels afmaakte, waar Patricia dan weer niets van begreep, ze is nog niet heel ver met haar Engelse les. In de stromende regen sopten we gevieren de hele tuin door, de arme Naoko was daar helemaal niet op gekleed, het was koud en ze had alleen maar een dun jasje aan. Ik leende haar mijn laarzen. Na deze barre tocht dronken we een kopje koffie en na 3 uur ( ! ) vertrokken ze. Twee dagen later deden ze een bod van € 295.000,- wat we accepteerden onder het beding dat we tot september in ons gedeelte van het huis mochten blijven, indien nodig. Dat werd goed gevonden en zelfs gewaardeerd, want Daniël gaat pas over 5 jaar met pensioen en zo is het huis minder lang onbewoond.
Op 23 februari tekenden we de voorlopige koopakte met Daniel. Hij ging na afloop mee naar huis en Lex trok een fles champagne open.

Hierna begon het grote zoeken in Almere. We hadden nogal wat eisen: auto bij de deur, open keuken, uitzicht op iets van natuur en minstens 2 redelijke slaapkamers, want Juri zal geregeld, en misschien zelfs voor langere perioden, als hij bij ons mag werken van zijn baas, bij ons logeren. De markt in Nederland is totaal overspannen, dus makkelijk was het niet. Toen er een bungalow-achtig huis op Funda verscheen, belde Igor zo snel mogelijk op en maakte een afspraak voor een bezichtiging. Helaas was het erg uitgewoond en het zou erg veel geld kosten om het op te knappen. Het tweede huis dat hij bezichtigde, was een flat in Muziekwijk, met het chique adres Ouverture 11. Igor was enthousiast, wij waren al enthousiast toen we de foto’s op Funda hadden gezien. Ik had vroeger een pedicureklant in die flats en vond hem toen al erg mooi. We deden een bod van
€ 395.000,- ,dat was ‘maar’ 20.000 euro hoger was dan de vraagprijs en...wij werden gekozen om het te mogen kopen! De aankoopmakelaar zei dat het aan een mirakel grensde...de eerste keer bieden op een huis en dan meteen raak!

We hadden de flat nog niet gevonden of Juri kreeg te horen dat de Studio Londen door Sony opgedoekt werd en hij dus zonder werk kwam. Daardoor kwam ons hele plan van samen die flat kopen op losse schroeven te staan. We kochten de flat dus alleen, zonder Juri.

Het ging steeds slechter met Yvette, ik ging er elke donderdag heen en zag haar aftakelen: ze kwam niet meer uit bed en sliep het meeste van de dag. Tijdens mijn bezoekje eind maart deed ze haar ogen eventjes lodderig open als ik probeerde haar wakker te maken en zei dan steeds: Janny, ça ne va pas... Lénie, de wijkverpleegster die ook parttime in de EHPAD werkt, zei me die zaterdag, toen ik haar in de apotheek tegenkwam, dat ze dat zinnetje die dag eindeloos had herhaald...ze noemde iedereen Janny. De maandag erop, 18 maart, kwamen Jean, Ginette en Annette s-middags langs om te vertellen dat ze was overleden.
We gingen vrijdag naar de mis en de begrafenis in Hauts-Buttés. Gelukkig dat we er nog heen konden, want de maandag daarop moesten we naar Almere om te tekenen bij de notaris.