39. Het ‘rustige’ dorpsleven in Woieries

Van Rianne en Tjeerd hadden we nog een extra onderkastje gekregen voor de keuken. Eigenlijk paste het er niet meer tussen, maar Lex verplaatste de radiator een paar centimeter en toen ging het net. Ik reed naar Revin voor stevige holle-wand pluggen en 10 liter antivries, en kocht meteen een heerlijk gegrild kippetje op de markt en écru wol voor een trui-jurk voor Aeryn.

De zomer was slecht geweest, maar de nazomer was, net als de lente, prachtig. Het was zulk mooi weer, dat we begin oktober nog elke dag ’s-avonds buiten konden barbecuen, zo tot een uur of zeven, dan werd het wat frisser.

We rommelden in de tuin, ik vroor bietjes in en Lex maaide het gras, schoonde de vijver en snoeide de heg. Toen hij de hoge heg tussen Marguerite en ons wilde snoeien, viel hij van de trap en bezeerde zijn rechterhand, de duim was blauw en dik. Hij zat onder de schrammen en blauwe plekken en kon zijn hand maar beperkt gebruiken, daarom vervroegden we onze geplande trip naar Charleville met een dag. We gingen eerst langs Haudrécy, waar Yvette een week op het huis en de hond van Jean en Ginette paste. Ze was ook daar hard in de tuin aan het werk en vond het heel leuk dat we langskwamen. Daarna naar de Leroy-Merlin (de Franse Gamma) en de Cora. En natuurlijk eten bij het Thaise wokrestaurant.

Die avond lag Lex vroeg in bed en ik wilde om elf uur ook die kant op, toen ik buiten knipperlichten zag. Nieuwsgierig keek ik uit de staldeur en zag een busje en een gewone auto van de brandweer voor het huis van Sylviane staan, en er kwamen ook twee politieauto’s aanrijden, die voor ons huis parkeerden. Allemaal met zwaailichten. Er liepen zeker vijftien mannen en vrouwen in uniform overal te zoeken met zaklantaarns en Sylviane liep handenwringend rond en riep ‘Daniël, schatje, kom nou toch terug’ en woorden van gelijke strekking. Ik ging dus maar eens vragen wat er aan de hand was, zo veel man op de been, dat moest behoorlijk ernstig zijn! Sylviane vertelde dat Daniël zich die avond niet lekker voelde en dat zij had gezegd dat ze de dokter ging bellen. Dat wilde hij niet en toen ze aandrong, had hij, zoals dat heet, ‘in overspannen toestand de echtelijke woning verlaten’. In pyjama, maar wel met zijn telefoontje in de hand. Sylviane belde hem op zijn mobieltje en hij meldde dat hij niet terug kwam als al die politie naar hem bleef zoeken. Een van die agenten hing inmiddels uit Yvettes slaapkamerraam met een grote zaklantaarn en dacht hem te zien achter ons tractorschuurtje. Maar de gendarmes kregen opdracht zich terug te trekken, en de brandweerbus ging ook weg, er bleef alleen een brandweerman over die veel met Daniël samen had gewerkt (want Daniël was voorheen bij de vrijwillige brandweer).
Ik ging naar bed, het was inmiddels na twaalven, en de volgende dag hoorden we dat Daniël naar huis was gekomen, met zijn vriend had gepraat en die dag naar de dokter was geweest, omdat hij bloed in zijn urine had.
Wat een paniek voor drie keer niks! En die ochtend had Yvette nog gevraagd of er nog wat gebeurd was in Woieries en ik had geantwoord: ‘Welnee, alles is rustig in Woieries!’
Niet dus.

Toen ik half oktober door Lex naar Dinant was gebracht en net in de trein zat, belde broer Hans, dat mama van haar kamer in het bejaardenhuis moest verhuizen naar een verpleeghuis. Lex kwam dus aan het eind van die week met de auto naar Almere en de volgende dag gingen we samen naar Winschoten, waar we bij Joke en Hans logeerden, mama’s kamer leeghaalden en haar nieuwe kamer zo gezellig mogelijk maakten. Toen we zondag terug naar huis reden, hadden we weer dozen vol spullen achterin!

We kochten hout om een nieuwe brug te maken, de oude stond op instorten en Lex demonteerde hem, de liggers liet hij voorlopig waar ze waren. De nieuwe brugdelen werden in de stal keurig 3x in de beits gezet en zolang in de garage gelegd tot het voorjaar.

De weken kabbelden rustig voorbij, in november ging ik met Igor, Aeryn en Sacha naar mama omdat ze 85 werd. Ze ging zienderogen achteruit.

Lex voelde zich ook niet lekker, hij had weer last van maagzuur en daardoor ontstekingen aan zijn luchtwegen. We gingen naar de huisarts en naar een gastrologue in Charleville, die onder andere vroeg: ‘heeft u er extra last van als u champagne drinkt?’...dat zou een Hollandse arts toch niet zo snel vragen! De arts deed een paar dagen later een gastroscopie. Alles bleek prima in orde in Lex’ maag en slokdarm en ik had het genoegen mijn echtgenoot van binnen te kunnen zien!
Wat die benauwdheid en pijn op de borst precies geweest is, weten we nog steeds niet, maar het ging vanzelf over en Lex voelde zich na een tijdje weer prima.

Het was regenachtig en somber weer en we haalden de kerstspullen naar beneden, we konden wel wat extra lichtjes gebruiken...
Er was nog een lichtpuntje in die donkere dagen. We kregen een mailtje van Els en Joop, die jarenlang bij mij op les en daarna op privé-les hadden gezeten, en die inmiddels voorgoed naar Blondefontaine, tussen Dijon en Nancy, waren verhuisd. Of we alsjeblieft poes Pie wilden nemen, want hun eigen poes Petit verdroeg de aanwezigheid van Pie niet en werd er ziek en depressief van. Pie was van hun zoon geweest, maar kon daar niet blijven vanwege allergieën. Ik wilde geen poes meer, ik was veel te bang dat hij overreden zou worden, want op de weg voor ons huis wordt veel te hard gereden. Maar Lex vond een poes wel erg gezellig en zo kwamen Joop en Els op de zondag voor Kerst Pie brengen, het sneeuwde en ze deden er 5 uur over op de heenweg en 4 op de terugweg... Pie kwam met een complete uitzet: bak, reismand, voer en een gigantische krabpaal. Ze was in het begin erg angstig, maar dat werd al gauw beter.
Vanwege onze voorliefde voor drankennamen, werd ze omgedoopt tot Pinot.

De week voor Kerst kwam Juri met de trein, via Schiphol. Lex haalde hem op in Dinant. Sacha kwam zaterdag voor Kerst en Igor, Aeryn en Astrid op maandag, tweede Kerstdag. Er was weer en stapel cadeautjes, een boel lekker eten en veel gezelligheid. Helaas geen sneeuw. En Aeryn had nog wel zo’n voorpret gehad, ze wilde opa, papa en Sacha inpeperen. ‘En waarom Astrid, Juri en oma niet?’ vroeg ik. Met een diepe zucht over zo veel onbegrip zei ze: ‘Astrid is een meisje, oma is veel te oud en Juri is te lief’.
Waarvan acte!

We aten gezellig met z’n allen bij de Thai in Charleville en Igor, Aeryn en Astrid vertrokken. Lex bakte oliebollen, die ik voor het eerst zonder Aeryn uitdeelde in het dorp. Op 1 januari reden Juri en ik met Sacha mee naar Almere, waar we samen met Igor de eerste warme maaltijd van 2012 aten...van de Chinees!