In februari reden we op woensdagavond, na Ton’s 60e verjaardag gevierd te hebben in hun oude huis in Wassenaar, tijdens een hevige sneeuwstorm naar Woieries. Die sneeuwstorm begon na Namen, de weg, de berm en het uitzicht waren allemaal helemaal wit, we reden 40 km per uur op de snelweg. De steile weg de heuvel af in Dinant was helemaal erg spannend, het was net een glijbaan, de auto’s bleven bovenaan de weg wachten en gingen dan één voor één heel voorzichtig naar beneden. We kwamen gelukkig veilig thuis en genoten nog een paar dagen van het prachtige uitzicht. In Monthermé was trouwens geen sneeuw te bekennen, wat boffen we toch met ons plekje!

Lex installeerde een nieuwe radio, die we van Igor en Saripa hadden gekregen en hij veranderde de verlichting in de keuken, de TL bovenop de kast ging weg en er kwam een kleinere onder de kastjes voor in de plaats. De spotjes die boven Trudi’s kast zaten verzette hij naar verderop aan het plafond, zodat ze de hele kast beschenen en niet alleen de bovenkant.

Daarna begon hij met de nieuwe badkamer, waarvoor Igor tekeningen had gemaakt. Van Marc moesten de vloerplanken eruit om het (extra-lichte) beton te kunnen storten, dus Lex ging in de weer met beitel en zaag, dat was nog een hele klus. We bestelden bij Liesch rails voor de placo en twee deuren, één voor de badkamer en één voor de poezenkamer, die meteen werden gebracht.

Een dagje Charleville stond ook op het programma, we aten weer lekker bij de Cora. Ik had ook weer mijn pedicureklantjes.

De laatste zaterdag werkten we in de tuin, de dode planten en bladeren gingen eruit, de lavetera’s en spirea’s werden gesnoeid en alles meteen verbrand in een groot vreugdevuur. Wat ons betreft kon de lente beginnen!

 De volgende keer dat we kwamen, bloeiden overal in de tuin de narcissen, dat was een vrolijk gezicht. Mijn gezicht was daarentegen helemaal niet vrolijk, want de 2e dag van ons verblijf kreeg ik vreselijke pijn achter in mijn rechterbeen, zo erg dat ik huilend door de stal liep te strompelen. De dokter constateerde een “nerf sciatique”, ischias. Ik kreeg spierverslappers, ontstekingsremmers en 4x 1000 mg paracetamol per dag. Dat hielp helemaal niets, dus een paar dagen later weer naar de dokter, die me in het ziekenhuis wilde laten opnemen. Dat zag ik niet zitten. De paracetamol werd vervangen door paracetamol met codeïne. Dat hielp wat beter, ik had minder pijn maar ik kon alleen lopen en liggen. Zitten en staan ging absoluut niet.

Lex vergrootte het terras aan de kant van het huis met 3 m² en hij maakte met de stenen die uit de muur waren gekomen en die hij bewaard had twee mooie nieuwe perken. Eén langs dat nieuwe stuk terras en één naast het trappetje.

Igor, Saripa en Aeryn kwamen Pasen met ons doorbrengen. Igor en Lex waren druk bezig met het aanleggen van de leidingen voor de badkamer en WC en Saripa maakte het terras schoon met de hogedrukspuit, deed het huishouden en zette, samen met Aeryn, de meegebrachte plantjes in de nieuwe perken terwijl ik (lopend door de kamer) naar de Matthaüs Passion luisterde. Aeryn gaf me vaak een handje en liep een stukje met me mee. Ik liep soms te huilen van de pijn en dan was dat kleine handje een grote troost.

Aeryn zocht paaseieren in de tuin en schommelde dat het een lieve lust was. Marc kwam langs. Saripa deed zijn voeten en een dag later bracht Lex Saripa en mij naar Thilay en deed ze daar ook de voeten van Pa en Ma Bouillot, vriendin Raymonde, schoondochter Edith en haar dochter, die de volgende maand gaat trouwen, Madame La Résistance (zo heet ze niet, maar ze praat over niets anders dan over de oorlog en haar rol in het Verzet) en haar dochter. Ik liep rond en vertaalde. Lex kwam ons weer halen en Aeryn mocht de konijnen zien, die net baby’tjes hadden gekregen. Schattig. De volgende dag gingen de kinderen al weer terug naar Almere.

Marc bracht hard piepschuim, dat Lex tussen de balken van de vloer moest leggen, en zeil dat daar weer overheen moest. Lex schepte ook de berg aarde die nog bij de EDF-paal lag, in de geul. Op de kale plek werd gras gezaaid. Marc kwam beton storten, hij had de vrachtauto onder het raam gezet, zijn hulpje stond bij de betonmolen, Lex op de vrachtauto en Marc binnen, en zo werden de emmertjes doorgegeven.

De laatste dag kwamen onze eerste ‘echte’ huurders voor het appartement, de zus van Jean-Marie en haar gezin, die een paar nachtjes in het appartement sliepen en laaiend enthousiast waren.

Wij gingen naar huis, ik liggend op de achterbank. Thuis lag ik daarna nog een maand helemaal plat op bed, verdoofd door de morfine. Lex werd een volleerde huisman, hij leerde koken, wassen, boodschappen doen en zorgde als een ideale verpleger zeer liefdevol voor mij. Ik begon net een klein beetje op te knappen toen we eind mei naar Woieries gingen, ik weer achterin de auto liggend. De tuin was een waar paradijs, alles bloeide: de seringen, sneeuwballen, pioenrozen, zelfs de blauwe regen. Prachtig !

Omdat ik nog niet kon bukken, deed Lex de tuin, wat in normale tijden mijn werk is. En hij deed het rigoureus ! De hele skimmia- heg en alle perken werden minutieus gewied, het Willem-Alexander- perk werd voorzien van een nieuwe stenen rand, gras werd gemaaid, de terrassen van onkruid ontdaan en te grote struiken gesnoeid. Lex leerde het verschil tussen ‘echte’ planten en onkruid. Het was prachtig weer en Lex werkte onder de parasol, die hij steeds verzette. Ik lag op een ligstoel onder een andere parasol te kijken of het allemaal wel goed ging.

Vrijdagavond kreeg Lex ineens een grote bobbel onder zijn oor, die ook nog flink zeer deed. We gingen naar Charleville, naar de Eerste Hulp van het ziekenhuis. Het bleek een ontstoken speekselklier te zijn en dat moest vanzelf overgaan. Lex had er niet veel vertrouwen in, maar na een paar dagen was het over.

Lex maakte de rails van de badkamer en de WC, inclusief alle steunen waar kastjes, kranen en wastafels moeten komen. Liesch bracht alvast de placo, 27 platen van 1.20 x 3 meter. Ik behandelde mijn klantjes, voor het eerst weer werken na 2 maanden niets doen... De familie Bouillot was in rep en roer : Marc was zojuist heel plotseling en onverwacht gescheiden. Hij was nu bezig het huis naast dat van zijn ouders op te knappen voor zichzelf.

Zaterdag waren we uitgenodigd voor de bruiloft van Marc’s nichtje Ophélie, om 5 uur in het gemeentehuis van Thilay. Wij erheen, met een grote hortensia onder onze arm. De auto’s met het bruidspaar en de familie kwamen aanrijden, iedereen klom naar een zaaltje op de eerste verdieping, de loco-burgemeester met een blauw-wit-rode sjerp om las een wetsartikel voor, ze zeiden allebei “ja”, gaven elkaar een ring en een zoen, er werden handtekeningen gezet en dat was het. Geen persoonlijk woordje en de hele ceremonie duurde niet langer dan 10 minuten. Daarna ging het gezelschapje lopend naar de feestzaal verderop, waar we champagne en brioche kregen. Iedereen was reuze hartelijk, maar wat een kale boel...

We gingen een dagje naar Charleville, maar de Leroy-Merlin werd verbouwd, dus daar waren we gauw weg. Natuurlijk wel lekker gegeten bij de Cora.
Die avond kregen we bezoek. Of eigenlijk: een invasie. Dat kwam zo:
Jean van Les Six Chénons was langs gekomen en vertelde dat hij zijn huis te koop had gezet, omdat Ginette niet meer ‘in the middle of nowhere’ wilde wonen. Het probleem was, dat zijn oudere zuster Yvette er ook woonde. Waar moest dat mensje heen, ze was er geboren en had er haar hele leven gewoond. Ze hadden een chaletje bij Marcelle in de tuin voor haar willen neerzetten, maar daar kregen ze geen toestemming voor. Of ons appartement al klaar was? En of ze daar dan misschien in zou mogen? Dan zat ze vlak bij haar zus en ook bij haar oude huis.

Wij moesten daar wel even flink over denken.... vast verhuren was nooit de bedoeling geweest, maar aan de andere kant... Yvette was een schat, rustig, bescheiden .... en stokdoof, dat ook ! Die twee jaar dat we nog in Nederland woonden, wilden we het toch nog niet aan vakantiegangers verhuren en zo zou het elke maand huur opbrengen. Maar waar moesten de kinderen dan blijven als ze allemaal kwamen met Oud en Nieuw?  Het huis zou wel bewoond zijn, dat was weer gunstig in verband met inbraak. Maar... En.... Alhoewel...    Pfffft !!
 
De familie kwam. Jean en zijn zoon Pierre-Alain. Jeans drie dochters Sandrine,  Marylise en Laetitia, Marcelles dochter Annette en natuurlijk Yvette. Ik liet ze het appartement zien en liet ze alleen, dan konden ze op hun gemakje rondkijken. Jean en Pierre-Alain gingen snel terug naar huis, waar de kinderen van de dochters in het zwembad lagen. Na een hele poos kwamen de 5 vrouwen naar beneden. Emotioneel. We hoorden dingen als “verhoren van een gebed” en “einde aan de slapeloze nachten” en “5 sterren hotel”. Yvette zat er wat stilletjes bij. Er werd verteld dat ze haar eigen slaapkamer mee wilde nemen, maar verder geen eigen bezittingen had. Ze is bijna 80 jaar en heeft nog niet eens een eigen stoel, servies of TV, wat vreselijk sneu...
Haar grote hobby is de moestuin, dus die wilde ze nog ‘afmaken’ in Les Six Chénons, dan zou ze in september kunnen verhuizen. Ik vroeg haar of ze me volgend jaar de fijne kneepjes van het moestuin- gebeuren wilde leren, omdat ik ook een moestuin wilde en geen idee had hoe het moest. Daar fleurde ze zichtbaar van op. We houden contact.
Die nacht hebben we slecht geslapen. Yvette waarschijnlijk ook.

Rianne en Tjeerd kwamen een dagje langs. Ze stonden in  België met de caravan. Het was heel gezellig, natuurlijk kregen ze de grote rondleiding over de ‘propriété’, we zijn altijd zo trots als een aap als we het huis kunnen laten zien, en vooral nu Lex de tuin zo netjes aan kant had. Ze herkenden vele spullen in huis !

Lex stelde de twee deuren, daar was hij een hele dag mee bezig, maar ze staan als een huis. Op de terugweg naar Almere zat ik weer gewoon voorin de auto.

Toen we net thuis waren en Lex zijn WW- verplichtingen was nagekomen, ging hij voor twee weken naar Frankrijk terug. Ik bleef in Almere. Hij deed de elektra van de badkamer, soldeerde voor de 2e keer de aansluiting van de douchekranen, omdat die lekte, zette nog een paar extra rails op strategische plaatsen erbij en soldeerde de kraan voor de 3e keer... Helemaal in zijn eentje maakte hij het badkamerplafond van groene (en heel zware) gipsplaat....plaat op zijn hoofd, trap oplopen, stutten, schroeven.... De muren kwamen gedurende deze twee weken ook helemaal klaar, alle placo van de gang, WC, badkamer, trap en één muur van de poezenkamer werd aangesmeerd en geschuurd en daarna ging Lex als een witte tornado door het huis om alle stof te verwijderen. Er kwam hardboard op de vloer en Lex plantte een rijtje teentjes knoflook. Hij wordt nog een echte tuinman !

Lex ging op zoek naar tegels voor de muren en de vloer van badkamer en WC. Hij vond in Revin mooie wandtegels, maar kleine vloertegels vond hij nergens. Het moesten kleine tegels zijn, want de vloer liep af, omdat we geen douchecabine kregen, maar een goot in de vloer.
Lex had dus tegels, maar kon nog niet beginnen met tegelen, want Marc was langsgekomen en had gezegd dat hij niet met de muren maar met de vloer moest beginnen.

Tijdens zijn verblijf vond er ook nog een klein mysterie plaats : Lex vond in de garage een koel glas witte wijn met een handjevol in alu-folie gewikkelde zoutjes erbovenop. Hij ruimde de boel op en waste het glas af. De volgende dag kwam Sylviane aanwiegen : waar haar glaasje wijn was gebleven ? Dat had buurman Gérard voor haar neergezet in onze schuur, voor als ze na haar werk moe thuiskwam. Het moet niet gekker worden, onze schuur als doorgeefplaats voor die twee tortelduifjes !

Lex ging terug naar Almere en daar gingen we op zoek naar kleine badkamer- vloertegels. We vonden ze bij een tegelhandel in Almere de Vaart, wel erg duur, maar prachtig, donkerblauw en 15 x 15 cm, dat moest lukken. Ze werden besteld en kwamen dezelfde week nog binnen, zodat we ze mee konden nemen toen we in juli weer naar Frankrijk gingen. We hadden ook nog een prachtige bijna- nieuwe duo-WC gekregen van de dochter van mijn vriendin Anneke.

Hoewel Lex had schoongemaakt, lag er toch weer een witte waas, dus ik ging poetsen. Lex begon met het uitproberen van de verfspuitmachine die hij van de kinderen had gekregen voor zijn vaderdag en verjaardag. Hij spoot in een noodtempo alle muren in de voorstrijk. Super ! De plafonds werden gewit. We hadden niet goed op de bus gekeken en hadden ‘warm wit’ gekocht voor de plafonds. Dat bleek vrij geel- wit te zijn, gelukkig zag het er toch goed uit.
Lex behandelde de hoeken en naden bij de douchecabine met watervaste band en roze smeersel, dat we bij de tegelhandel in Almere hadden gekocht.

Carole, de ex van Lex’ broer Hans, kwam langs op weg naar haar vakantie- bestemming en bleef een nachtje slapen en onze vrienden Adri en Ton kwamen twee weken in het appartement vertoeven om te kijken of alles het deed, want er had nog nooit iemand echt in gewoond, alleen geslapen en gedouched. Het koffieapparaat ging stuk, de wasmachine lekte en de wastafelkraan ook. Verder geen problemen. Ze hadden mooi weer, en dat was uniek, want alle jaren hiervoor hadden ze alleen regen gezien ! Hun zoon Onno en zijn vrouw Nicole kwamen een lang weekend, we steengrilden heel gezellig samen in het appartement en Onno en Ton hielpen Lex met het naar zolder brengen van de rol sneeuwwitte vloerbedekking, die nog steeds in de stal lag. Die rol ging door het gang-raam van het appartement naar binnen.

We hadden namelijk bedacht dat we na de poezenkamer de zolder moesten gaan verbouwen, we misten in het vervolg de twee slaapkamers van het appartement en op zolder was een wereld aan ruimte. Ik had een plattegrond getekend, 4 slaapkamers, een opbergruimte en een grote speelkamer moesten er komen. Marc had met zijn vriend Rudy, de dakdekker, gepraat en die kwam langs om met ons over de te plaatsen 6 dakramen te praten. Rudy was in het bezit van een hijskraan en we spraken af, dat hij alle bouwmateriaal met de hijskraan door een dakraam- gat naar zolder zou hijsen. Dat scheelde een boel gesleep, want alleen voor de muren al hadden we al 90 gipsplaten nodig ! En dan nog 5 deuren, rails, isolatiemateriaal, balken voor de plafonds, placo voor de plafonds.... een enorme hoeveelheid !
Lex twijfelde trouwens nog...hij zou Marc liever de garage laten verbouwen, met een kamer erbovenop. Maar ik vreesde dat dat stukken duurder uit zou vallen, en dat leverde maar 1 of 2 kamers op, en de zolder 4.

We hadden een wespennest ontdekt aan de binnenkant van de tractorschuur- deur. Lex werd gestoken en was het toen zat. Hij verkleedde zich als een echte imker, met een stuk vitrage en een hoed, en ging het ongedierte te lijf met een brander. Dood en verderf !

Lex stelde de tegel-zaagmachine op in de poezenkamer, hij zag het niet zitten om voor elke tegel de trap af te rennen. De deksel van de oude wasmachine, die we naar Frankrijk hadden gesleept voor het appartement, maar die het nooit had gedaan, deed nu goede dienst als water- opvangbak.

Lex tegelde de badkamervloer en het werd prachtig. Ik haalde een nieuwe slijpschijf voor de tegel-zaagmachine en Lex tegelde de WC-vloer, schuin, nog wel ! Dat staat leuker, want de WC komt er schuin in, zodat Lex jolig opmerkte : wij zijn de enigen met een echte schuine bak !

Lex maakte een proefstukje voor de voegen van de vloer en we kozen de lichte voeg. De vloeren werden daarmee gevoegd en we begonnen samen aan het tegelen van de wanden. Die daarna natuurlijk ook weer moesten worden gevoegd. We werkten soms van ’s-ochtends vroeg tot 9 uur ’s-avonds door en waren kapot, maar het kwam klaar. De laatste dag monteerde Lex een gedeelte van het badkamer- meubel. Het stond heel leuk. Lex en Ton sjouwden de douchecabine naar boven, die werd zo lang in onze slaapkamer opgeslagen.

Diezelfde dag kwamen er twee kerels aan de deur die de gevel wilden reinigen. We gaven ons fiat en ze spoten de hele boel in met een soort chloor en spoten het daarna af met de hogedrukspuit. Of het erg goed is voor de muur en de planten, moet de toekomst nog uitwijzen, maar de muur zag er weer prachtig uit ! Hij was nu zachtgeel in plaats van vuil gevlekt grijs.
Het huis stonk wel naar een zwembad, dat dan weer wel...

Adri en Ton nodigden ons uit voor een etentje op de laatste avond. We gingen naar Hargnies en aten daar heel gezellig en lekker. De bazin toonde ons een foto van Jean-Baptiste die in de keuken hing, en de baas vertelde ons dat wij, de Hollanders uit Woieries, in de wijde omtrek erg gewaardeerd werden.
Kijk, dat was nou eens leuk om te horen !

Lex ging in augustus weer twee weken alleen naar Frankrijk om de badkamer en de WC helemaal af te maken. Dat lukte, in de badkamer werden de douche en de wastafelkraan geïnstalleerd, de radiator opgehangen en de douchecabine en het badkamermeubel geplaatst. In de WC werden de toiletpot en het wastafeltje geïnstalleerd en Lex maakte een plankje voor de WC-rollen en dergelijke spullen.

Hij gebruikte de WC al wel, maar de douche nog niet, want de douchecabine moest nog worden afgekit en de ventilator deed het nog niet. Hij was veel te bang dat het mooie witte plafond net zo smerig zwart zou worden als in de badkamer beneden !